ชายาจอมมารในนิยายเรื่องนี้ไม่ใช่ชุ้น เล่มที่ 2 (จบ)

คำโปรย โอ๊ย!ฉันจะบ้าตาย ฉันหลุดมาอยู่ในนิยายที่ตัวเองยังแต่งไม่จบได้ยังไงกันเนี่ย แล้วต้องกลายมาเป็นนางร้ายที่พระเอกไม่เอา แถมสุดท้ายต้องมีหลัวเป็นจอมมาร ไม่นะ...ชุ้นจะต้องออกไปจากนิยายเรื่องนี้ให้ได้!!

"เจ้ายังคงเป็นเจ้าเหมือนเดิมหลีซูหนี่ว์"
"หลีซูหนี่ว์!!" ส้มซ่าได้ยินชื่อนี้ถึงกับตกใจกลัวเพราะนั่นแปลว่าเขารู้เรื่องของเธอในยุคจีนโบราณหรือว่า
"ทำไมมองหน้าข้าเช่นนั้นกันเล่า จำข้าไม่ได้หรือข้าสามีของเจ้าอย่างไรเล่า"
"อี้หนิงเฟิ่ง ไม่จริงไม่ใช่เขา เขาจะหลุดออกมาจากนิยายได้ยังไง นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน"
"หนึ่งพันปีก่อนเจ้าทอดทิ้งข้า เจ้าทำให้ข้ารอคอยเจ้า แต่ใครจะคิดว่าเจ้าจะมาอยู่ตรงหน้าข้าที่โลกนี้ น่ายินดียิ่งนักที่ข้ากับเจ้าได้เจอกันอีก เจ้าดีใจหรือไม่หลีซูหนี่ว์"
พูดจบกลับมีเสียงหัวเราะของเขาแทรกเข้ามา เธอจำได้ว่าเป็นเสียงหัวเราะของจอมมาร หญิงสาวนั่งตัวสั่น เธอปักใจเชื่อว่าเขาคือจอมมารอี้หนิงเฟิ่งและเป็นถึงสามีของเธอ เมื่อครั้งทะลุมิติไปในนิยายตัวเอง ช่างน่าแปลกเขามาอยู่ตรงหน้าเธอได้อย่างไรกัน
"หนึ่งพันปีมานี้เจ้าทอดทิ้งข้า วันนี้ถึงตาข้าทวงเวลาที่หายไปคืนกลับมาบ้าง" คนร่างสูงพูดพร้อมกันเดินมาตรงที่นั่งของเธอพลางวางแขนโอบกอดเธอจากด้านหลังอย่างเงียบๆ
"เจ้าว่าดีหรือไม่ซูหนี่ว์" เขากัดใบหูเธอเบาๆ เผยยิ้มอ่อน สายตาหรุบมองต่ำไปที่มือน้อยที่บีบกันไว้ทั้งสองข้าง แสดงอาการหวาดกลัว
"เจ้ามาที่นี่ได้ยังไง"
"นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญที่เจ้าต้องรู้ สิ่งที่เจ้าต้องรู้คือข้าจะพาเจ้าไปอยู่กับข้าด้วย"
"ข้าไม่ไป"
"ชีวิตของเพื่อนเจ้าอยู่ในกำมือของเจ้าแล้ว เช่นนั้นเจ้าจงเลือกเอาเถิดว่าต้องการเช่นไร ร่วมถึงตัวชายผู้นี้ด้วยเช่นกัน เจ้าต้องการให้ชายผู้นี้แหลกสลายเพราะเจ้า ข้าสนองให้เจ้าได้หากเจ้าต้องการ"

นักอ่านกดทดลองอ่านก่อนตัดสินใจซื้อนะคะ
ซื้อผ่านWeb / Android ราคาจะถูกกว่า Apple (iOS) น้าา
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่ให้กำลังใจและสนับสนุนผลงานของยัยชัตเตอร์เสมอมาค่ะ