เชลยรักสีคราม

“ปากจัดแบบนี้ น้ำทะเลเค็มๆ คงช่วยล้างปากคุณได้”
นันท์นลินเบิกตาโพลงด้วยความหวาดหวั่นเมื่อรู้ว่ากัปตันดี ทีสต์ กำลังจะทำอะไร ความกลัวทำให้สมองเธอสั่งการฉับพลัน ใบหน้าหวานซีดเผือดส่ายหน้าช้าๆ มือบางเย็นเฉียบบีบต้นแขนสีแทนไว้แน่น เธอว่ายน้ำไม่แข็งเคยเรียนว่ายน้ำไม่กี่ชั่วโมงพอแค่ประคองตัวให้ลอยอยู่ในน้ำได้ แต่กับท้องทะเลกว้างใหญ่ไพศาลหาที่บรรจบไม่ได้ เธอไม่แน่ใจว่าตัวเองจะมีเรี่ยวแรงเพียงพอที่จะเอาตัวรอดหรือเปล่า
“ไม่น่ะคุณดี ทีสต์...”
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นจ้องมองนัยน์ตาสีทองอย่างอ้อนวอน ริมฝีปากสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว
“ปากกล้า! อวดเก่ง! ก็ทำให้มันตลอดรอดฝั่งสินลิน”
บารอนยิ้มเยาะไร้ความปราณี เขาเดินเข้าไปชิดขอบเรือแล้วโยนร่างบางลงทะเลพร้อมๆ กับเสียงร้องกรี๊ดของนันท์นลิน
“ได้โปรด!...คุณดี ทีสต์ นลินว่ายน้ำไม่เป็น”
ตูม!...
กัปตันบารอนถึงกับหน้าซีดเผือดไร้สีเลือดตอนที่ได้ยินประโยคสุดท้ายก่อนที่ร่างบางจะตกลงสู่ท้องทะเล