ลูกเสือของสายหมอก

"มาเป็นพระเอกให้หน่อย"

    "หา??"

    "ไม่เอาอะ" ฉันว่าพร้อมกอดอกมองเธอ ส่วนพรีมก็มีหน้าตาที่หงุดหงิดมากกว่าเดิม คนหน้าสวยเดินไปกระแทกตัวนั่งบนโซฟาแล้วจ้องมาที่ฉันอย่างเหลืออด
 
  "โอ๊ย ทำไมพี่เล่นตัวแบบนี้เนี้ย" เธอโวยวายออกมาเมื่อเห็นว่าทำยังไงฉันก็ไม่อยากยื่นจมูกเข้าไปในงานการแสดงละครเวทีครั้งนี้ แล้วทำไมฉันต้องทำด้วยในเมื่อมันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของฉัน
 
  "งานปีสามมันเหนื่อยอยู่แล้ว" ฉันเอ่ย พยายามคุยกับเธอด้วยเหตุและผลหวังว่าเธอจะเข้าใจขึ้นมาได้บ้าง
 
  "เพิ่มไปอีกสักงานจะเป็นไรไป" นั่นปะไร ฉันไม่น่าคาดหวังกับคนอย่างพรีมเลยจริงๆ

    หัวจะปวด!!