ไฟริมธาร (หนังสือเสียง)

ฤารักแรกที่คิดว่าจะชุ่มฉ่ำดุจสายธาร ทว่ากลายเป็นเปลวไฟอันเร่าร้อน

ที่แผดเผาเธอทั้งกายและใจ

ในเมื่อเธอเป็นเพียงแค่เหยื่อ

แห่งการไล่ล่าทวงคืนทุกอย่างจากเขา

“พี่วี พี่วีขา”
เพชรน้ำบุษสุดจะทนกับการสัมผัสอันเร่าร้อนของเขา เบียดเนื้อตัวเข้าหาไออุ่นร้อนซ่าน และสัมผัสรัญจวนใจตามสัญชาตญาณ เล็บของเธอจิกบ่าแกร่ง ร่างน้อยสะเทือนสะท้านไปตามแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกให้โลดแล่น กันต์ระวีละปากจากทรวงงามที่เขาสัมผัสคลุกเคล้าจนมันเป็นสีเรื่อ ปลายทับทิมแข็งชันบอกอารมณ์ของเจ้าของได้เป็นอย่างดี เขายกร่างบางขึ้นเพื่อจะได้จูบไล้ไปตามแผ่นท้องเนียนเรียบ ดูดเม้มฝากรักไปตามผิวสาวลออตา จนมันเป็นร่องรอยตรีตรา ก่อนจะค่อยเคลื่อนไต่ใบหน้าขึ้นมายังทรวงนิ่มอีกรอบ จูบปลายยอดสองข้างเมื่อมันสั่นไหวท้าทายเขา ก่อนจะกอดร่างบางไว้ในอกกว้างแน่น สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อระงับอารมณ์ร้อนเร่าที่กำลังจะเตลิดไปไกลเกินจะต้านทาน
เพชรน้ำบุษช่างน่ารักเหลือเกิน สัมผัสของเขาทำให้เธอหลอมละลายเหมือนเทียนยามโดนความร้อน แต่เขาถือว่านี่เป็นเพียงแค่การทักทาย และล่อหลอกให้เธอหลงใหลเขาเท่านั้น กันต์ระวีตั้งใจจะปรนเปรอให้คนในอ้อมกอดหลงเขา รักเขาจนยอมแลกได้ทุกอย่าง เพื่อจะได้เป็นของเขา ของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น...
หัวใจที่เต้นถี่รัวทั้งสองดวง ค่อยสงบลงเมื่อเพียงกอดกันเฉยๆ ในท่านั้น แต่หัวใจดวงเล็กกว่ายังไม่ค่อยผ่อนจังหวะกลับเป็นปรกตินัก แก้มสาวแดงก่ำ นัยน์ตายังหวานเยิ้มเพราะเพลิงพิศวาส ปากอิ่มที่แทบช้ำขบเข้าหากัน มือบางสั่นเล็กน้อยเมื่อสติกลับคืนมาสู่ตัวตนของตัวเองเต็มที่
นี่มันอะไรกันนะ ทำไมเราถึงปล่อยตัวขนาดนี้...
น้ำตาใสๆ ไหลคลอเลยทันที เมื่อเพชรน้ำบุษนึกถึงตรงนี้ กันต์ระวีที่กำลังก้มลงมองคนในอ้อมกอดถึงกับตกใจ เมื่อเห็นน้ำตานั้น ชายหนุ่มค่อยเชยคางมนขึ้นมา จูบไล้ซับน้ำตาให้ พลางค่อยแต่งตัวให้เธอ เพชรน้ำบุษเพียงนั่งนิ่ง ยอมให้เขาจัดการตัวเธอให้เรียบร้อย น้ำตายังคงไหลพราก เพราะความรู้สึกอดสูและเกลียดตัวเอง กันต์ระวีโอบเธอเข้ามาแนบอกอีกครั้ง ก่อนจะถามเสียงอ่อนโยน มือใหญ่ลูบเรือนผมนิ่มไปด้วยอย่างจะปลอบประโลม
“อย่าร้องไห้เลยคนดี พี่ขอโทษที่ล่วงเกินคุณหนูบุษ แต่พี่รัก จนเกินจะห้ามใจไว้อยู่จริงๆ คุณหนูบุษของพี่น่ารักเหลือเกิน”
“พี่วี...บุษ...”
เธอถึงกับอ้ำอึ้ง น้ำตาแห้งไปเลยทันทีเมื่อได้ยินคำว่ารักที่เขาย้ำมา หัวใจพองโตคับอก ปลื้มเปรมและเปี่ยมสุข
ไม่น่าเชื่อว่าคำๆ เดียวจะมีอิทธิพลกับเธอได้มากขนาดนี้ เธอมองหน้าตา สบสายตากับนัยน์ตาคมกริบสีนิลที่มองเธออย่างรักใคร่ กันต์ระวีจูบหน้าผากมนเบาๆ พลางรั้งให้เธอลุกขึ้นยืน เขาปาดน้ำตาหยดสุดท้ายให้เธอ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงห้าวทุ้ม เหมือนจะย้ำคำนั้นให้ยิ่งประทับตราในใจของอีกฝ่าย
“พี่อาจจะใฝ่สูงจนเกินตัว ที่หลงรักดาวดวงนี้ แต่พี่ก็อดใจไม่ไหวจริงๆ พี่รักคุณหนูบุษ รักอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน”
“พี่วีรักบุษ”
เสียงหวานเอ่ยทวนเหมือนคนละเมอ เธอมองเขาตาแป๋ว ท่าทีนั้นน่ารัก และทำให้คนที่กำลังมองจ้องอยู่นึกอยากจะดึงเธอเข้ามาจูบแรงๆ อีกรอบ ซึ่งถ้าเขาทำแบบนั้นแล้ว กันต์ระวีก็ไม่อยากจะเชื่อใจตนเองว่าจะทนแค่สัมผัสเธอ ขอความชื่นใจแต่ภายนอกได้เหมือนเมื่อครู่ เขาคงจะครอบครองทำให้เธอเป็นของเขาภายในคืนนี้แน่ๆ
“ครับ พี่รักคุณหนูบุษ"

เวลาแห่งการแก้แค้นของกันต์ระวีมาถึงแล้ว