รักแท้มีแค่เมีย

"ไม่ ผมไม่แต่งกับยัยส้มจี๊ด ส้มเน่า ส้มเปรี้ยวเด็ดขาดครับ ยังไงก็ไม่แต่ง" เสียงภพตะวันดังขึ้นทันทีที่มารดาพูดจบประโยค
"ไม่แต่งได้ยังไง แกลืมไปแล้วเหรอว่า แกนอนกับหนูส้มแล้ว แกก็ต้องรับผิดชอบหนูส้มสิ" พรยุพินสวนกลับใส่ลูกชาย สีหน้าบอกถึงความไม่พอใจ "ยังไงก็ต้องแต่ง"
"ถ้าคุณแม่คิดว่า ผมต้องรับผิดชอบผู้หญิงทุกคนที่ผมนอนด้วย ผมคงต้องรับผิดชอบผู้หญิงเป็นร้อย" คนเป็นลูกเถียง "ยังไงผมก็ไม่แต่งกับยัยส้มจี๊ด"
"ผู้หญิงพวกนั้น แกซื้อมาด้วยเงิน มันคืออาชีพ ไม่เกี่ยวกัน" พรยุพินไม่ยอมลูกชาย เถียงกลับเช่นกัน "แต่ส้มไม่ใช่ เพราะแกเมา เรื่องนั้นถึงได้เกิดขึ้น แกก็ต้องรับผิดชอบส้ม"
“ผมไม่ได้เมาคนเดียวซะหน่อย ส้มจี๊ดก็เมาด้วย น่าจะเจ๊ากันนะครับ ต่างคนต่างรับผิดชอบตัวเอง” แม้เถียงมารดาไม่ค่อยขึ้น ทว่าภาพตะวันแถไปจนได้ “ที่สำคัญผมคิดว่ามันต้องเป็นการจัดฉากแน่ๆ ครับ ผมไม่มีทางเมาขนาดนั้นแน่ ยิ่งนอนกับยัยส้มเน่าด้วยแล้ว ยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้”
ภพตะวันคิดว่าใช่ ต้องใช่แน่นอน ยัยส้มจี๊ด ส้มเน่าคือฉายาที่เขามอบให้ชลินพร สาวช้างบ้านที่เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก เจอหน้ากันทีไรทะเลาะ เถียงกันทุกที เขาไปเรียนเมืองนอกหกปี กลับมาเจอหน้ากันก็ยังเหมือนเดิม
ส่วนเรื่องพลั้งพลาดคืนนั้น เป็นงานวันคล้ายวันเกิดพรยุพิน ที่จัดงานกันในเครือญาติ และเพื่อนของเขา เหตุผลที่เมาเพราะ ภพตะวันกับชลินพร และกลุ่มเพื่อนเล่นทายตัวเลขกัน หากคนนั้นทายผิดต้องดื่มเหล้าหนึ่งแก้ว บังเอิญเหลือเกินว่า ภพตะวันกับชลินพร ทายผิดมากที่สุด สภาพจึงเมาชนิดที่ว่า ต้องหิ้วปีกขึ้นไปนอน
เหตุมันเกิดช่วงนี้ เพื่อนของภพตะวัน กลับพาทั้งคู่ไปนอนห้องนอนของภพตะวัน เพราะคิดว่า ต่างคนต่างเมาไม่ได้สติ คงไม่ตื่นมาทะเลาะกันแน่ สุดท้ายไม่ได้ทะเลาะกัน แต่แย่กว่านั้นคือ มีความสัมพันธ์ทางกายกันแทน
“จัดฉากบ้าบออะไร เสียงแกกับเสียงส้มดังออกมานอกห้องซะขนาดนั้น คงไม่ได้จัดฉากหรอก”
พรยุพินไม่ได้พูดเกินจริง เพราะนางได้ยินกับหู ตอนนั้นตั้งใจจะไปดูว่า ลูกชายกับหลานสาวข้างบ้านเป็นอย่างไร แต่พอไปหยุดยืนหน้าประตู มือที่กำลังยกขึ้นเคาะประตูค้างอยู่อย่างนั้น เมื่อได้ยินเสียงแห่งความเร่าร้อน ตอนนั้นนางนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงไปตามอีกสี่คนมาแอบฟัง และเป็นสี่คนที่อยากให้ทั้งคู่ลงเอยกัน คิดแผนหลายวิธี แต่ละวิธีไม่มีทางเป็นไปได้เลย แต่อยู่ๆ โชคกลับเข้าข้าง ถือว่าแต่ละคนเป็นพยานตัวยง
ภพตะวันถึงกับเถียงไม่ออก ไปไม่เป็น มีความไม่แน่ใจร่วมด้วยว่า ตนทำตามคำบอกเล่าหรือไม่ เพราะตอนนั้นเขาจำอะไรไม่ค่อยได้ เหมือนความจำมันเดี๋ยวมาเดี๋ยวไป มารู้ตอนเช้าว่าเขากอดใครอยู่ เขายังจำช่วงวินาทีนั้นได้ ทั้งตกใจจนอึ้ง ทำอะไรไม่ถูก ไม่คิดไม่ฝันว่า เรื่องนี้จะเกิดขึ้น
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะครับ ไม่ต้องถึงขั้นแต่งงานกันก็ได้”
“ไม่ได้ แกต้องแต่ง เพราะถ้าเผื่อส้มท้องจะทำไง หรือถ้าไม่ท้อง แกในฐานะะลูกผู้ชาย แล้วเป็นลูกของฉัน เป็นหลานของยายวันทา และเป็นคนสืบทอดสกุลพัฒนะภัทร์ แกต้องรับผิดชอบส้ม” พรยุพินยื่นคำขาด
“ไม่ครับ ผมไม่แต่ง” คนเป็นลูกยืนกระต่ายสามขา ก่อนเข้าไปกอดอีกคนหนึ่ง ที่คิดว่าช่วยตนได้แน่นอน “คุณยายครับ ผมไม่อยากแต่งงานกับส้ม คุณยายช่วยผมด้วยนะครับ”
ภพตะวันอ้อนวันทา ยายที่รักและตามใจหลานรักมากที่สุด และเป็นคนเดียวที่ช่วยตนได้
“ยายว่า แม่แกก็พูดถูกนะ แกแต่งงานกับส้มเถอะ หนูส้มน่ารักจะตาย เห็นมาตั้งแต่เด็ก” นั่นผิดคาด นอกจากวันทาไม่เข้าข้าง ยังสนับสนุน “อีกอย่างนะ มันไม่ใช่การจัดฉากด้วย จัดกันหนักมาก ดังลั่นเลย มันยากนะที่ตะวันจะบ่ายเบี่ยงความรับผิดชอบ”
คนเป็นหลานผิดหวังที่ยายวันทาไม่ตามใจ ไม่ช่วยเหลือ ภาพตะวันคลายอ้อมกอด ขยับตัวนั่ง ยืนกรานคำเดิม
“ไม่ครับ ผมไม่แต่ง”
“ได้” พรยุพินสรุปสั้นๆ คนคุยยิ้มกว้าง คิดว่ามารดายอมอ่อน
“จริงหรือครับคุณแม่ คุณแม่ไม่บังคับผมแล้วใช่ไหมครับ”
“ใช่” พรยุพินตอบสั้นๆ คนยิ้มดีใจ หุบยิ้มแทบไม่ทัน เมื่อประโยคต่อมาของมารดาดังขึ้น “แกไม่ต้องแต่งงานกับส้มก็ได้ ฉันไม่ว่า แต่ถึงยังไงก็ต้องรับผิดชอบในเรื่องที่แกทำลงไป ถึงแม้ว่าส้มจะเมาก็ตามเถอะ ฉันถือว่าแกผิด ส้มไม่ผิด ฉันจะยกสมบัติทั้งหมดให้ส้ม รวมทั้งไร่แสงอรุณ ที่แกตั้งใจจะทำรีสอร์ท ยกให้หมดเลย แกเหลือแต่ตัว”
ภพตะวันตกใจ อ้าปากค้าง แม้เขาไม่ใช่คนงกสมบัติ เพราะในส่วนของบิดาที่เสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อน ทิ้งไว้ให้ตนก็ร่วมหนึ่งหมื่นล้าน มากพอสำหรับการใช้จ่ายไปตลอดชีวิต แต่เขาจะยอมให้ชลินพร ไม้เบื่อไม้เมาตั้งแต่เด็ก มาชุบมือเปิบครอบครองสมบัติส่วนนี้ ที่แม้ว่าจะน้อยกว่าคนเป็นพ่อให้ตน ได้อย่างไร ไม่มีทาง แต่ก็ยอมรับไม่ได้กับการแต่งงานกับหล่อนไม่ได้
โอ๊ย...ตัดสินใจยังไงดี
“เอาในส่วนของแม่ให้ส้มด้วยก็ได้นะ ส้มน่ะน่าสงสาร ถูกข่มเหงตอนที่ไม่มีสติครบถ้วนไม่พอ ผู้ชายคนนั้นยังไม่รับผิดชอบอีก น่าส๊งสาร น่าสงสาร” วันทาทำตัวเป็นลูกคู่ที่ดีกับลูกสาว “งั้นก็ตกลงตามนี้แหละ ในเมื่อตะวันไม่แต่งงานกับส้ม เราก็เขียนพินัยกรรมไว้ว่า ถ้าเราสองคนตาย ยกสมบัติให้หนูส้มหมดเลย”
“ไม่ได้ครับ ผมไม่ยอม” ไม่มีทางให้คนไม่ชอบหน้า ได้สมบัติของตนแน่นอน โดยเฉพาะไร่แสงอรุณ สมบัติตั้งแต่รุ่นทวด
“ถ้าไม่ยอมแกก็ต้องแต่งงานกับหนูส้ม”
“แต่งก็แต่งครับ” ภพตะวันจำยอมแบบฝืนใจตัวเองสุดๆ อีกสองคนยิ้มสมใจ
“ก็แค่นั้น” พรยุพินยิ้ม หันมาทางมารดา “คุณแม่ขา พรว่าเราไปบ้านโน้นดีกว่าค่ะ จะได้พูดเรื่องงานกัน พรล่ะตื่นเต้นมากเลย จะได้จัดงานแต่งงานให้ตะวันสักที”
สองแม่ลูกพากันเดินออกจากบ้าน ไปยังบ้านที่อยู่ติดกัน ผ่านประตูรั้วบานเล็กเชื่อมต่อระหว่างสองบ้านอย่างอารมณ์ดี ระหว่างทางที่เดินไป พรยุพินส่งข่าวบอกบ้านโน้นให้รู้ว่า ทางนี้เรียบร้อยโรงเรียนพรยุพิน
“กูหนอกู ไม่น่าเมาเลย” ปล่อยให้ภพตะวันก่นด่าตัวเอง ที่วันนั้นดื่มเหล้าหนักไปหน่อย ทำให้เกิดเรื่องไม่คิดไม่ฝัน สรุปสุดท้ายต้องแต่งงานกับ ยัยส้มจี๊ด จอมแสบ ปากร้าย มือหนักเท้าหนัก ไม่มีความเป็นกุลสตรีสักนิดเดียว