หนี้แค้นซาตาน

"หยุดดิ้นได้หรือยัง ถ้ายังไม่หยุด ผมจะจับคุณแก้ผ้าตรงนี้ ลองดูก็ได้นะ"
เสียงหอบพร่าของเขาดังฟังชัดเจน
"ก็ปล่อยฉันเสียทีไอ้โจรบ้าห้าร้อย แค้กๆๆ"
"ปากดีนักนะ ระวังจะได้ผัวเป็นโจรเข้าสักวัน เผื่อมันจะตรงจุดแล้วหยุดต่อมร่านของคุณลงได้"
"เพียะ!!!"
พูดจบหน้าหนวดก็หันไปตามแรงตบจากเชลยที่ถูกจับมา เขาค่อยๆหันหน้ากลับมา จังหวะดวงตาคมกริบสะท้อนแสงไฟจากภายนอกวาวโรจน์ ดุดัน ละลิดาใจหายวาบ
"อย่าเอาลีลานางเอกมาใช้กับผม เพราะผมไม่ใช่พระเอกของคุณ" สิ้นเสียงคำรามลอดไรฟัน ร่างบางก็ปลิวหวือไปนั่งลงบนตักของเขา สองมือแกร่งจับใบหน้าของเธอให้มองตรง แล้วหน้าหนวดเฟิ้มที่น่ารังเกียจนั้นก็จ้วงลงกดกลีบปากนุ่มขบเม้มบดขยี้รุนแรง จนเธอได้กลิ่นและรสเค็มๆของเลือดตัวเอง
สองมือเล็กทุบระรัวที่อกบ่าและไหล่ แต่คนตัวโตไม่สะท้านสักนิด ทุบจนเจ็บมือตัวเอง จึงเปลี่ยนเป็นขยุ้มผมยาวแล้วกระชากออกแทน เก่งมาจากไหนเจอกลยุทธ์จิกผมตามบทนางร้ายเข้าไปก็เสียเส้นเป็นเหมือนกัน ใบหน้ารุงรังผงะออก แล้วต้นแขนกลมกลึงก็ถูกจับทั้งสองข้างแล้วบีบอย่างแรง จนต้องปล่อยมือ
"โอ้ยยย ฉันเจ็บนะ"
เขายังไม่ปล่อยมือออก
"ขอโทษผมเดี๋ยวนี้"
"ไม่มีทาง"
"ก็คอยดูว่าจะมีทางมั้ย"
มือใหญ่ปล่อยจากแขนมาตะปบหมับลงบนเนินกึ่งกลางลำตัวแล้วขยุ้มบีกินี่ตัวจิ๋วไว้เต็มมือ
"กรี๊ดดด ไอ้ไอ้ไอ้.."
"ด่าสิด่าเลย"
"ปล่อยนะจะทำอะไร"
"ทำเป็นไม่รู้ ขอโทษผมเดี๋ยวนี้"
"ปล่อยฉันฮือออ"