ชายาของอ๋องทรราช

"เหอะ! ตระกูลหลี่ก็จริงๆ เลย ไม่อยากผิดใจราชสำนัก แต่ก็ไม่คิดจะดองกับวังของข้า เลยส่งลูกหลานปลายแถวมา ไม่ได้ต่างอะไรจากย้อมแมวขายชัดๆ คนพวกนี้นี่จริงๆ เลย"

"..."

"เอาเถอะ ข้าเองก็ไม่คิดจริงจังในเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว ก็เอาเป็นว่าวังนี้น่ะ..."

หลี่ย่าหลินแทบกลั้นหายใจ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่เข้ามาใกล้ ก่อนที่จงเซินอ๋องจะมาหยุดอยู่ตรงหน้า โน้มใบหน้าลงมาจ้องนางที่เอาแต่นั่งเงียบ

ใบหน้าของจงเซินอ๋องอยู่ห่างจากหลี่ย่าหลินไม่ถึงคืบ ใกล้เสียจนได้กลิ่นสุราคละคลุ้งอยู่ไม่ห่าง ก่อนที่มือกร้านของคนเป็นอ๋องจะเปิดผ้าคลุมหน้าของหลี่ย่าหลิน

ทว่าผู้เป็นเจ้าสาวก็ได้แต่เสตาหลบด้วยว่าไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าบุรุษที่ร่วมคำนับฟ้าดินมาด้วยกัน แต่กระนั้น จงเซินอ๋องก็มิอาจทนให้นางเมินเฉยได้ มือที่รั้งผ้าคลุมหน้าออกจึงเคลื่อนมาเชยคางของนางให้หันกลับมามองหน้ากัน ในยามนั้นจึงเป็นครั้งแรกที่หลี่ย่าหลินได้เห็นหน้าของจงเซินอ๋องชัดๆ

หลี่ย่าหลินคล้ายบ้าใบ้ไปชั่วขณะ มองรอยยิ้มเย้ยหยันของคนเป็นอ๋องที่พูดบางอย่างที่นางไม่เข้าใจออกมา

"อยู่ที่นี่ให้สบายเถอะชายาของข้า ถือเสียว่าวังนี้เป็นของเจ้าก็แล้วกัน หลี่ย่าหลิน..."

นั่นคือคำพูดที่นางไม่เข้าใจแต่จำได้อย่างครบถ้วน ถือเสียว่าวังนี้เป็นของนางหรือ หมายความว่าอย่างไรกันเล่า แต่ไม่ทันจะได้เปิดปากถามอะไรต่อ อ๋องตรงหน้าก็เดินไปคว้าไหสุรามงคลแล้วออกจากห้องหอไป ทั้งๆ ที่เป็นคืนสำคัญ...

แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้น คือใครจะไปคิดว่านั่นเป็นเพียงคืนเดียวที่หลี่ย่าหลินได้เห็นหน้าจงเซินอ๋อง เพราะหลังจากนั้น แม้แต่เงาของจงเซินอ๋องนางก็มิเคยได้เห็นอีกเลย...