เคียงตะวันจันทร์ฉาย (Omegaverse)

"ทะเบียนสมรสมันก็แค่กระดาษใบหนึ่งจะฉีกทิ้งเสียเมื่อไหร่ก็ได้"


แนวพระเอกโบ้

"ขอร้องเถอะครับจันทร์ใจเย็นหน่อย พี่ไม่ได้อยากจะหลอกอะไรจันทร์เลยนะครับ เมื่อคืนก่อนจันทร์ไม่ได้รู้สึกดีเหมือนกันหรือ?"

"คุณจะมาพูดให้มันได้ประโยชน์อะไรจะมาอวดผมว่าคุณแสดงละครเก่งมากเลยอย่างนั้นเหรอ?"

"โธ่จันทร์จะประชดพี่ไปทำไม จันทร์ก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าความรู้สึกหลายอย่างที่พี่มีให้จันทร์มันเป็นของจริง พี่ไม่ได้เสแสร้ง"

"ไม่นะ ผมไม่รู้หรอก ผมแยกไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่าที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมเนี่ยมันของจริงหรือของปลอม ถามจริงๆเถอะยังเป็นคนหรือเปล่าหรือว่าไม่ใช่?"

ยิ่งพูดถ้อยคำของจันทร์ฉายก็ยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แววตาของเขาช่างแข็งกระด้างอย่างที่ผมไม่เคยคิดว่าจะได้รับ

ทุกคำพูดของเขามันทำให้ผมรู้สึกเหมือนถูกปลายมีดแหลมๆกรีดเข้าตรงที่หัวใจครั้งแล้วครั้งเล่ายิ่งสบตาเข้ากับแววตาที่เต็มไปด้วยความไม่ไว้วางใจของเขาด้วยแล้วผมก็ยิ่งเจ็บ

"กลับบ้านกันเถอะนะครับจันทร์ ถึงยังไงพวกเราก็แต่งงานจดทะเบียนกันแล้วมาปรับความเข้าใจกันเถอะนะครับ"

ผมพยายามเกลี้ยกล่อมด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน

"แต่งงานแล้วยังไง ทะเบียนสมรสมันก็แค่กระดาษใบหนึ่งจะฉีกทิ้งเสียเมื่อไหร่ก็ได้"