พานพบบรรจบรัก เล่ม1

หญิงสาวจากโลกปัจุบันเธอเกิดอุบัติเหตุในวันเกิดอายุครบ18ปี ส่วนสองบุรุษคือประมุขผู้ยิ่งใหญ่ที่เฝ้ารอเพียงหญิงสาวผู้เดียว ทั้งสามคือด้ายเเดงที่ผูกเชื่อมโยกกันมาหลายภพชาติ
.....................................................................................................
ตัวอย่าง

"เหมยเอ๋อร์" น้ำเสียงอันเเผ่วเบาของใครบางคนเอ่ยขึ้นด้วยความโศกเศร้าเเละเจ็บปวดจนเธอสัมผัสมันได้

เสียงนั้นดังเเว่วมาจากที่ไกลเเสนไกล

หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมาในทันที หากเเต่เธอรู้สึกว่าห่างตายังคงมีความชื้นของน้ำตาอยู่

"อีกเเล้วสินะ" เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆ

ทุกครั้งที่เธอนอนหลับเธอมักจะได้ยินเสียงของใครบางคนเรียกชื่อของเธอน้ำเสียงที่ดูเหมือนอยู่ไกลเเสนไกล เธอฝันเเบบนี้มาตลอดหลายเดือน



หญิงสาวขยับตัวลุกขึ้นนั่งเธอยกมือขึ้นลูบใบหน้าตัวเองด้วยความอ่อนเพลีย ทว่าในขณะเดียวกันเสียงตะโกนร้องเรียกของใครบางคนดังขึ้นที่หน้าประตูห้องนอน





ก๊อกๆ



"นี่!ตื่นหรือยังวันนี้ฉันมีนัดรีบมาทำข้าวเช้าเร็วๆ ด้วย!" เสียงของหญิงสาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอดังขึ้นตรงหน้าประตูห้องก่อนจะเดินจากไปทันที



"เฮ้ออ"



เหมยฮวาถึงกับถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะลุกขึ้นมาจัดเก็บของภายในห้องนอนพร้อมกับรีบเเต่งตัวไปทำอาหารเช้าให้คนในบ้านทั้งๆ วันนี้เป็นวันหยุด เมื่อวานเธอทำงานพิเศษและงานบ้านจนรู้สึกเหนื่อยล้าไปหมด กว่าจะได้นอนหลับพักผ่อนก็เกือบเช้า ชีวิตเธอไม่ได้สุขสบายหลังจากที่ครอบครัวของเธอจากไปเพราะอุบัติเหตุเมื่อสิบปีก่อน เธอจึงถูกลุงรับมาเลี้ยงตั้งเเต่นั้นมา



ครอบครัวของลุงไม่ได้รักใคร่เธอเหมือนกับตอนที่อยู่ต่อหน้าญาติคนอื่นๆ พวกเขาให้เธอช่วยทำงานบ้านมาตั้งเเต่ย้ายเข้ามาอยู่วันเเรกเเต่ยังโชคดีที่พวกเขาไม่ถือว่าใจร้ายถึงขนาดไม่ส่งเธอเรียนแต่เธอก็ต้องไปหางานพิเศษทำช่วงเลิกเรียนเพื่อหาค่าใช้จ่ายส่วนตัวของตัวเอง เธอได้เรียนโรงเรียนของรัฐธรรมดา แต่ไป๋หลานลูกพี่ลูกน้องของเธอกลับได้เรียนโรงเรียนเอกชนที่มีค่าใช้จ่ายสูง หน้าที่ของเธอคือทำทุกอย่างทั้งจัดเตรียมอาหารไม่ต่างจากคนรับใช้

พวกเขามักจะพูดตอกย้ำเธอเสมอว่าบุญต้องทดเเทน



เธอจึงยอมก้มหน้าทำหน้าที่นั่นมาตลอด...



ในวันที่มีเรียนปกติเธอจะนั่งรถคันเดียวกันกับไป๋หลานไปเพราะโรงเรียนของเธอเป็นทางผ่านอยู่เเล้ว

หากวันไหนเธอทำงานตอนเช้าเสร็จช้าเธอก็จะไปโรงเรียนด้วยตัวเอง วันไหนโชคดีหน่อยก็ได้ไปพร้อมกันกับไป๋หลานถึงเเม้เจ้าตัวจะไม่ค่อยพอใจก็ตามเเต่นั้นเป็นคำสั่งจากลุงของเธอ



ในวันนี้หลังจากที่ไป๋หลานมาร้องเรียกเธอตั้งแต่เช้านั้นก็เป็นเพราะไม่มีคนทำอาหารเช้า อีกทั้งแม่ครัวลาหยุดกลับบ้าน เธอจึงรีบไปจัดการหน้าที่ทุกอย่างภายในบ้านตลอดช่วงเช้า หลังจากนั้นทุกคนภายในบ้านต่างก็เเยกย้ายกันไปคนละทาง

จนถึงช่วงเย็นเธอจึงออกมาด้านนอกบ้าน.....

เหมยฮวากำลังเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ๆ หมู่บ้านในมือของเธอมีถุงหูหิ้วที่มีกล่องเค้กเล็กๆ วันนี้เป็นวันสำคัญของเธอ



วันนี้คือวันเกิดครบ18ปีของเธอ....



เธอไม่ได้จัดงานวันเกิดอีกเลยตั้งเเต่พ่อเเม่จากไป ในทุกๆ ปีเธอจะมานั่งเป่าเค้กคนเดียวเสมอมา



วันนี้ก็เช่นกัน

เหมยฮวาเลือกม้านั่งตัวหนึ่งที่ไม่มีผู้คนอยู่เงียบๆ อีกทั้งในตอนนี้เป็นเวลาเกือบค่ำผู้คนจึงมีไม่มาก เเต่ก็ยังคงมีให้เห็นอยู่พอประปราย

มือเรียวค่อยๆ เเกะกล่องเค้กที่เธอซื้อมาจากร้านค้าในราคาไม่กี่สิบหยวน พร้อมกับเทียนเล่มเล็กๆ ก่อนจะปักลงก้อนเค้กธรรมดาเเต่มีคุณค่าสำหรับเธอเป็นอย่างมาก ทว่าหางตาเริ่มเปียกชื้น ก่อนที่หยดน้ำใสๆ ไหลรินลงมาเป็นสายจนมือเรียวรีบยกขึ้นมาปาดมันออกไปอย่างลวกๆ ราวกับจะมีใครมาพบเห็น ริมฝีปากเเดงเม้มเเน่นก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ



" คุณพ่อคุณเเม่ วันนี้เป็นวันเกิดของเหม่ยเอ๋อร์เเล้วนะคะฮึก ตอนนี้เหมยเอ๋อร์อายุครบ18ปี ฮึกเหม่ยเอ๋อร์คิดถึงฮึกๆ อื่อออ "

เธอคิดถึงพวกท่านมากเหลือเกิน....

ทำไมทั้งสองคนถึงใจร้าย...

ใจร้ายที่ทิ้งเธอไว้เพียงลำพัง....

เหมยฮวาไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้อีกต่อไปเธอร้องไห้ออกมาจากความรู้สึกมากมายที่มี

ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยคราบน้ำตาในมือยังคงถือเค้กวันเกิดอยู่เพียงลำพัง

'สุขสันต์วันเกิดนะเหมยฮวา..' เธอได้เเต่พึมพำเบาๆ ในใจ

ความรู้สึกโดดเดี่ยวทับถมเข้ามาภายในจิตใจของเธอจนรู้สึกจุกในลำคอไปหมด

เหมยฮวาก้มหน้าร้องไห้เพียงลำพังเงียบๆ

จนเวลาผ่านไปได้สักพัก...ก็มีเสียงเเจ้งเตือนจากมือถือเครื่องเก่าที่เธอตั้งเอาไว้ว่าถึงเวลาที่เธอควรจะกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง

มือบางยกขึ้นขึ้นเช็ดน้ำตาก่อนจะเก็บเค้กเข้ากล่องพลาสติกโดยที่เธอไม่ทันสังเกตว่าบรรยากาศรอบข้างมันเงียบมากจนผิดสังเกต

ในขณะเดียวท้องฟ้ากลับมืดลงทุกขณะ ผู้คนที่เคยมีประปรายกลับหายไปหมดตั้งเเต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ก่อนจะมีลมพัดมาจนรู้สึกหนาวยะเยือกแปลกๆ เหมยฮวาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าทั้งที่ใบหน้ายังคงมีคราบน้ำตาหลงเหลืออยู่ ดวงตาหม่นเศร้ามองดูรอบข้าง ทว่าท้องฟ้าที่เธอเห็นในตอนนี้ดูผิดแปลกไปเพราะก้อนเมฆปกคลุมไปทั่วท้องฟ้ามีสีดำจนน่ากลัว หญิงสาวรีบผุดลุกขึ้นยืนทันที ก่อนที่จู่ๆ เธอก็รู้สึกหนาวอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย หญิงสาวหันไปมองรอบๆ ด้วยอาการตื่นกลัว มือเรียวรีบเก็บของทุกอย่างพร้อมกับรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ทว่าลมเริ่มเเรงขึ้นเรื่อยๆ จนต้นไม้โบกสะบัดไปมา

เหมยฮวาจากที่รีบเดินก็กลายเป็นวิ่งในทันทีจนกระทั่งเธอวิ่งออกมาจนถึงถนน เเต่ทันใดนั้นเองก็มีรถขับมาด้วยความเร็วจนชนเข้ากับร่างของหญิงสาวเต็มแรงอย่างจัง

ร่างเล็กที่ถูกชนถึงกับลอยละลิ่วไปตกลงสระน้ำขนาดใหญ่ที่อยู่อีกฝั่งของถนน เหมยฮวายังไม่ทันจะได้รู้สึกเจ็บปวดตามร่างกายเลยด้วยซ้ำ

ทำไมเธอถึงมีชีวิตที่อาภัพขนาดนี้กัน...

สวรรค์คงจะเกลียดเธอมากสินะ....

ร่างของเหมยฮวา ดำดิ่งลงไปในสระน้ำขนาดใหญ่เรื่อยๆ น่าแปลกที่ร่างกายของเธอตอนนี้กลับรู้สึกเบาสบายไม่แม้แต่จะลิ้มรสของความเจ็บปวดใดๆ

เหมยฮวาทำได้เพียงหลับตาลงยอมรับโชคชะตาของตัวเอง หากเธอตายในครั้งนี้เธอขอภาวะนาให้ตัวเธอได้ไปพบเจอสิ่งดีๆ สักครั้ง.....

ได้โปรด....