ฮูหยินอ้วนของท่านก็มีหัวใจ

ที่เขตป้อมปราการในแคว้นหยวน
ผู้ชายใส่เกราะหินสองคนพูดคุยกันอย่างออกรส เนื้อความนั้นพูดโต้ตอบกันไปมามีใจความว่า
"ท่านพี่จ้าวขอรับ"
"หืม?"
"ฮูหยินมาขอรับ"
"หา!
เจ้าไปบอกนางว่าข้าไม่อยู่"
"เกรงว่าจะไม่ทันแล้วขอรับ"
"บ้าจริง"
...
"ท่านพี่!
ท่านพี่เจ้าคะ
ท่านพี่"
ไม่ทันที่จ้าวหยวนเล่อจะพูดสิ่งใดไปมากกว่านั้น เว่ยฮูหยินก็มายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว นั่นทำให้จ้าวหยวนเล่อตกใจจนต้องกลืนน้ำลายลงคอจนเสียงดังเอื้อกใหญ่ เขารู้ว่าการมาของนางในครานี้นั้น คงจะหนีไม่พ้นการมาตามเขาเพื่อเดินทางกลับจวนตน
"มาทำสิ่งใด ? มาทำกับใคร? ข้าไม่ว่างจึงไม่อยากพูดจากับเจ้าให้มากความนัก"
"เหตุใดจึงใจร้ายนักเจ้าคะท่านพี่? ที่ข้ามาก็เพราะคิดถึง ห่วงหาท่านพี่นะเจ้าคะ"
คำพูดของเว่ยหนิงเอ๋อทำให้จ้าวหยวนเล่อถอนหายใจยาว ในตอนนั้นเขากลับคิดย้อนไปในอดีต ที่ฮูหยินตรงหน้าเขานั้น ยังเป็นสาวงามประจำเมืองหลิวและไม่ได้อ้วนฉุเช่นนี้
"เจ้าเปลี่ยนไปมากหนิงเอ๋อ เปลี่ยนจนข้ากลัว"
"เจ้าคะ?"
"เปล่าๆ เอาไว้เย็นนี้ข้าจะกลับไปที่จวน เจ้าก็ให้สาวใช้เตรียมน้ำอุ่น และอาหารรสดีเอาไว้ให้ข้าก็แล้วกัน"
"จริงหรือเจ้าคะท่านพี่?
ข้าดีใจเหลือเกินเจ้าค่ะ"
"เสร็จธุระแล้วก็รีบไปเถอะ"
"เจ้าค่ะท่านพี่"
ท่าที่ลนลานและดีใจของฮูหยินเว่ยหนิงเอ๋อ ของศิษย์พี่ในสำนักกระบี่ทำให้จางรั่วอวี้ยิ้มแหยๆ เขารู้สึกเวทนาสตรีตรงหน้าผู้นี้นักที่ไม่รู้เลยว่า สามีของนางจะไม่มีทางกลับไปหานางในตอนเย็นนี้ ดังที่คนผู้นั้นได้พูดรับปากส่งๆไปเช่นนั้นเป็นแน่
และนี่ก็หาใช่ครั้งแรกที่ศิษย์พี่หาวิธีหลบเลี่ยงที่จะพบนาง แต่สตรีเช่นนางเองกลับยังโง่เขลา และเลือกที่จะเชื่อศิษย์พี่ผู้เป็นสามีของนางเฉกเช่นเดิมอยู่ดี
"รั่วอวี้เย็นนี้ไปหอบุปผาเถอะนะ เมามายสักวันน่าจะดี"
"ขอรับท่านพี่"