Parallel...เส้นขนาน

โทรคุยกันทุกคืน ห่วงใยกันในทุกเรื่อง
คอยอยู่ข้างๆเวลาเหงา เป็นเกราะกำบังให้ทุกครั้งที่มีปัญหา
ไม่ว่าเทียบกับแฟนคนไหน ผมคืออันดับหนึ่งเสมอ
แต่คำนิยามที่เขาให้ผม เป็นแค่ "เพื่อนรัก"
.......................................................................

"สรุปเมฆเป็นอะไร"
ธนากรละมือจากพวงมาลัย เอื้อมมาดึงแขนอีกฝ่ายไว้ก่อนที่จะลงจากรถ ไม่ยอมจบประเด็นที่กำลังสงสัยลงง่ายๆ
"ธันเป็นห่วงถึงได้ถาม เมฆแปลกๆไป มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างที่ธันไม่อยู่หรือเปล่า"
"ธันเป็นห่วง? ธันไม่รู้จริงๆใช่มั้ยว่าเมฆเป็นอะไร"
ร่างโปร่งเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาบ้างแล้ว ที่อีกฝ่ายเอาแต่ตื้อถามในเรื่องที่เขาไม่อยากเอ่ยถึงไม่ยอมหยุด
"ความรู้สึกของเมฆ ธันไม่รู้จริงๆใช่มั้ย?" ชนเมฆเอ่ยถามพร้อมจ้องหน้าอีกฝ่าย
"เชื่อเมฆเถอะ ธันไม่อยากได้ยินคำตอบของคำถามธันหรอก"
"ธันไม่รู้ว่าเมฆเป็นอะไร แต่ธันอยากให้เมฆรู้ไว้ ว่าเมฆเป็นเพื่อนที่สำคัญที่สุดของธันนะ"
สิ้นเสียงของร่างสูง ชนเมฆที่ฝืนยิ้มให้ก็รีบเปิดประตูลงรถไปโดยไม่ได้หันไปมองอีกฝ่ายอีก
คำตอบของธนากรชัดเจนเสมอ ทุกครั้งที่ร่างสูงพูดแบบนี้ ทำให้ชนเมฆรู้สึกว่าตัวเองถูกปฏิเสธทั้งที่ยังไม่เคยบอกรักออกไปแม้แต่ครั้งเดียว
ชนเมฆรู้ ว่าตัวเองสำคัญกับธนากร เป็น "เพื่อน" คนสำคัญ
และตำแหน่ง "เพื่อนคนสำคัญ" นั้นไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไป
ไม่ว่าชายหนุ่มจะรู้สึกกับธนากรแบบไหนก็ตาม
ธัน...โคตรใจร้ายเลย