เหนี่ยวรั้ง

ในคราที่นางรักเขาจนหมดใจ สายตาของเขากลับมองมาอย่างห่างเหินราวไม่เคยรู้จัก ก่อนจะวาวโรจน์และเต็มไปด้วยไฟโทสะลุกโชน
เมื่อนั้น หากว่าไร้ซึ่งโชคชะตาที่นำพาเราทั้งคู่พบพานจนเกิดบุพเพต่อกัน ข้าก็อยากย้อนคืนวันกลับสู่ห้วงเวลานั้นอีกสักหน หวนกลับไปในวันที่ยังไม่รู้จักท่าน
เผื่อว่าวันนี้ หัวใจของข้าจะได้ไม่ต้องรู้สึกต่อท่าน สักนิดก็ไม่

ซูฝูหลัน : วันนี้ยอมรับว่าข้ายังรู้สึก แต่วันหน้าความรู้สึกนี้ก็จะค่อยๆ เลือนหายไปเอง ถึงวันนั้นเราทั้งคู่ก็จะมีความรู้สึกเดียวกันเสียที ท่านเกลียดข้า ข้าก็จะชิงชังท่านไม่น้อยไปกว่ากันเลย

มุมปากของเขาพลันแสยะยิ้มหยัน

เกาลู่หาน : หวังว่าวันนั้นจะมาถึงในเร็ววัน