สามี ภรรยากลับใจแล้ว

คำโปรย
เพราะชาติก่อนหลงเชื่อคนผิดและโง่งมในรักจึงทำให้สูญเสียสามีที่รักยิ่งไป ชาตินี้ลู่หลินจะไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นอีก นางจะเกาะสามีคนนี้ไว้แน่นๆและตื้อรักเขาจนกว่าเขาจะพอใจและมอบลูกชายตัวน้อยๆให้นางอีกครั้ง

__________________________________________________


กว่าเราจะรู้ตัวว่าใครสักคนหวังดีกับเราก็ต่อเมื่อเราเจอสถานการณ์ที่เขาเคยเตือนเราในอดีต

คำเตือนนั้นกลายเป็นจริง และนางก็ทำพลาดที่ไม่เชื่อใจเขา


"ลู่หลิน!!"


ดวงตาคู่งามเบิกกว้าง คลองจักษุสะท้อนภาพของเหลวสีแดงสาดกระเซ็นเปื้อนเต็มพื้น

อี้เฟยหยางสามีของนาง สามีที่นางไม่เคยชมชอบเขา ผลักไสเขาเสมอมา กลับเป็นคนที่ปกป้องนางในฉากสุดท้ายของชีวิต


"ลู่หลิน ข้าไม่เสียใจเลยที่ได้ปกป้องเจ้า"


"ข้า...ทำเพื่อเจ้าได้ทุกอย่าง ข้า...อยากเห็นเจ้า...มีความสุข ข้าอยาก...ปกป้องเจ้า"


"ลู่หลิน...ข้า..รักเจ้า..."


สิ้นคำนั้นของเขา มือที่เคยจับกุมมือของนางเอาไว้พลันร่วงหล่นลงไปกับพื้น อี้เฟยหยางหมดลมหายใจลงพร้อมกับเสียงร่ำไห้ของนางที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาเขา

ในท้ายที่สุดแล้วลู่หลินก็ไม่สามารถตอบแทนเขาได้เลย...

นางประคองอี้เฟยหยางเอาไว้ด้วยมืออันสั่นเทา ในใจของนางรู้สึกผิดในสิ่งที่ตนเองเคยทำลงไป น้ำตาที่ไม่เคยเสียให้คนตรงหน้าแม้แต่ครั้งเดียวในบัดนี้กลับเริ่มรินไหลออกมาอย่างบ้าคลั่ง

"เฟยหยาง เจ้าทำแบบนี้ทำไม ข้า...ข้าทำไม่ดีกับเจ้าเอาไว้ตั้งมากขนาดนั้น เหตุใดจึงต้องทำดีกับข้าเพียงนี้..." ลู่หลินเสียงสั่นเครือเอ่ยละล่ำละลักออกมาอย่างฟูมฟาย นางไม่เข้าใจเขาเลยจริงๆ



หิมะแรกของฤดูหนาวปกคลุมทั่วพื้นที่เมืองหลวงแคว้นจ้าว ผู้คนที่เคยสัญจรไปมาบนท้องถนนต่างหลบอยู่แต่ในจวนของตนเองเพราะทนต่อสภาพอากาศไม่ไหว เดิมทีกลุ่มก้อนหิมะที่ปกคลุมอาคารบ้านเรือนรวมทั้งผืนดินเหล่านั้นคือสีขาวโพลน หากแต่มีจวนแห่งหนึ่งที่บัดนี้สีขาวของหิมะกลับมีสีโลหิตปะปนแซมกระเซ็นไปทั่วทุกหย่อมหญ้า

หนึ่งสตรีเนื้อตัวมอมแมมโชกไปด้วยเลือดกำลังยืนอยู่กลางลานบ้าน เสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่มทั้งบางทั้งขาดวิ่นเห็นได้ชัดว่าไม่สามารถทนต่อความหนาวเหน็บได้ ทว่านางกลับไม่รู้สึกถึงความหนาวอีกต่อไปแล้ว ที่หลงเหลืออยู่มีความเจ็บปวดในใจ ความรู้สึกผิดและความโศกเศร้าจนยากเกินบรรยาย

ร่างกายที่เคยยืนนิ่งไม่ไหวติงเริ่มขยับ เพียงแต่นั่นมิใช่การก้าวเดิน เพราะเลือดที่ไหลออกไปจากบริเวณลำตัวเป็นจำนวนมากทำให้นางทนยืนอยู่ต่อไม่ไหวแล้ว ร่างของหญิงสาวเอนล้มตัวไปบนพื้นอย่างแรง ดวงตาสีแดงฉานเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักกวาดมองไปโดยรอบ สิ่งที่ปรากฏตรงหน้ามีเพียงร่างไร้วิญญาณของคนจำนวนมาก แม้ในตอนนี้ไร้ซึ่งเสียงใดๆ ทว่าเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดจากการถูกสังหารยกตระกูลกลับยังดังก้องอยู่ในโสตประสาท

เลือดที่ชุ่มในร่างค่อยๆ แผ่ขยายออกไปบนหิมะจนเห็นเป็นวงเลือดรอบกายของนาง ดวงตาสีแดงฉานยังคงมองภาพเบื้องหน้า มือของนางขยับเอื้อมไปทางผู้คนเหล่านั้น ผู้คนที่เป็นครอบครัวของนาง...

นางเป็นคนผิดเอง...

นางทำให้ทุกอย่างเป็นเช่นนี้...

ทว่าเรื่องราวมันเริ่มต้นตรงที่ใด...

ในห้วงเวลาสุดท้าย หญิงสาวพลันหวนนึกถึงความหลังตั้งแต่เริ่มต้น...