แพ้เป็นทัต ชนะเป็นไมล์ 2 (จบ)

ร่างนั้นสูงใหญ่แปลกตา ทรงผมสีอ่อนกว่าเขาเกือบหนึ่งเฉดที่จำได้ว่าสั้นรองทรงตอนนี้กลับยาวระต้นคอ แต่ที่แทบจะไม่เปลี่ยนไปจากความทรงจำเลยคือดวงตากลมสวยสีอ่อนที่ค่อย ๆ กวาดมองไปทั่วห้องช้า ๆ ราวกับพยายามจะให้ความสำคัญและจดจำทุกใบหน้า ก่อนที่จะมาหยุดลงในตอนที่สบเข้ากับดวงตาคมที่มองจ้องอยู่ก่อนแล้ว
รอยยิ้มสดใสที่ประดับอยู่ค่อย ๆ จางเจื่อนลง เสี้ยววินาทีหนึ่งทัตรู้สึกเหมือนตัวเองเห็นเด็กผู้ชายสวมชุดนักเรียนเรียบร้อย ยืนมองเขาอยู่จากสนามบาสเล็กหลังตึก เพียงกะพริบตาครั้งเดียวภาพนั้นก็หายไป เหลือเพียงชายหนุ่มตัวสูงไหล่กว้าง สวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มตรงหน้า
ริมฝีปากคู่นั้นขยับยกโค้งจนกลายเป็นรอยยิ้ม ทัตสาบานว่าเขาไม่ได้คิดไปเองแน่ ๆ ว่าคราวนี้รอยยิ้มนั้นมันแปลกไป มันมีความเจ้าเล่ห์ซ่อนอยู่ ไหนจะดวงตาระยิบระยับเหมือนเจอเรื่องถูกใจนั่นอีก
สำเนาถูกต้อง รอยยิ้มกวนประสาทตาใสแบบนั้น