คุณคู่หมั้น…เราเลิกกันเถอะ

รักเขาแค่ไหน เขาก็ไม่เคยรักตอบ
ดีกับเขายังไง เขาก็ไม่เคยเห็นคุณค่า
งั้นคงได้เวลา เลิกรักเขาสักที

*******

"เอ่อ พี่ได้ยินมาว่ากล้าไม่สบายอะ เลยซื้อข้าวต้มมาฝาก" ภีร์นิธิพูดออกไปก่อนที่จะยื่นถุงอาหารจากร้านข้าวต้มขื่อดังให้แก่ชายหนุ่มตรงหน้า เก่งกล้ารับถุงนั้นมาจากมือของเขา
"ขอบคุณนะครับ พี่พอลมีอะไรกับกล้าอีกหรือเปล่าครับ" น้ำเสียงราบเรียบต่างจากปกติของเก่งกล้าทำให้ภีร์นิธิแปลกใจแต่ก็ยังคงไม่แสดงความรู้สึกออกไปมากจนเกินควร
"งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัวก่อนนะครับ" ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดต่ออีกฝ่ายก็ชิงตัดบทพูดขึ้นก่อนแล้วปิดประตูห้องไปทันที ครั้งนี้ท่าทีของเก่งกล้าเปลี่ยนไปจากเดิมมากจนภีร์นิธิรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมาในใจ เป็นความรู้สึกที่เขาเองก็อธิบายไม่ถูกว่าคืออะไร ใช่ความรู้สึกนอยด์ไหมหรือจะเป็นความรู้สึกเสียใจเขาก็ไม่แน่ใจนัก รู้แต่ว่าไม่ใช่ความรู้สึกในทางที่ดีที่เขาควรจะรู้สึกเมื่อเก่งกล้าเลิกตามตอแยเขาตามที่เขาต้องการมาตลอด


******

"พี่ขอทะ.."
"เราถอนหมั้นกันเถอะครับ" ภีร์นิธิยังไม่ทันพูดคำว่าขอโทษจบเก่งกล้าก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
"ไม่มีวัน ยังไงพี่ก็ไม่มีวันถอนหมั้นกับน้องกล้าหรอก พี่ขอโทษนะ" ภีร์นิธิพยายามจับมือของคู่หมั้นตัวเองไว้ แต่เก่งกล้าสะบัดมือออกแล้วจึงเปิดประตูรถออกและวิ่งหนีไปทันที ภีร์นิธิได้แต่สบถด่าตัวเองในใจที่ทำอะไรโดยใช้แต่อามณ์มากเกินไปจนเรื่องราวเลยเถิดมาถึงขั้นนี้

******
แนะนำให้ซื้อผ่านเว็บจะราคาถูกกว่านะคะ
ขอบพระคุณสำหรับทุกการสนับสนุนค่ะ