จากร้ายเป็นรัก

เธอคิดกับตัวเองในใจด้วยสีหน้าไม่สู้ดี ตอนนี้มีน้อยหน่าสองฝั่ง ฝั่งแรกบอกให้เธอเดินเข้าไป ผิดกับน้อยหน่าอีกฝั่งที่บอกให้เขาเดินกลับแล้วไปหางานใหม่ซะ น้อยหน่ายืนแน่นิ่งตัดสินใจอยู่นาน ก่อนที่จะกลั้นใจและพาตัวเองเดินเข้าไปในคอนโด
"เงิน เงิน เงิน ท่องไว้น้อยหน่า เงิน"
"สวัสดีค่ะคุณเพนนี ฉันชื่อน้อยหน่านะคะ จะมาเป็นผู้ช่วยคุณเพนนีค่ะ" คนตัวเล็กพูดไปพลางยิ้มกว้างบนใบหน้า พร้อมดวงตารูปสระอิ มอบความสดใสให้เพนนียามเช้า
"ออกไปซะ ฉันไม่ต้องการผู้ช่วยที่ไหนทั้งนั้น ไปไกล ๆ ให้พ้นหน้า"
เสียงตะคอกของเพนนี ที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา เธอตะโกนออกมาจนสุดเสียง จนเส้นเลือดที่คอถึงกับปูดนูนออกมา ทำเอาน้อยหน่าที่ยืนยิ้มสดใสอยู่ ถึงกับสะดุ้งตัวโยนกับการเผชิญหน้า กับอารมณ์ร้ายอันน่าตกใจของเขา อีกทั้งไม่ทันตั้งตัวว่าเพนนีจะตะโกนเสียงดังขนาดนี้มาก่อน

"นับตั้งแต่วันนี้..ฉันเป็นผู้ช่วยคุณเพนนีค่ะ มีหน้าที่ดูแลรับส่งและจัดการตารางงานทุกอย่างค่ะ"
"ตัวเท่าลูกหมานี่นะ จะมาดูแลฉัน ออกไปซะ"
ทันทีที่เพนนีพูดจบเขาลุกพรวด จากที่นั่งอยู่บนโซฟาคล้ายกับต้องการยืน เพื่อวางอำนาจให้อีกฝ่ายเกรงกลัว แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรปกปิดร่างกายของเพนนีแม้แต่ชิ้นเดียว
น้อยหน่าถึงกับยืนตะลึงตาค้าง อุณหภูมิในร่างกายเริ่มสูงขึ้น สีของใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ ใบหูแดงก่ำออกมาอย่างชัดเจน น้อยหน่าไม่เคยนึกฝันมาก่อนว่า งานแรกหลังเรียนจบ จะเป็นงานที่ต้องเจอเจ้านายยืนแก้ผ้าต่อหน้าต่อตาแบบนี้
"เป็นอะไรหน้าแดง ทำอย่างกับไม่เคยเห็นไปได้ ของตัวเองไม่มีหรือยังไง"
เพนนีโน้มใบหน้าลงมาใกล้ใบหน้าของน้อยหน่า สายตาตกลงไปอยู่บนใบหน้าของคนที่กำลังยืนช็อกกับสิ่งที่เกิดขึ้น ลมหายใจอุ่นของทั้งคู่รดใส่กัน ทำเอาน้อยหน่า ถึงกับยืนตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับร่างกายแม้แต่คืบเดียว ตอนนี้คนตัวเล็กทำได้เพียงกรอกสายตา มองไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาเพนนีด้วยความเขิน

"แค่นี้ก็เขินแล้วเหรอคุณผู้ช่วย อีกอย่างคนอย่างคุณจะมีปัญญาอะไรมาดูแลฉันได้ ฉันโคตรเหม็นขี้หน้าเธอเลยหวะ รีบๆ ออกไปให้พ้นๆ หน้าได้ล่ะ"
"ฉัน บอก ให้ ออก ไป ไง " เพนนีพูดกระแทกเสียงดังแบ่งเป็นคำ ๆ ตามนิสัยที่เขาชอบทำ และครั้งนี้เขาตะโกนใส่หน้าน้อยหน่าอย่างดังสุดเสียงอีกครั้ง
น้อยหน่าเองไม่เคยโดนตะคอกใส่หน้าอย่างรุรแรง และไม่ให้เกียรติกันแบบนี้มาก่อน แม้เธอจะพยายามจิกตัวเองหรืออดทนอดกลั้นมากแค่ไหน แต่การโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้เพื่อตะคอกใส่กันแบบนี้ เธอเองก็เริ่มที่จะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
กลุ่มน้ำตาเริ่มค่อย ๆ จับตัวอยู่ที่ขอบตาล่างของน้อยหน่า ตาแดงก่ำ มือกำหมัดแน่น เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความโกรธ น้อยหน่าขมกรามแน่นอย่างเห็นได้ชัด เธาจะไม่ปล่อยให้ตัวเองต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ได้อีกเป็นอันขาด
สุดท้ายน้อยหน่าตัดสินใจ หันหลังเดินก้าวฉับเดินออกจากห้องของเพนนี ปิดประตูเสียงดังลั่นอย่างไม่แคร์ว่าเพนนีจะรู้สึกอย่างไรเหมือนกัน