ถ้ารู้ว่าจะร้าย

ถ้ารู้ว่าจะร้าย
.
.
.
ถ้ารู้ว่าจะร้าย ก็จะไม่รัก
ความรักของเขา มีไว้ให้คนอื่น ไม่ได้มีไว้ให้เธอ

_______________________________________________________________

"ฉันก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งเรื่องของเธอหรอกนะ แต่ตอนนี้ด้วยสำเหนียกด้วยว่าเธอกำลังยืนอยู่จุดไหน อย่าทำให้ฉันต้องหมดความอดทนกับเธอ"

สำเหนียกตัวตนเหรอ?

เธอรู้ตัวเองอยู่เสมอว่ากำลังยืนอยู่จุดไหนและในฐานะอะไร เธอไม่เคย...ไม่เคยคิดทำในเรื่องที่เขาพูดเลยสักครั้ง แทนที่จะบอกเธอแบบนี้ทำไมเขาไม่บอกตัวเอง ว่าสิ่งที่เขาทำมันถูกต้องแล้วใช่ไหม?

"ฉันสำนึกสำเหนียกตัวเองอยู่ตลอดเวลาคุณปาย คุณควรเอาประโยคนั้นไปบอกตัวเองจะดีกว่านะคะ"

"เธอพูดอะไร"

"เรื่องที่คุณเองก็รู้ดี" ต้องจันทร์เดินหนีปราบตะวันขึ้นห้องไป แต่เขาก็เข้ามากระชากแขนเอาไว้ก่อน ทว่าเธอก็ดึงแขนตัวเองกลับไม่หันไปมองเขาแถมยังถอยตัวเองให้ไกลกว่าเดิม

"อย่ามาเดินหนีฉันแบบนี้นะต้องจันทร์ เธอพูดเรื่องอะไร!"

"ระวังนะคะไปยื่นกอดผู้หญิงอื่นในที่ลับตาคนแบบนั้น ระวังนักข่าวเขาจะเอาไปทำข่าว ถึงตอนนั้นคุณพ่อกับคุณแม่คุณคงจะเสียใจมาก"

"นี่เธอ"

"อย่าคิดว่าคุณทำอะไรแล้วมันจะไม่มีคนเห็นคุณปาย อย่าคิดว่าคุณจะฉลาดกว่าทุกคน"

"อ้อ...เธอไปเห็นฉันกอดกวางเข้าเหรอ" ถ้าเรื่องที่กอดผู้หญิง เขานึกถึงเรื่องไหนไม่ออกเลยนอกจากเรื่องที่กอดกับกษิราวันนี้

"แล้วทีตัวเองล่ะ คิดจะเคลมพี่ของสามีตัวเอง มันดีนักเหรอ?"

"คุณพูดบ้าอะไร"

"แต่ก็ช่วยอดใจรอสักหน่อยนะ เพราะฉันไม่ปล่อยเธอไปเสวยสุขง่าย ๆ หรอก" นับวันเขายิ่งไม่อยากปล่อยต้องจันทร์ไป ไม่ใช่เพราะเขารักจนอยากชิดใกล้ แต่เพราะจะได้เหยียบย่ำให้มันมากกว่านี้ต่างหาก

"ถ้าเรื่องพี่เนม ฉันเกรงว่าคุณจะโง่แต่จะบอกให้เอาบุญนะ ฉันกับพี่เนมเราไม่ได้มีอะไรกัน" เธอกับนิรกรเนี่ยนะ เอาสมองส่วนไหนคิดกันแน่ถึงได้คิดเรื่องแบบนี้ออกมาได้

"ต้องจันทร์!" ปราบตะวันกัดสันกรามแน่น เขาโกรธที่ผู้หญิงคนนี้บอกว่าเขาโง่

"ถ้าไม่มีอะไรจะพูด ฉันขอตัว" วันนี้เธอเหนื่อยมามากเกินพอแล้ว ไม่มีแรงอะไรจะมานั่งเถียงเรื่องไร้สาระกับเขาหรอก

"งั้นถ้าเธอฉลาดนัก ก็ช่วยรู้เอาไว้ด้วย ว่าผู้หญิงที่เธอเห็นฉันกอดวันนี้ คือคนที่ฉันรักมากที่สุด มากพอ ๆ กับที่ฉันเกลียดเธอ"

"..."

ต้องจันทร์หยุดเท้าที่กำลังจะก้าวเดินต่อ เธอเสหน้ามองไปทางอื่นอย่างพยายามกักเก็บอารมณ์ที่หวั่นไหวของตัวเอง เขาไม่ต้องบอก เธอก็รู้อยู่แล้วว่าปราบตะวันรักผู้หญิงคนนั้นมากแค่ไหน เธอไม่ได้โง่ที่จะไม่รู้ว่าคนคนหนึ่งรักใครและเกลียดใคร

หยดน้ำตาและน้ำเสียงที่เขาพร่ำบอกผู้หญิงคนนั้นเธอยังจดจำมันได้ดี เธอรู้...รู้ว่าเขารักมาก มากจนเกินกว่าบางทีเธอไม่อาจเข้าไปแทรกแซงความรักของเขาได้เลยด้วยซ้ำ ใจหนึ่งเธออยากคืนเขาให้กับผู้หญิงคนนั้นไปเสียให้สิ้นเรื่อง แต่เธอก็มีเหตุและผลของตัวเอง

แม้จะต้องอยู่อย่างจมปลักและทนทุกข์ แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถปล่อยเขาไปได้จริง ๆ อีกนิดนะ...
อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น

"เหรอคะ? งั้นก็ยินดีด้วย" เธอบอกเขา

"แต่ก็เสียใจด้วยที่คุณกับผู้หญิงคนนั้นจะไม่มีวันได้อยู่ด้วยกัน ถ้าฉันยังยืนอยู่ตรงนี้"
.
.
.

ถ้ารู้ว่าจะร้าย...
เป็นนิยายดราม่า น้ำเน่านะคะ
ไม่มีปมหนักหน่วงอะไร เน้นเล่นกับความรู้สึกของตัวละครเป็นหลักค่ะ
โปรดโหลดตัวอย่างมาพิจารณาก่อนซื้อนะคะ นิยายเรื่องนี้มีความน้ำเน่าอยู่พอสมควรค่ะ แต่ก็มีความเข้มข้นของเนื้อเรื่องอยู่ สำหรับใครที่ชื่นชอบแนวนี้ รอช้าไม่ได้น้า

ปล.หากผิดพลาดประการใด ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะและขอน้อมรับคำติชมของนักอ่านทุก ๆ ท่านเพื่อนำไปปรับปรุงเเละทำผลงานให้ดียิ่งขึ้นค่ะ ขอบคุณทุกคนมาก ๆ นะคะ ^^

ปล.รบกวนให้ใครที่อ่านในเว็บมาแล้วเริ่มอ่านตั้งแต่ต้นนะคะ เนื้อหามีการเปลี่ยนแปลงอยู่ค่ะ แล้วก็มุกตรวจคำผิดไปแค่รอบเดียวอาจมีคำผิดหลงอยู่บ้าง เดี๋ยวมุกจะตรวจทานอีกสองรอบแล้วอัปไฟล์ใหม่ให้นะคะ^^

ปล.ซื้อผ่านเว็บจะถูกกว่า ios นะคะ