มนรักต์บ้านนา

“57ปีเหรอครับ”
“แม่น มีอีหยัง”
“หน้าไปไกลหลายเลยนะครับ ข่อยคึดว่าอายุน่าจะ70กว่าๆ พ่อฟ่าวเบาะครับ หน้าไปไวบ่ถ่าอายุเลย” [หน้าไปไกลมากเลยนะครับ ผมนึกว่าอายุน่าจะ70กว่าๆ คุณพ่อรีบเหรอครับ หน้าไปไวไม่รออายุเลย]
เปรมเอ่ยขึ้นถามอย่ากวนๆพร้อมทำหน้าทะเล้นส่วนคนที่โดนว่าหน้าแก่ก็ส่งสายตาไม่พอใจกลับมา
“เออ อย่างน้อยๆกูก็อายุยืน ส่วนคนเว้าอาจสิตายมื้อนี้” ปราณณ์พูดเสียงเรียบก่อนจะเดินไปดูต้นไม้อีกฝากเพราะขี้เกียจทะเลาะกับคนข้างๆจะพลอยทำลายบรรยากาศดีๆยามเช้าเสียหมด
“อีหลีเด้พ่อ พ่อนี่ หน้ากะเหี่ยว หนังกะย่น ตีนกากะมี” [จริงๆนะครับพ่อ พ่อนี่หน้าก็เหี่ยว ผิวก็ย่น ตีนกาก็มี]
“กูกะขอให้มึงอยู่จนหน้าเหี่ยว หนังย่น มีตีนกาเหมือนกูกะแล้วกันบักส้นตีนนิ แต่เบิ่งทรงแล้วปากแบบนี้อยู่ได้บ่โดนดอกน่าสิถืกตีนเข้าสักมื่อบ่ตีนบ่คนอื่นกะตีนกูนี่แหละ”[กูก็ขอให้มึงอยู่จนหน้าเหี่ยว ผิวย่น มีตีนกาเหมือนกูก็แล้วกันบักส้นตีนหนิ แต่ดูทรงแล้วปากแบบนี้น่าจะอยู่ได้ไม่นานหรอกน่าจะโดนตีนเข้าสักวันไม่ตีนคนอื่นก็ตีนกูนี่แหละ]
“ครับๆบ่แซวแล้ว เฒ่าแล้วกะขี้น้อยใจ ว่าแต่อันนี้กกอีหยังนะครับพ่อ ผมลืมแล้ว” [ครับๆ ไม่กวนแล้ว แก่แล้วก็ขี้น้อยใจ ว่าแต่อันนี้ต้นอะไรนะครับพ่อ ผมลืมแล้ว]
“กกเฟิร์นข้าหลวง แต่อีกจักหน่อยมันสิเป็นกกหู เซาสบเซาปากแน่เป็นหยังเดียวหนิ อยากไล่หูฮู้บ่”[ต้นเฟิร์นข้าหลวง แต่อีกไม่นานมันจะเป็นบ้องหู สงบปากสงบคำหน่อยเป็นไรเนี่ย หนวกหูรู้ไหม]
“ครับ”