นางร้ายอย่างข้าขอมีรักที่ดีได้หรือไม่

เพียะ!

"!!!"

เสียงฝ่ามือหนัก ๆ ของบุรุษวัย 49 ปี ที่ฟาดลงไปบนใบหน้างามของบุตรสาวสุดรักด้วยความโกรธจนลืมตัวทำเอาทั่วทั้งห้องรับรองของจวนราชครูเว่ยถึงกับเงียบกริบลงไปด้วยว่าทุกคนภายในห้องนั้นได้ตื่นตะลึงกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน

ร่างบางในชุดสีแดงสดของหญิงสาวถึงกับล้มลงไปนั่งกับพื้นพร้อมกับมือซ้ายที่ยกขึ้นมากุมใบหน้าด้วยความรู้สึกงุนงงไม่น้อย ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ทำความเข้าใจกับสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้า จู่ ๆ เสียงเข้ม ๆ ที่ดูน่าหวาดกลัวก็ดังขึ้นจากด้านบนศีรษะจนนางต้องแหงนหน้าขึ้นไปมองด้วยความมึนงง

"เสวียนเอ๋อร์! เจ้านี่มันช่างเป็นคนที่ร้ายกาจเสียจริง ๆ นั่นลู่เอ๋อร์น้องสาวของเจ้าเชียวนะ เจ้าทำไมถึงกล้าจ้างวานคนมาทำร้ายน้องสาวของตัวเองได้ลงคอกัน!"

เว่ยเหวินเล่อ หรือราชครูเว่ยที่ชาวเมืองหลวงต่างก็รู้จักกันดีว่าเป็นขุนนางที่เที่ยงตรง มากความสามารถ เป็นคนที่อบรมสั่งสอนองค์รัชทายาทในปัจจุบัน และก็รู้กันดีว่าราชครูเว่ยนั้นเป็นบิดาที่รักบุตรสาวคนโตมากเพียงใด

จนทำให้นางกลายเป็นสตรีร้ายกาจ เอาแต่ใจ ชอบพูดจากดข่มผู้อื่นอยู่เสมอ และในตอนนี้นางยังกลายเป็นสตรีใจคอโหดเหี้ยมที่คิดทำร้ายได้แม้แต่น้องสาวต่างมารดาของตนเอง

"อึก! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน......"

ม่านเสวียนหญิงสาววัย 27 ปี ที่ในตอนนี้ยังคงนั่งงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่จึงทำเพียงนั่งนิ่งไม่ไหวติง ด้วยต้องการคิดหาคำตอบของเรื่อง ไม่ใช่ว่าเธอกำลังนั่งอ่านนิยายสุดโปรดอยู่ที่ห้องนอนของตัวเองหรอกหรือ แล้วทำไมอยู่ดี ๆ ถึงได้โผล่มาโดนตบจนรู้สึกชาไปทั้งหน้าแบบนี้กันได้เล่า

อีกทั้งทำไมชื่อที่ชายวัยกลางคนตรงหน้าเอ่ยเรียกที่ได้ดูคุ้นหูแปลก ๆ กัน คงไม่ใช่เว่ยเสวียนนางร้ายผู้น่าสงสารในนิยายที่เธอกำลังอ่านอยู่หรอกนะ เมื่อความสับสนโจมตีเข้าอย่างหนักจนทนไม่ไหว หญิงสาวจึงได้เอ่ยถามบุรุษตรงหน้าอีกครั้ง

"ท่านเรียกข้าว่าอะไรนะคะ"

"...."

จบคำถามของหญิงสาวทั่วทั้งห้องจากที่เงียบอยู่แล้วยิ่งเพิ่มความเงียบขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัว จนในที่สุดคุณชายใหญ่เว่ยที่ไม่อาจทนมองดูน้องสาวอันเป็นที่รักต้องนั่งอยู่บนพื้นได้ เขาจึงได้เดินตรงมาหาอีกฝ่ายพร้อมกับเอ่ยตอบคำถามของผู้เป็นน้องสาวและช่วยพยุงร่างบางให้ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง

"เสวียนเอ๋อร์เจ้าเป็นอะไรไปน่ะ เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าตัวเองคือคุณหนูใหญ่เว่ยเสวียนแห่งจวนราชครูแห่งนี้"

"หา!"

จบคำเอ่ยบอกของชายหนุ่มด้านข้างดวงตาเรียวหงส์ของหญิงสาวก็เบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจกับความจริงที่ตีเข้าแสกกลางหน้าผากในทันที พร้อมกันนั้นภายในใจของเธอก็ถึงกับร้องตะโกนอย่างน่าเวทนา

'ไม่น๊าา........นี่มันไม่จริงใช่ไหม สวรรค์ท่านเล่นตลกร้ายเกินไปแล้วนะคะ ท่านส่งฉันมาอยู่ในร่างของนางร้ายที่ชีวิตแสนอาภัพรักแบบนี้ได้ยังไงกัน!'

'ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เราก็หลุดเข้ามาในฉากที่พ่อนางร้ายตบหน้าเพราะคิดว่านางร้ายส่งคนไปทำร้ายน้องสาวของตัวเองเพราะหึงหวงที่น้องสาวทำตัวสนิทสนมกับพระเอกของนิยายเรื่องนี้สินะ'

'ไม่ได้การแล้วถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ นี่มันก็คือจุดเริ่มต้นของนางร้ายที่จะเริ่มเข้าสู่เส้นทางนางร้ายอย่างเต็มตัวเพราะคิดว่าบิดาไม่รักตัวเองอีกต่อไปแล้วนะสิ แบบนั้นก็เข้าทางนางแม่เลี้ยงแสนดีนี้หมดพอดี'

"อึก...ท่านพ่อเจ้าคะ ท่านเลี้ยงข้ามาตั้งแต่เด็กท่านพ่อคิดว่าข้าร้ายกาจถึงเพียงนั้นเชียวหรือเจ้าคะ อึก..."

หลังจากที่ทบทวนบทที่หลุดเข้ามาได้แล้วนั้นเว่ยเสวียนก็ต้องแสดงละครเพื่อเอาตัวรอดจากสถานการณ์คับขันนี้ไปให้ได้เสียก่อน โดยใช้น้ำตาเข้ามาช่วยนั่นเองเพราะนางรู้ดีว่าบิดาของนางร้ายนั้นรักบุตรสาวคนนี้เสียยิ่งกว่าแม่น้องสาวผู้แสนดีอีกอย่างไรเล่า

ซึ่งก็เป็นไปตามที่หญิงสาวคาดการณ์เอาไว้เพราะทันทีที่เว่ยเหวินเล่อเห็นว่าบุตรสาวอันเป็นที่รักถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ กับสายตาที่มองมาที่ตนเองอย่างน้อยใจ

จนทำให้ร่างหนาของผู้เป็นบิดาถึงกับสะท้านขึ้นมาทันที ก่อนที่เขาจะรีบเดินเข้าไปโอบกอดร่างของบุตรสาวอันเป็นที่รักเข้ามากอดปลอบด้วยใจที่แสนจะเจ็บปวดและรู้สึกผิด

"เสวียนเอ๋อร์ พ่อขอโทษเจ้าด้วย เป็นพ่อเองที่ผิดที่ไม่ยอมรับฟังคำพูดของเจ้าก่อนแต่กลับลงมือกับเจ้ารุนแรงถึงเพียงนี้ อภัยให้พ่อไม่ดีคนนี้ด้วยนะลูกรัก"

เว่ยเหวินเล่อเอ่ยบอกกับร่างบางในอ้อมกอดที่กำลังร้องไห้จนตัวสั่นไปหมดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิดเป็นอย่างมากที่ตนเองลงมือกับบุตรสาวที่รักทะนุถนอมมาตั้งแต่เด็ก

"อึก...ฮือท่านพ่อไม่รักลูกแล้วใช่หรือไม่เจ้าคะ เป็นเพราะลูกไม่ได้อ่อนหวานเหมือนน้องรองใช่หรือไม่"

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอินในบทที่นางร้ายที่ได้รับหรือเป็นเพราะความรู้สึกที่หลงเหลือของเจ้าของร่างที่ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหนแล้วกันแน่ถึงทำให้นางไม่สามารถหยุดหยาดน้ำตาของตนเองลงไปได้แต่กลับร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิมอีก

"ใครบอกเจ้ากัน เสวียนเอ๋อร์เจ้าคือบุตรสาวที่พ่อรักที่สุด พ่อเลี้ยงดูเจ้ามาตั้งแต่มารดาของเจ้าจากไปแล้วเหตุใดพ่อจะไม่รักเจ้าที่สุดกันเล่า"

เว่ยเหวินเล่อเอ่ยบอกกับบุตรสาวคนโตด้วยความรักที่เต็มเปี่ยม แต่คำพูดของเขากลับทำให้บุตรสาวอีกคนอย่าง เว่ยเฉินลู่ ถึงกับรู้สึกจุกอยู่ในอกเมื่อผู้เป็นบิดาเอ่ยคำที่ทำร้ายจิตใจของนางถึงเพียงนี้

แต่เว่ยเฉินลู่ก็สามารถเก็บซ่อนสีหน้าเสียใจได้อย่างมิดชิดจนไม่มีใครทันสังเกตเห็น

แต่กับฮูหยินรองเว่ยอย่าง เว่ยซินเฟย นั้นหลังจากได้ยินคำพูดของผู้เป็นสามีนางถึงกับรู้สึกเคียดแค้นชิงชังนังเด็กในอ้อมกอดที่เป็นบุตรสาวที่เกิดจากสตรีที่ได้ครอบครองหัวใจของชายที่นางรักจนอยากจะพุ่งเข้าไปจับร่างของสองพ่อลูกออกมาเสียเดี๋ยวนั้น

ทางด้านเว่ยเสวียนเองก็พอจะรู้นิสัยของสองแม่ลูกนี้ดีว่าแสร้งทำเป็นแสนดี อ่อนแอ แต่แท้จริงแล้วก็ไม่ต่างจากนางร้ายของเรื่องนี้เช่นกัน จะมีสตรีดี ๆ ที่ไหนยอมวางยาปลุกกำหนัดสามีเพื่อนรักเพื่อหลับนอนจนตั้งท้องได้กัน คงจะมีแต่แม่รองของนางกระมังที่ยังคิดว่าตัวเองเป็นผู้ถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียวเช่นนั้น

"ท่านพ่อคิดว่าข้าเป็นคนส่งคนไปทำร้ายน้องรองจริง ๆ หรือเจ้าคะ?"

หลังจากที่สามารถหยุดร้องไห้ได้แล้วนั้นร่างบางจึงได้เอ่ยถามผู้เป็นบิดาด้วยน้ำเสียงอู้อี้ในอ้อมกอดด้วยความอยากรู้ว่าแท้จริงแล้วน้ำหนักของนางร้ายในใจของบิดามีมากกว่าสองแม่ลูกนั้นจริงหรือไม่

"พ่อย่อมเชื่อเจ้ามากที่สุดอยู่แล้วลูกรัก ส่วนเรื่องคนร้ายตัวจริงพ่อจะเร่งให้คนช่วยตามสืบให้เจ้าอย่างแน่นอน เจ้าอย่าได้เสียใจอีกเลยนะ"

ราชครูเว่ยเอ่ยบอกกับบุตรสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนอย่างทุกครั้งที่เคยทำ ซึ่งมีเพียงแค่เว่ยเสวียนคนเดียวเท่านั้นที่ได้รับน้ำเสียงเช่นนี้ ทำเอาสองแม่ลูกที่ยืนอยู่ไม่ไกลต้องจิกเล็บลงบนฝ่ามือของตนเองเพื่อสงบจิตใจเอาไว้อย่างสุดความสามารถ

"เช่นนั้นลูกก็ดีใจแล้วเจ้าค่ะ ถ้าเช่นนั้นลูกขอตัวกลับเรือนไปพักผ่อนก่อนได้หรือไม่เจ้าคะ ลูกรู้สึกเจ็บใบหน้าไปหมดแล้ว"

เว่ยเสวียนเอ่ยบอกกับผู้เป็นบิดาด้วยน้ำเสียงหวานใส แต่กลับฟังดูแล้วน่าสงสารสำหรับบุรุษตระกูลเว่ยทั้งสองเป็นอย่างมาก

อีกทั้งหลังจากที่ทั้งสองได้เห็นใบหน้าที่เริ่มบวมแดงของหญิงสาวต่างก็รู้สึกตกใจและรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก

ยิ่งตัวของราชครูเว่ยนั้นที่เป็นผู้ลงมือถึงกับร้องสั่งพ่อบ้านเสียงเข้มให้รีบไปตามหมอมาดูอาการบาดเจ็บของบุตรสาวสุดรักในทันที

"พ่อบ้านจิ้ง!"

"ขอรับนายท่าน"

จิ้งซาน ชายชราวัย 60 ปีเอ่ยขานรับคำของผู้เป็นเจ้านายในทันที

"รีบส่งคนไปตามท่านหมอมารักษาคุณหนูใหญ่ประเดี๋ยวนี้!"

"ขอรับ..."