ไอ้โก๋ไม่อ่อนโยน

หมั่นไส้กันมานาน พอไปเจอร่างที่เป็นของ “ข้าวสวย” ด้วยความบังเอิญ มีหรือที่ “ไอ้โก๋” จะปล่อยผ่าน ยังไงก็ต้องหาประโยชน์จากความลับนี้สักหลายๆ กรุบ

**********
“มองอะไร?” เธอเค้นเสียงถามรอดไรฟันระดับความดังแค่พอให้ได้ยินกันสองคนแล้วยืดตัวขึ้นตั้งตรง ใบหน้ารูปไข่กับเครื่องหน้าสะสวยเชิดขึ้นอย่างติดเหวี่ยง
“มองนม” ไอ้โก๋ตอบตรง โก๋คนตรง 2024 อยู่ตรงนี้ครับ
“เราไปนะ” เธอพูดแล้วก็ทำท่าจะสะบัดหน้าจากไป ทว่าข้อมือถูกคว้าฉุดไว้
“ลืมอะไรหรือเปล่าครับน้องสวย” โก๋ยิ้มยียวนหูตาแพรวพราว

‘ข้าวสวย’ กระแทกลมหายใจออกจากปอดแรงๆ กวาดสายตามองไปรอบๆ ตัว เมื่อไม่เห็นสายตาโดยรอบจ้องมองมาแล้วก็ปลดมือโก๋ออกจากข้อมือเธอยกขาขึ้นก้าวเข้าไปนั่งบนม้านั่งตัวตรงกันข้ามกับโก๋ โก๋ทำเสียงซี๊ดปากเบาๆ
“ซี๊ดด…วันนี้กางเกงในสีขาว”
“ไอ้โก๋!” ข้าวสวยตวาดเสียงเขียวแบบไม่อ้าปาก เธอไม่ต้องการเป็นจุดสนใจในลักษณะแว้ดๆ แหวๆ ตั้งแต่เกิดมาเธอคือเด็กหญิงข้าวสวยผู้ถึงพร้อมด้วยกายวาจา ส่วนใจนั้นเป็นอีกเรื่องสังคมไม่จำเป็นต้องรับรู้ แต่ไอ้คนกวนประสาทตรงหน้ามันดันเป็นข้อยกเว้น

“ถ้าไม่อยากให้คนเห็นก็อย่าใส่ให้มันสั้นขนาดนี้สิ เสื้อก็รัดจนนมจะปลิ้นแล้ว” โก๋ว่าออกมาไม่เกรงใจ เมื่อกี้ยังมีหน้ามาถามว่ามองอะไร เป็นผู้ชายทั้งแท่งนมพุ่งใส่หน้าก็ต้องมองไหมล่ะ