คนข้างบ้าน เล่ม 2 (จบ)

รู้อะไรไหม ตั้งแต่จำความได้ฉันก็เห็นหน้าพวกเขามาตลอด คนหนึ่งเพื่อนสนิท ส่วนอีกคนคือพี่ชายเพื่อนสนิทที่ฉันไม่ถูกด้วยเสียเลย หนำซ้ำบ้านเรายังอยู่ข้างกัน และห้องนอนฉันกับเขาก็อยู่ตรงข้ามกัน หน้าต่างห้องนอนมีสองบานเหมือนกัน แทบทุกวันที่เราชะโงกหน้าตะโกนด่ากันผ่านทางหน้าต่าง จนเพื่อนบ้านชินหูชินตาและพากันส่ายหน้าหนีไปหมด

เขาเป็นผู้ชายที่โด่งดังมากในโรงเรียน ผู้หญิงเกือบทุกคนชอบเขา แต่ฉัน... เกลียดนิสัยบางอย่างของเขาเข้าไส้

ทว่า... ทุกช่วงเวลามีความหมายเสมอ และมีเหตุการณ์ต่าง ๆ เกิดขึ้นจนทำให้คนเราค่อย ๆ เปลี่ยนไปตามกาลเวลา ตัวอย่างเช่น

ในช่วงอายุ 17 ปี ฉันมีแฟนคนแรก แต่ผู้ชายข้างบ้านโดนแฟนบอกเลิก

ในช่วงมหาลัย ฉันได้ลองลิ้มรสความเจ็บปวดจากความรัก แต่เพื่อนสนิทกำลังอินเลฟ

ถึงอย่างนั้น ใครจะรู้ว่าตอนปลาย 20 ในขณะที่เพื่อนแต่งงานมีครอบครัว ฉันกำลังจะตายเพราะคำทายทักของหมอดู ซึ่งแม่ท่านก็งมงายเชื่ออย่างสนิทใจ จนหาเรื่องให้ฉันไปดูตัวไม่เว้นวัน....

ไอ้ 'อ้าย' คนนี้นอนมองเพดานและสบถอยู่ในใจทุกวัน ว่าตัวเองก่อกรรมใดไว้หนอถึงเป็นเช่นนี้...

ให้ตายเหอะชีวิต!

...........................................................................

"เลิกมองได้แล้ว เดี๋ยวไปส่งที่ห้อง ถ้ายังไม่ไประวังพี่เปลี่ยนใจพาไปนอนห้องพี่แทนนะ"

อะไรนะ?

ก็ถ้าพี่แพทจะเล่นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นฉันไม่แผ่วให้แล้วนะ...

"ถ้านอนห้องพี่ค่าห้องอ้ายที่จ่ายไปมันก็ไร้ค่าเลยนะ... จะดีเหรอ"

พี่แพทฉีกยิ้มยียวน ก่อนร่างสูงจะโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูว่า "พี่เองก็รวยมากนะ เผื่ออ้ายลืม"

.........................................................................

"อ้าย... วันนี้ไปดูแมวที่ห้องพี่ไหมคะ"

"พี่แพทเลี้ยงแมวที่ไหนเล่า"

"งั้นดูแมวตัวนี้แทนได้ไหม" เขาบอก ซึ่งฉันเองยังไม่เข้าใจว่าคนตรงหน้าหมายถึงแมวตัวไหนเลย จนกระทั่ง "เมี๊ยว"

เสียงทุ้มของคนแสนเพอร์เฟ็คถูกเปล่งออกมาเป็นเสียงร้องเหมือนแมว พร้อมใบหน้าออดอ้อนที่หันมาทางนี้ทำฉันต้องยกมือปิดปากตัวเองแทบไม่ทัน

.......................................................................