เรื่อง ภพรัก ฮองเฮาต้องสาป (จบ)

ทะลุมิติมาเป็นฮองเฮาที่คอยดูแลฮาเร็มที่แสนวุ่นวายของฮ่องเต้แคว้นใหญ่ อยู่ในตำแหน่งแสนอึดอัดไม่พอ ใครปองร้ายอยู่ก็ยังไม่รู้ ผู้ที่ได้ชื่อว่าสามีกับร่างนี้ก็มีปัญหากัน ช่างเป็นสถานที่แสนวุ่นวายและอันตรายไม่เหมาะกับเขาเลย
สำหรับเราแล้ว การเป็นฮองเฮาปกครองวังหลัง ที่ต้องมานั่งระแวงว่าถูกวางยาจนตายอีกรอบหรือไม่มันไม่ใช่ทางของเขาเลย
...ใครจะสร้างฮาเร็มก็ช่าง แต่อย่ามาสร้างปัญหาให้เขาก็พอ...
...หลัวอวี้เฟิ่งคนใหม่คนนี้ขอมีชีวิตสโลไลฟ์กับกิจการลับๆ รอสามีมาหย่าให้ก็แล้วกัน...
...แต่
ฮ่องเต้คนนั้นเป็นอะไร ทำไมจู่ๆ มาทำดีกับเขาล่ะ
...แล้วความฝันที่ซับซ้อนนั้นคืออะไร

"จันทราทอแสงประกายสีนวลได้งดงามถึงเพียงนี้ ไยตัวเจ้าถึงเศร้ามองดั่งแสงจันทร์ดับไปเสียได้"
เสียงทุ้มต่ำทรงพลังนั้นโอนอ่อนยามที่เปล่งเสียงสนทนากับเจ้าของห้องที่นั่งจ้องพระจันทร์ดวงโตทั้งสองดวงด้วยแววตาเศร้าสร้อย
เสียงนั้นใกล้เกินกว่าเจ้าของกลิ่นหอมดอกเย่ไหลเซียงจะเมินเฉยได้ ราวกับร่างกายจนจำให้หูได้ยินเสียงของคนผู้นั้นแม้ว่าจะเบาบางเพียงใด
ใบหน้างามที่ไม่ได้ดูซีดเซียวเท่าก่อนหน้านี้หลังจากดื่มสมุนไพรถ้วยนั้นไปหันกลับมามองเจ้าของเสียงก่อนจะยกเข่าข้างหนึ่งขึ้นตั้งชันกับขอบหน้าต่างแล้วยกสองแขนกอดไว้เช่นนั้นขณะที่ดวงตาคู่งามหันกลับไปมองพระจันทร์ที่ล่องลอยอยู่กลางท้องนภาในยามรัตติกาล
"เพราะแสงจันทร์สองดวงเจิดจ้าเกินไป ตัวข้าถึงได้ดับแสงกระมัง"
คำพูดของหลัวอวี้เฟิ่งทำเอาผู้ที่เอามือไพล่หลังยืนอยู่ข้างกายต้องหันไปเลิกคิ้วมองด้วยแววตาประหลาดใจ ก่อนที่จะขยับกายเข้ามาใกล้พร้อมกับสะบัดชายแขนข้างหนึ่งขึ้นมาบดบังพระจันทร์จากสายตาของหลัวอวี้เฟิ่งที่หันมองหวังเสวี่ยหลงอย่างตั้งคำถาม
"เช่นนั้นแล้วตัวข้าจะบดบังมันเสีย เพื่อให้แสงของเจ้าได้เฉิดฉายนานเท่าที่เจ้าเชื่อมั่นและศรัทธา"
ดวงตาคู่งามสั่นระริกยามได้ยินเช่นนั้น ไม่ใคร่แน่ใจว่าความหมายของคำกล่าวนั้นจะลึกซึ้งมากเพียงใด ถึงอย่างนั้นหัวใจดวงน้อยเท่ากำปั้นในกายเต้นระรัวจนหลัวอวี้เฟิ่งหวั่นกลัวว่าอีกฝ่ายจะได้ยิน
เชื่อมั่นและศรัทธาเช่นนั้นหรือ คำพูดนั้นทำให้เขานึกไปถึงเรื่องราวที่ได้ยินจากเฉียวอี้ฟาน
ไม่รู้ว่าสิ่งที่พวกเขาพยายามเชื่อมโยงกับการที่ถูกโยนมาในโลกนี้จะเป็นอย่างที่คิดไว้มากน้อยเพียงใด ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีสิ่งใดยืนยันได้ว่าจะไม่ใช่เรื่องจริง
หากเป็นความจริงตัวเขานับเป็นตัวอะไร มันคือสิ่งวิเศษหรือคำสาป ความแปลกประหลาดนี้เกิดจากตัวเขาเองหรือเพียงบังเอิญมาอยู่ในร่างของผู้ที่มีใบหน้าเหมือนกัน
เขาไม่เข้าใจอันใดเลย จนกระทั่งได้ยินคำนั้นจากปากมังกรหนุ่ม สิ่งที่หวังเสวี่ยหลงบอกกับเขานั้นเขาเกือบจะลืมมันไปชั่วขณะ
เชื่อมั่นในตนเอง ศรัทธาในความเชื่อมั่นที่ตนเลือก นั่นคือสิ่งที่เขาควรทำในตอนนี้ เขาจะไปคิดให้มากความเพื่อเหตุใด
สิ่งที่เขาควรทำในตอนนี้คือพักผ่อนสะสมแรงใจแรงกายเพื่อที่จะสามารถออกไปคุมการปรับปรุงกิจการในวันพรุ่งไม่ใช่หรือ ไม่ใช่การมานั่งคิดอันใดที่เกินกำลังตนเองจะเข้าใจ
"ดูท่าในตอนนี้ข้ายังเป็นจันทร์ดับแสงมิได้สินะ" หลัวอวี้เฟิ่งแค่นหัวเราะกลางเอ่ยถาม
"มิใช่"
"อันใดมิใช่"
"จะเป็นจันทราหรือหงส์งาม ตัวเจ้านั้นมิเคยดับแสง แม้บางครั้งคราวจะมีเหตุให้ตัวเจ้ามีแรงทอแสงเพียงน้อยนิด แต่สุดท้ายแสงนั้นก็กลับมาส่องสว่างเมื่อเจ้ามีแรงเพียงพอ แสงของเจ้ามิเคยมืดดับและข้าจะมิยอมให้เป็นเช่นนั้น"
"ข้าไม่เคยเข้าใจในความหมายนั้นของเจ้าแม้แต่น้อยหวังเสวี่ยหลง"
"เช่นนั้น ข้าจะรอจนกว่าจะถึงวันที่เจ้าเข้าใจมัน"