รักเราที่ลืมเลือน

“เธอเองสินะ ที่เป็นปลิงเกาะลูกชายฉันไม่ยอมปล่อย แล้วหน้าด้านมาถึงบ้าน มีธุระอะไร หรือว่าเงินหมด”
ดารินค่อนข้างตกใจกับคำพูดของแม่พี่คิน เธอไม่คิดว่าท่านจะมองเธอแบบนั้น
“พอดีหนูติดต่อพี่คินไม่ได้น่ะค่ะ พี่คินเคยบอกไว้ ถ้ามีอะไรด่วนให้มาหาที่บ้านได้”
“ติดต่อไม่ได้ ก็แสดงง่ายๆ ว่าเธอเป็นคู่นอนที่หมดวาระแล้ว เข้าใจยากตรงไหน ออกไปจากชีวิตลูกชายฉันซะ อย่ามาทำเป็นตัวถ่วงความเจริญของตาคินหน่อยเลย ผู้หญิงอย่างเธอก็เป็นได้แค่ของเล่นที่รอวันเบื่อ ตอนนี้ตาคินก็เบื่อเธอแล้ว ถึงไม่ติดต่อไปไง”
“พี่คินไม่มีทางทำแบบนั้นกับหนูแน่ๆ ค่ะ หนูขอพบพี่คินหน่อยได้ไหมคะ”
“ตาคินไม่อยู่ ไปเที่ยวเมืองนอกกับคู่หมั้น ถ้ารู้อย่างนี้แล้ว ก็กลับไปซะ”
“แต่หนูกำลังท้องลูกของพี่คิน หนูต้องบอกให้พี่คินรู้” แม้จะตกใจที่มารดาคนรักบอกว่าพี่คินไปเมืองนอกกับคู่หมั้น มันจะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อพี่คิน บอกกับเธอมาตลอดว่ามีเธอเพียงคนเดียวที่เป็นคนรัก
และครั้งนี้เธอก็ไม่รีรอที่จะบอกอีกฝ่ายไปว่าตอนนี้เธอกำลังท้อง หวังว่าจะได้รับความเมตตากลับมาบ้าง
“หน็อย! นี่หล่อนคิดจะเอาเด็กมาจับตาคินเหรอ ฉันไม่เชื่อหรอกนะ ว่าลูกชายของฉันจะใฝ่ต่ำ คิดจริงจังกับหล่อนถึงขั้นจะมีลูก”
“หนูไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะคะ หนูกับพี่คินเรารักกัน พี่คินเขารักหนู” ดารินเริ่มร้องไห้ เพราะไม่เชื่อว่าผู้ชายที่บอกรักเธอทุกวัน ยอมให้เธอย้ายมาอยู่กับเขาที่คอนโด จะคิดกับเธอเป็นเพียงแค่ของเล่นแก้เหงา ถ้ายังไม่ได้ฟังจากปากของพี่คิน ยังไงเธอก็ไม่มีทางเชื่อ
“รักเหรอ ดูสารรูปของตัวเองก่อนดีไหม ว่าคู่ควรกับลูกชายของฉันหรือเปล่า อ้อ! อีกอย่างตาคินเขามีคู่หมั้น ที่ฐานะเท่าเทียมกันแล้ว อีกไม่นานก็จะแต่งงานกัน เธอควรออกไปจากชีวิตลูกชายของฉันซะ ส่วนคอนโดที่เธอมาอาศัยอยู่ ก็สมควรย้ายออกไปได้แล้ว”