เมียเด็ก(อุ้มบุญ)ของคุณชวิน

ก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าเขาล่อลวงยั่วยวนเด็กมันท่าไหน
จากที่คิดจะทำให้เด็กรักเขาหลงเขา
กลับกลายเป็นว่าเขา รักเด็ก หลงเด็ก จนหัวปักหัวปำเสียเอง

"ความจริงแล้ว ฉันอยากได้ลูกชาย"
"คะ?"
"ในนี้ เป็นลูกสาว...แต่ฉันอยากได้ลูกชายมากกว่า ดังนั้นเอาไว้เธอมีลูกชายให้ฉันก่อน เรื่องอื่นไว้ค่อยคุยกัน" มือเขาลูบท้องที่นูนออกมาน้อยๆ ของเธอแผ่วเบา สัมผัสอย่างอ่อนโยนนุ่มนวล เมื่อพูดถึงลูกน้อย
"ลูกชายหรือคะ?"
"อืม"
"แล้ว...ลูกหนูละคะ?" คนอุ้มท้องลูกสาวเงยหน้ามามองเขาอย่างไม่เข้าใจนัก หากหัวใจเต้นแรงขึ้นกว่าเดิม
"ทำไม?"
"ในท้องหนู"
"ก็ลูกสาวไง ไว้คลอดก่อนก็ให้ปู่กับย่าเลี้ยงไป ส่วนเราก็ค่อยพยายามทำลูกชายให้ฉันอีกคน"
"คุณชวินจะให้หนู...มีลูกชายอีกหรือคะ?"
"ทำได้หรือเปล่า หรือไม่อยากทำแล้ว?"
"..." จะรู้ไหม? เธอจะรู้ได้ยังไงล่ะ ว่าทำได้หรือเปล่า? แต่ตอนนี้ในท้องเธอมีลูกสาวเขานะ...แล้วที่บอกจะให้มีลูกชายให้อีกคนนี่คือยังไง?
"ไว้คลอดยายหนูแล้ว มีลูกชายให้ฉันอีกสักคนนะ ได้ไหม?" เสียงนุ่มๆ ทุ้มขรึมที่อ่อนโยนใจเย็นขนาดนั้น ล่อลวงให้เธอหลงลืมทุกความรู้สึกเป็นกังวลก่อนหน้านี้ไปจนหมด
"..." หัวใจดวงน้อยๆ เต้นเป็นจังหวะที่มั่นคงขึ้นอีกครั้ง ปล่อยให้เขาจูบหน้าผาก แล้วเธอค่อยๆ ซุกซบนอนให้เขากอด และกอดเขาไว้ด้วยความรู้สึกอบอุ่นปลอดภัย ไร้กังวล แบบนี้เธอก็ยังต้องอยู่ทำหน้าที่อุ้มบุญให้เขาต่อไปอีกหน่อย
เขาอยากได้ลูกชาย เธอรู้แล้ว...และคิดว่าจะตั้งใจเต็มที่ มีลูกชายให้เขาอีกคน
"แล้วถ้า...ยังเป็นลูกสาวอีกคนละคะ?"
"อืม...ทำจนกว่าจะได้ลูกชาย"
"คะ?"
"ไม่อยากทำ?"
"..." บุญรักษาเงยหน้าสบตาเขาอีกครั้ง ก่อนจะส่ายหน้าไปมาช้าๆ "หนู...จะพยายามนะคะ"
"หึๆ...ฉันด้วย จะตั้งใจ เราต้องมีลูกชายให้ฉันแน่"
"..." ยังไม่ทันคลอดลูกคนแรกให้ เขาก็ตั้งใจเตรียมทำลูกชายต่อแล้ว คิดแล้วก็รู้สึกเขินแปลกๆ แต่ใจเธอมันพองฟู ไม่รู้สึกเศร้าเสียใจ กังวลใจเลยสักนิด อยากจะพยายามไปกับเขาให้ถึงที่สุด