คนของเฮียโซ

"เซ็นซะแล้วก็ทำตามข้อตกลงด้วย"
นี่คือเฮียโซคนที่จ่ายหนี้ให้กับครอบครัวของผม เงินจำนวนนั้นค่อนข้างเยอะพอสมควรผมเลยต้องใช้หนี้โดยการแต่งงานหลอก ๆ กับเฮียโซเพื่อตัดปัญหาการจับคู่ที่ทางครอบครัวของเฮียโซมักหาคนมาให้บ่อย ๆ ผมไม่ค่อยเข้าใจหรอกนะว่าทำไมต้องแต่งงาน ทั้งที่แกล้งเป็นแฟนก็น่าจะพอแล้ว
คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของผมแบบหลอก ๆ นั้นผมไม่รู้หรอกนะว่าเขาเป็นคนอย่างไรเพราะนี่คือการเจอหน้ากันครั้งที่สาม และวันนี้เป็นครั้งแรกที่ผมจะได้อยู่ในบ้านของเฮียโซบ้านของเฮียโซใหญ่มาก มากจนผมคิดว่าผมไม่ควรอยู่ที่นี่ในฐานะไหนก็ตาม
"ครับ แล้วถ้าครบหนึ่งปีเฮียจะหย่าเลยหรือเปล่าครับ" ผมชื่อน้ำอุ่นนะครับ น้ำอุ่นที่ไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากใครเลยสักคน ผมไม่รู้ว่าทำไมผมต้องเป็นคนใช้หนี้ให้กับครอบครัวด้วย ทั้งที่ไม่เคยมีใครเห็นผมเป็นคนในครอบครัวเลยสักครั้ง
ผมอยู่ในบ้านหลังนั้นเหมือนดั่งคนใช้ที่คอยรับใช้คนในบ้าน บ้านที่คอยกักขังผมเอาไว้ไม่ให้เห็นโลกภายนอก บ้านที่ผมคิดว่าเป็นขุมนรกบนดินที่ไม่มีแม้แต่ความรักความเมตตาให้แก่คนอย่างผม
ผมรู้สึกดีนะที่ได้ออกมาจากบ้านหลังนั้น แต่ไม่รู้ว่าผมจะหนีเสือปะจระเข้หรือเปล่าเพราะดูแล้วเฮียโซไม่ได้ใจดีสักเท่าไหร่
"ใครบอกว่าจะหย่า เงินเป็นร้อยล้านแค่หนึ่งปีไม่พอหรอกนะ" เฮียโซผู้ไม่เคยเสียผลประโยชน์ให้ใครฟรี ๆ ในเมื่อเสียเงินเป็นร้อยล้านสิ่งที่ควรได้เป็นการตอบแทนต้องคุ้มค่ากับสิ่งที่สูญไป
"แล้วอะไรคือหนึ่งปีครับ" ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าอะไรคือหนึ่งปีระหว่างที่เฮียโซตกลงกับคุณพ่อของผม ผมได้ยินแค่แต่งงานหนึ่งปีแล้วก็ถูกพี่ชายลากตัวออกไปในวันที่ได้เจอเฮียโซเป็นครั้งแรก
"ก็อ่านสิ หรือว่าอ่านไม่ออก"
"ครับ ผมอ่านไม่ออก" ที่จริงผมอ่านหนังสือออกนะ แต่จะให้ใครรู้ไม่ได้เพราะผมแอบเรียนรู้กับพี่คนหนึ่งที่ใจดีกับผมมาก ๆ พี่คนนั้นชื่อพี่หลิน เป็นคนที่ใจดีกับผมที่สุดแล้วตั้งแต่ที่ผมได้รู้จักมา พี่หลินเป็นคนเก่งมากแต่ไม่รู้ทำไมถึงทนอยู่บ้านหลังนั้นเป็นเพื่อนผม และไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้างที่ต้องทนอยู่บ้านหลังนั้นที่มีแต่คนใจร้าย ถ้าผมขอเฮียโซได้ผมก็อยากให้พี่หลินมาอยู่กับผมที่นี่
"ไม่ได้เรียนหรือไง"
"ครับ คุณพ่อบอกว่าหัวสมองผมช้าเรียนไปก็ไร้ประโยชน์" ตั้งแต่เด็กจนโตผมไม่ได้ออกไปไหนเลยมีแต่คอยรับใช้คนในครอบครัว แต่โชคดีที่ผมมีพี่หลินที่คอยเป็นเพื่อนผมในยามที่เหงา ทว่าเป็นเพียงแค่ห้าปีเท่านั้นที่ผมมีพี่หลินอยู่ในชีวิต ผมไม่เข้าใจพี่หลินสักเท่าไหร่ที่เข้ามาทำงานเป็นพ่อบ้านทั้งที่เรียนจบมาตั้งสูง และผมต้องขอบคุณพี่หลินจริง ๆ ที่คอยแอบสอนหนังสือให้ผมในเวลากลางคืนของทุกวันโดยไม่รู้สึกเหนื่อยหน่ายกับคนอย่างผมที่ต้องใช้เวลาสอนนานกว่าเด็กคนอื่น
"เหอะ!! ไร้ประโยชน์จริง ๆ นั่นแหละ"
"ครับ ผมรู้ตัวดี" คำพูดของเฮียโซนั้นทำให้ผมรู้ทันทีว่านับต่อจากนี้ผมต้องเจอกับอะไร ผมคงหนีเสือปะจระเข้จริง ๆ สินะ แต่ไม่เป็นอะไรหรอกเพราะผมทนได้อยู่แล้ว ขนาดทนอยู่บ้านที่ไม่มีใครต้องการผม ผมยังทนมาได้เป็นยี่สิบปีเลย แค่ทนอยู่ที่นี่แค่ไม่กี่ปีผมต้องทนได้อยู่แล้ว
"ภายในหนึ่งปีนายต้องมีลูกให้ฉัน แล้วอยู่เลี้ยงลูกให้ฉันจนกว่าจะครบสามขวบ หลังจากนั้นอยากจะไปไหนก็ไป"