No but Yes! ก็ไม่คิดว่าจะรัก

เพราะไม่รู้ว่าคนข้างๆสำคัญ ไม่รู้ว่ารักเธอมากแค่ไหนยิ่งหลงระเริงว่าตัวเองเก่ง หล่อแถมยังมีสาวๆมาชื่นชอบมากมาย หาได้ดีกว่าเธอเป็นสิบคนทำไมต้องมาติดแหงกอยู่กับยัยเฉิ่มแสนเชย น่าเบื่อที่มองเมื่อไหร่ห็อารมณ์เสีย เขาจึงทำไม่ดีกับเธอสารพัดเพื่อให้เธอเป็นฝ่ายบอกเลิก ตัดปัญหาทางผู้ใหญ่ที่อยากยัดเยียดเธอให้เขานักหนาและแล้วสุดท้ายเขาก็ทำสำเร็จแต่ทำยังไงละคราวนี้พอไม่มีเธอแล้วเขากลับร้อนรน กลับโหยหา รู้สึกหวงแหนจนไม่อยากจะสูญเสียจึงต้องทำทุกทางให้เธอกลับคืนมาเป็นของเขาแม้คราวนี้กลับมาเจอกันอีกครั้งเธอจะกลับกลายเป็นคนที่เลือกได้เป็นสิบ ก็ต้องเลือกเขาแค่คนเดียวเท่านั้น!

(Before)

"ทำไมถ้าฉันนอกใจจริงๆ เธอจะเลิกเลยไหมละ?"

"ถามแบบนี้เช่อยากเลิกกับชาหรอ?"

"...."

"เพราะว่าอยากเลิกช่วงนี้ก็เลยเย็นชาใส่ก็เลยเที่ยวหนักกว่าเดิมเพราะเบื่อชาแล้วงั้นหรอ?"

"เช่.."

"โอ้ยรำคาญ! ไปคิดเองโว้ย!"



And then...



(After)

"นายไม่มีสิทธ์ทำแบบนี้กับฉัน นายทำไม่ได้แล้ว!

"...."

"เราเลิกกันแล้วปอร์เช่!"

"อย่ามาพูดว่าฉันไม่มีสิทธ์เพราะฉันคิดว่าฉันมี เธอเป็นของฉัน!"

"...."

"เธอบอกเลิกฉันเมื่อไหร่ ...ฉันตกลง? ไม่ได้ยินโว้ย!"


คำเตือน: นิยายเรื่องนี้พระเอกนิสัยไม่ดีนะคะ ฉายาลูกเขยคนเปรต ปากหมาไม่ได้มีมาเล่น (พอ.มีพลาดไปนอนกับคนอื่น(เลิกกับนอ.แล้วนะ! เลิกจริงๆ!) สำหรับนักอ่านที่รับไม่ได้ก่อนซื้อโปรดโหลดตัวอย่างอ่านก่อน อย่าพึ่งรีวิวทั้งที่ยังอ่านไม่จบเลยน๊า หากพบว่ายังไงก็ไม่ใช่แนวจริงๆผ่านโลดถึงไรท์จะอยากให้อ่านจนจบค่อยมาถล่มด่าอิพอ.พร้อมกันก็เถอะ