ในอ้อมกอดจอมเสเพล

* ผู้ใช้ระบบ iOS แนะนำให้กดซื้อในเว็บจะได้ราคาถูกกว่า (เพราะราคาบนแอพ เป็นราคาอัตราแลกเปลี่ยนต่างประเทศค่ะ)
** ผู้ใช้ระบบแอนดรอย แนะนำให้เติม coins ผ่านเว็บ (หรือจ่ายผ่าน QR code) เพราะหน้าแอพจะ + เปอร์เซ็นต์เพิ่มค่ะ

------------------------------------------------
Genre: Slice of life (ชีวิตประจำวัน), รักโรแมนติก, ค้าขาย
ไม่เน้นดราม่า สายดราม่าเจอกันเดือนสิงหาคมนะคะ

โปรยเรื่อง

หลายปีก่อน 'หลีหมิ่น' เผลอได้ยินความลับของ 'หวังเจาสวิน' เข้า

นับแต่นั้นนางเหมือนถูกนักล่าจับจ้อง จำต้องพบหน้าเขาที่หอหลิวหลีทุกวัน

ทว่าทุกคนรอบตัวกลับบอกว่าเขากำลัง 'เกี้ยวพา' ซึ่งตรงกันข้ามกับความจริงอย่างยิ่งยวด

แต่นางน้ำท่วมปาก ต่อให้รู้ว่าเขามีความลับก็ไม่สามารถบอกใคร

เพราะการคงอยู่ของเขาเกี่ยวพันกับผู้ยิ่งใหญ่ในเมืองหลวง

ต่อให้จะพูดเท่าไรก็คงไม่มีใครเชื่อ ได้แต่ต้องขับไล่เขาด้วยตนเอง

ทว่าบุรุษผู้นี้หน้าหนายิ่ง ทั้งที่นางย้ำแล้วว่าจะไม่ยุ่ง

หากเขากลับพาตัวมาชิดใกล้ ยิ่งไล่ก็ยิ่งไม่ไป เช่นนี้นางควรจะทำอย่างไรดี!!

-------------------------------------------

ตัวอย่าง

"ท่าน! หากข้าตกใจจนเผลอเอาหน้าจุ่มน้ำเดือดจะรับผิดชอบอย่างไร!!"

เวลาที่หลีหมิ่นจดจ่ออยู่กับสิ่งใด นางมักไม่สนใจสิ่งรอบข้าง แต่หลายวันมานี้กว่าจะตัดเสียงรบกวนจากหวังเจาสวินได้ก็ต้องใช้เวลา นางจึงรู้สึกหงุดหงิดเป็นพิเศษ

คุณชายผู้นี้เป็นตัววุ่นวายขนานแท้เลย!

"ให้รับผิดชอบโดยการแต่งเข้าบ้านสกุลหลีก็ยังได้ เกรงแต่ว่าเถ้าแก่เนี้ยจะไม่ยินดี"

คนที่เผลอตวาดจนพาตัวเองตกหลุมตาค้าง เลี่ยงมาได้ตั้งนาน เหตุใดถึงขุดหลุมฝังตนด้วยมือตนเล่าหลีหมิ่น!!

"อย่างไรข้าก็ปลอดภัยดี ดังนั้น เก็บความรับผิดชอบของท่านไว้ให้ผู้อื่นเถิด" หญิงสาวยันตัวลุก มองเมินมือของชายหนุ่มที่ยื่นส่งมารอเก้อ หวังเจาสวินหัวเราะเบาๆ เก็บมือกลับไปไพล่หลัง ไม่ได้รู้สึกกระดากแต่อย่างใด

"ข้าไม่ได้อยากให้ผู้อื่น แค่มองกันตรงๆ ยังไม่ได้เลยหรือ หลีหมิ่น"

เจ้าของชื่อยังคงบ่ายเบี่ยงโดยการก้มลงตรวจฟืน เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าห่างออกไปจึงเงยขึ้น แต่กลับพบว่าหวังเจาสวินกำลังเดินกลับมา

"ท่าน!"

ใบหน้าหล่อเหลาของคุณชายที่สตรีในปัวโจวแอบลอบชมมองยื่นมาใกล้ ดวงตาของเขาทอประกายสมใจที่หลอกนางได้สำเร็จ

"มองข้า แล้วหากไม่ชอบก็ปฏิเสธมาตรงๆ"

คนถูกท้าทายเม้มปาก มือสั่นเทา ทรวงอกกระเพื่อมด้วยแรงโทสะ พยายามจ้องตากับอีกฝ่ายทั้งที่ใจสั่นไหวอย่างน่าประหลาด

"ข้า"

บางอย่างในใจของหลีหมิ่นร้องห้าม แต่สายตาแหย่เย้าของหวังเจาสวินทำให้นางฮึดสู้

ทว่า...

"โอ๊ะ! น้ำเดือดแล้ว ต้องเร่งตักไปพัก เร็วเข้าเถ้าแก่เนี้ย ประเดี๋ยวน้ำก็ระเหยหมดหรอก"

คนถูกทิ้งยังคงยื่นนิ่งอยู่ที่เก่า มองคนเร่งร้อนซึ่งใช้หม้อสำริดตักน้ำไปใส่ไหดินเผาที่ช่วยให้เย็นไวแล้วจึงกระทืบเท้าอยู่กับที่