สยบรักพยัคฆ์ร้าย

เสือร้ายแห่งไร่ภูพญาอย่าง พงศ์พยัคฆ์ พัฒนามนตรี ถึงกับทำอะไรไม่ถูกเมื่อความเมามายจนไร้สติของตนเองทำให้ผลอไปปลุกปล้ำคู่อริตัวฉกาจอย่างคุณหนู รินรดา ทัศนัยวัฒน์ หรือ ยายม้าดีดกะโหลกที่เคยค่อนขอดเอาไว้เข้าไปอย่างจัง
แม้จะบอกตัวเองว่าไม่ได้พิศวาสเธอแต่อย่างใด ที่ต้องทนวิ่งไล่ตามก็แค่อยากแสดงความรับผิดชอบ เพราะลูกเขาอาจจะติดท้องเธอก็แค่นั้น แต่แทนที่ยายม้าดีดกะโหลกที่สูญเสียพรหมจารีแสนหวานให้เขาจะซาบซึ้งที่เขาไม่คิดที่จะเจาะไข่แดงเธอฟรีๆ ยายนั่นกลับเอาแต่วิ่งหนีและคอยเตะโด่งเขาออกจากชีวิตเธออยู่ตลอดเวลา แถมยังลดฐานะจากพยัคฆ์ผู้งามสง่าให้เป็นแค่สกังค์น่ารังเกียจ ทำเอาเสือหนุ่มเจ้าเสน่ห์หงุดหงิดไม่ใช่น้อย งานนี้นอกจากพรหมจรรย์ที่ได้มาแล้ว หัวใจซิงๆ ของผู้หญิงจอมพยศก็ต้องเป็นของเขาด้วยเช่นกัน! ปฏิบัติการล่าเหยื่อของเสือหนุ่มจึงเริ่มขึ้นทันที งานนี้จะหนีพ้นก็ให้มันรู้ไป ลูกก็จะเอา เมียก็ต้องได้ เขาไม่ยอมปล่อยรอดเงื้อมมือสักคน!

"คุณรู้ไหม...มันยังไม่มาเลย"
พงศ์พยัคฆ์ถึงกับมึนเมื่อคนที่ขู่เขาแว้ดๆ เมื่อสักครู่พลิกบทบาทไปเป็นนางเอกเจ้าน้ำตาเอาดื้อๆ ให้ตายสิ! เขาไม่เคยเดาอารมณ์รินรดาออกเลยสักครั้ง เธอคล้ายๆ กับทะเลในฤดูมรสุมที่บางครั้งก็กราดเกรี้ยว บางครั้งก็นิ่งสงบ ยากที่จะรับมือ "คุณรอใครอยู่เหรอ ใครยังไม่มา"
"ก็ประจำเดือนฉันน่ะสิตาบ้า! ป่านนี้มันยังไม่มาเลยรู้ไหม ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว!" หญิงสาวตวาดเสียงใส่พร้อมทั้งปล่อยโฮอย่างสุดกลั้น
พงศ์พยัคฆ์ตกตะลึงจนตัวชา แม้จะเตรียมใจไว้บ้างแล้ว เพราะรู้ว่ามีความเป็นไปได้สูงที่รินรดาจะตั้งครรภ์ แต่พอได้ยินเจ้าตัวยืนยันเองกับปากก็ยังอดตกใจไม่ได้ นี่เขากำลังจะเป็นพ่อคนแล้วใช่ไหมเนี่ย! แม้จะยังตกใจอยู่บ้าง แต่เสือร้ายก็ยังพยายามปลอบใจคนที่ดูแล้วน่าจะเสียขวัญกว่าตนด้วยเสียงสั่นๆ "คะ...คุณทำใจดีๆ ไว้ก่อนนะ"
"คุณรีบมาหาฉันเลยนะ เราต้องไปตรวจให้มันรู้ดำรู้แดงกันไปเลย ฉันจะอกแตกตายอยู่แล้ว!"
คนที่สะสมความเครียดมาตลอดหนึ่งเดือนแผดเสียงลั่นเพื่อระบายอารมณ์ เนื่องจากตอนนี้นั่งอยู่คนเดียวในรถที่ขับมาจอดอยู่ริมถนนแถวชานเมือง คุณหนูรินรดากลัวว่าจะมีใครรู้จนต้องขับรถมาหาที่คุยเสียไกล
"เฮ้ย! จะบ้าหรือไง อย่าทำแบบนั้นสิ เดี๋ยวลูกไม่มีนมกินจะทำยังไงล่ะ!" พงศ์พยัคฆ์รีบห้ามปรามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก ถ้ายายนั่นอกแตก แล้วลูกเขาจะเอานมที่ไหนกินกันเล่า ให้ตายสิ!
"กรี๊ดดด! คุณก็รีบมาสิ! ถ้าก่อนเที่ยงพรุ่งนี้คุณยังไม่ถึงกรุงเทพ ฉันจะ...ฉันจะ..." ว่าที่คุณแม่กรีดเสียงข่มขู่ทั้งที่ก็ยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร
"โว้ยยย! จะไปเดี๋ยวนี้แหละ ใจเย็นๆ ก่อน! อย่าตะโกน! เดี๋ยวลูกหลุดออกมาจะทำยังไง ค่อยๆ สูดลมหายใจลึกๆ สิยัยม้า หายใจเข้า...พุทธ...หายใจออก...โธ...ทำสิๆ" ว่าที่คุณพ่อรีบสอน
คนที่กำลังปรี๊ดแตกอยู่อีกฝั่งทำตามที่พงศ์พยัคฆ์สอนแบบไม่รู้ตัว พอสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ หลายๆ ครั้งก็คล้ายว่าความเครียดที่สะสมมานานจะทุเลาลงบ้าง พูดกับอีกฝ่ายเสียงสั่น "คุณรีบมาให้เร็วที่สุดเลยได้ไหม ฉันจะไม่ไหวแล้ว ฉันกลัว..."