ชายาข้าเป็นประมุขหอผู้ปราดเปรื่อง

‘แค่หาชายาชายมาแต่งให้เจ้าก็จบแล้วมิใช่หรือ?’

‘มิได้...เขาต้องรักข้าด้วย’

หลี่หนิงจินเคยบอกฮ่องเต้ผู้เป็นบิดาเช่นนั้น...



“ท่านพี่หิวขนาดนี้แล้ว ข้าจะยอมให้ท่านเคี้ยวข้าที่ละส่วนดีหรือไม่?”

หว่านลี่หลินไม่พูดเปล่า เอื้อมมือเล็กของตนไปจับมือหลี่หนิงจินขึ้นมาจรดริมฝีปากตนเองแล้วโลมเลียดูดปลายนิ้วเรียวของสามีอย่างไม่นึกรังเกียจพร่างเอ่ยปากเสียงกระเส่า “อืม... หรือท่านพี่อยากให้ข้าเคี้ยวท่านดี?”

“เจ้า...” หลี่หนิงจินหายใจถี่กระชันขึ้นทันใด จ้องมองบุรุษหน้างามแววตาหยาดเยิ้มที่กำลังไล่เลียนิ้วมือตนเองไม่หยุด การกระทำของหว่านลี่หลินปลุกเร้าอารมณ์สัตว์ป่าได้ดีเหลือเกิน

หว่านลี่หลินผละมือข้างนั้นออกยื่นใบหน้าหวานไปกดจูบที่ริมฝีปากหลี่หนิงจินแรงๆหนึ่งทีแล้วยิ้มพูด

“ท่านพี่...ให้ข้าปรนนิบัติท่านดีหรือไม่”

“หลินเอ๋อร์... เจ้าซนเกินไปแล้ว!”