เสือเฒ่าป่าซับนกแก้ว

ไม่รู้ว่าวันเดือนปีเคลื่อนผ่านไปนานเท่าไร ในโลกมืดสี่เหลี่ยมไร้ซึ่งแสงสว่าง มีเพียงเสียงหนูวิ่งไล่แมลงสาบ
ทั้งยังมีเสียงกัดขย้ำดังสวบๆ นานๆครั้งถึงจะได้ยินเสียงย่ำเดินของผู้คุม นำข้าวต้มปนรำมายื่นส่งในรูทวารอันเดียว
ที่พบเห็นในห้องอับแห่งนั้น ทุกวันจะมีเสียงพระธรรมเทศนา แว่วดังมาจากวิทยุของผู้คุม นานชั่วโมงจนผมแทบคลั่ง
ทำให้บางครั้งเริ่มปลงในสังขาร เพียรตั้งมั่นจะประพฤติในความดี แต่ผมหาใช่คนเลวทรามต่ำช้าโดยกมลสันดาร
"คนพวกนั้นมันสมควรตาย เราไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งนั้น พวกมันต่างหากที่เป็นผู้ร้ายฮ่าๆๆ"