เวโรนิก้านังตัวเเสบ

"แม่มันเป็นกระหรี่ไม่ใช่เหรอ!"

คำพูดนั้นดังออกมาจากปากลูกชายเจ้าของบ้าน สาวน้อยวัยสิบห้าปียกมือปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นไห้ เธอมองเสี้ยวหน้าไซม่อนผ่านแสงสะท้อนของสายฟ้าที่ฟาดฝ่าลงบนภูเขา เสียงฝนที่โหมกระหน่ำอยู่ด้านนอก ตอกย้ำให้ เวโรนิก้า หนาวเหน็บไปทั้งตัวและหัวใจ ค่ำคืนต้อนรับเข้ามาอยู่บ้านใหม่เป็นฝันร้ายที่เธอไม่มีวันลืม

"แกช่วยไว้หน้าพ่อหน่อยได้ไหมไซม่อน!"

ซานติเอโก้ พ่อหม้ายหนุ่มหล่อเอ่ยวิงวอนขอความเห็นใจจากลูกชายหัวแก้วหัวแหวน เขาอยากให้ไซม่อนยอมรับ เวนิส ภรรยาคนใหม่ที่กำลังจะย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้พร้อมกับลูกสาวของเธอ ทว่าไซม่อนต่อต้านสุดฤทธิ์

เมื่อไม่กี่นาทีก่อน เด็กชายวัยสิบหกปีใช้ไม้เบสบอลฟาดอาหารบนโต๊ะดินเนอร์ที่บิดาตั้งใจจัดเตรียมเพื่อต้อนรับคนรัก เขาอยากให้สองแม่ลูกรู้สึกอบอุ่นใจกับการเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่ทุกอย่างกับพังไม่เป็นท่าด้วยฝีมือของคนหัวรั้น ที่ไม่ยอมให้เวนิสมาแทนที่แม่ของเขา

เพราะผู้หญิงที่บิดาเลือกมาใช้ชีวิตคู่ เคยทำอาชีพขายบริการอยู่ในซ่อง โดนแขกเอาจนท้อง มีลูกติดหนึ่งคน ผู้หญิงพรรค์นั้นน่ารังเกียจเกินกว่าจะให้มาเป็นแม่เลี้ยงของเขา และลูกสาวของเวนิสก็เกิดและโตในสถานที่เหม็นสาปน้ำคาว คงจะร่านไม่แพ้แม่ผู้ให้กำเนิด

"ถ้าแด๊ดอยากให้สองแม่ลูกอยู่ที่นี่ ก็ให้พวกมันนอนที่ห้องคนใช้"

"พ่อตามใจลูกจนเสียคนแล้วไซม่อน ต่อไปนี้พ่อจะไม่ให้ท้ายลูกอีก"

"หมายความว่ายังไง!"

"เวโรนิก้าจะย้ายเข้ามาอยู่ห้องข้าง ๆ แก ส่วนเวนิสจะนอนในห้องกับพ่อ"

"แด๊ดจะให้มันนอนทับที่แม่จริง ๆ เหรอ!"

ไซม่อนร้องถามด้วยความผิดหวังในตัวบิดา เขากำหมัดแน่นแล้วหันไปมองคนที่ยืนก้มหน้าอยู่ตรงประตูทางเข้า เด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มทำตัวเหมือนเจียมกะลาหัว แต่ไซม่อนไม่เชื่อว่าเธอจะรู้จักที่ต่ำที่สูง ผู้หญิงพวกนั้นไม่ต่างอะไรกับปลิง ที่คอยแต่จะดูดเลือดดูดเนื้อผู้ชาย

สายตาอาฆาตแค้นคู่นั้นทำให้สาวน้อยไร้เดียงสาหวาดกลัว ก่อนสายฟ้าฟาดจะผ่าลงเนินเขาดังสนั่นลั่นบ้าน ทำให้เวโรนิก้าหวีดร้องด้วยความตกใจ เธอรีบยกมือขึ้นมาปิดหูทั้งสองข้าง เนื้อตัวสั่นเทาราวกับลูกนกตกน้ำ ทว่าโชคดีที่มีแม่คอยกอดปลอบ

ท่าทางอ่อนแอของเด็กสาวทำให้ไซม่อนอารมณ์เสียหนักกว่าเดิม เพราะคิดว่าเวโรนิก้ากำลังเรียกร้องความสนใจให้พ่อของเขาเข้าไปโอ๋ ซึ่งมันก็ได้ผล ซานติเอโก้วิ่งเข้าไปหาลูกสาวคนใหม่ทันที ลืมไปด้วยซ้ำว่ากำลังทะเลาะกับลูกชาย

ภาพครอบครัวสามคนพ่อแม่ลูก ทำให้เด็กหนุ่มหงุดหงิดใจ เขาเดินผ่านคนทั้งสองแล้ววิ่งตรงมาที่บันได เพื่อขึ้นไปสงบสติอารมณ์บนห้องนอน การกระทำต่อต้านของบุตรทำให้ซานติเอโก้เป็นกังวลเพราะที่ผ่านมาเขาเลี้ยงลูกชายแบบประคบประหงม พอมีคนเข้ามาแบ่งความรัก ก็เลยทำให้ไซม่อนก้าวร้าวอย่างเลี่ยงไม่ได้

"คุณไปดูลูกเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันดูแลนิก้าเอง"

เวนิสเอ่ยบอกคนรัก ทว่าซานติเอโก้เลือกที่จะอุ้มลูกเลี้ยงขึ้นมาไว้ในวงแขนแล้วพาหนูน้อยเข้าไปพักในห้องนอน เพราะเวโรนิก้าหวาดกลัวเสียงฟ้าร้องจนตัวสั่น เห็นเเล้วก็นึกสงสาร แต่ไม่รู้เลยว่าลูกชายของตนกำลังนอนขดตัวร้องไห้อยู่ใต้ผ้านวมผืนใหญ่เพียงลำพัง

"ขอบคุณนะคะที่ช่วยหนู" เวโรนิก้าเอ่ยบอกพ่อเลี้ยงทันทีที่ท่านวางร่างเธอลงบนเตียงนุ่ม พร้อมกับโผเข้าสวมกอดคนเป็นแม่เพื่อหาที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ ซานติเอโก้มองสบตาภรรยาคนใหม่เพื่อบอกว่าเขาอยากจะขอโทษกับสิ่งที่ลูกชายพูดวันนี้

ขณะเดียวกันเด็กชายก็นอนขดตัวร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ใต้ผ้านวมผืนใหญ่ หัวใจเหมือนแตกสลายเมื่อรู้ว่าต้องอยู่กับครอบครัวใหม่ของบิดา เขาเกลียดสองแม่ลูกที่ตั้งใจเข้ามาแย่งความรักและจะทำให้คนทั้งคู่เจ็บปวดทรมานไม่ต่างกัน