แสนโปรด

คนเรานะ ไม่มีใครปกติจริงๆ หรอก ทุกคนล้วนแต่เป็นคนโรคจิต แค่เป็นมากหรือน้อยก็เท่านั้นแต่ฉันอาจเป็นมากหน่อย


[โปรย]

"แสนย์!"

ไอ้โปรด...มันเรียกชื่อผมด้วย ไม่ชอบเลย

อย่ามาเรียกชื่อกูนะ!

"แสนย์! แสนย์! คุณเป็นยังไงบ้าง!"

เจ็บนะสิถามได้! เจ็บจะตายอยู่แล้วไอ้เวร!

เลิกตบหน้ากูแล้วพากูส่งโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!

แต่ตอนนั้นเสียงระเบิดดังขึ้นอีกรอบ เปลวเพลิงโพยพุ่งขึ้นฟ้าสูงหลายเมตร ไอ้โปรดกอดผมไว้แน่นจนน่าอึดอัด

มันกำลังทำตัวเป็นพระเอกโดยการเอาตัวบังผมไว้...ซึ่งผมรับไม่ได้ มันเป็นใคร มันกล้าดียังไงมาช่วยผม ผมเกลียดมันใจจะขาด

ผมจะต่อยมัน!

"คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย!" ปณิธิเซ หน้าหันไปตามแรงเหวี่ยงของหมัด มุมปากมีเลือดซึม เขาคิดไม่ถึงว่าอยู่ดีๆ แสนย์จะลุกขึ้นมาต่อย เขายังมีแรงทำเรื่องพวกนี้ได้ยังไงตอนที่เลือดท่วมตัว

"ยังมีหน้ามาถามอีก กูจะเอาคืนมึงเดี๋ยวนี้แหละ!" แสนย์หยัดตัวลุกขึ้นแต่ก็แข้งขาอ่อนแรง เดือดร้อนปณิธิให้ต้องรีบเข้าไปประคอง

ด้วยหลักไม่มั่น ทั้งสองจึงล้มลงไปบนพื้นถนน ปณิธิรีบโอบศีรษะแสนย์ไม่ให้กระแทกพื้น

"แสนย์!"