ถ้าไม่รักก็ปล่อยฉันไปเถอะ

"ถ้ามีอะไรก็บอก"

ไววิทย์เดินเข้ามาใกล้ ๆ เขาตบบ่าของเธอเบา ๆ นัยน์ตาสีรัตติกาลจับจ้องมองมาอย่างอ่อนโยน

"ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ"

กมลนัทรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้าง ถึงแม้จะรู้ว่ายังไงการกระทำของเขาคงไม่มีอะไรมากเกินกว่าหน้าที่ของสามีภรรยาก็ตามที



เมื่อถึงตอนกลางวันคราแรกกมลนัทตั้งใจจะเข้าไปทำความสะอาดที่ห้องทำงานส่วนตัวของไววิทย์เพราะคิดว่าเขาน่าจะไม่อยู่ ทว่าเมื่อแง้มเปิดประตูเพียงเล็กน้อยเธอก็ได้ยินเสียงของเขาแทรกออกมา

"ครับ ก็สบายดีกันทุกคนนั่นแหละครับ"

เพราะรู้สึกว่าถ้าเข้าไปแทรกแซงในระหว่างที่อีกฝ่ายกำลังคุยโทรศัพท์อยู่คงเป็นเรื่องที่ไม่ดีเท่าไรนัก กมลนัทจึงตัดสินใจว่าค่อยเข้ามาทำความสะอาดอีกทีตอนเวลาอื่น

ทว่าเธอกลับสะดุดกับคำพูดหนึ่งของเขาซึ่งคำพูดนั้นคือสิ่งที่ได้ยินกลับเป็นคำพูดที่กมลนัทธ์กลัวและไม่อยากได้ยินจากปากของคนรักของตนเองมากที่สุด

"ใช่ครับ ยังไงผมก็ไม่ได้รักนัทอยู่แล้วแม่ว่าผมหย่ากับนัทดีไหม"