มาเฟียไอดอล

ใครจะคิดว่าวันหนึ่งเขากลับต้องมายืนอยู่บนจุดสูงสุดนี้ ทั้งที่ชาตินี้เขาไม่เคยคิดที่จะเหยียบมันด้วยซ้ำ เมื่อทายาทอันดับสองของแก๊งค์ Lone walk Pack ต้องขึ้นรับตำแหน่งแทนพี่ชายกะทันหัน

คนที่ไม่เคยยินดียินร้ายกับธุรกิจสีเทาของครอบครัวอย่าง แอรอน จึงต้องทำบางอย่างเพื่อหลุดพ้นจากพันธะนี้ แต่...เขาหารู้ไม่ว่านั่นมันเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้น!!!

และทางรอดที่จะหลุดพ้นจากม่านหมอกสีเทา นั่นก็คือแสงสว่างที่เป็นเหมือนพระอาทิตย์ที่หลายคนหลงใหลและบูชา DeFaint จึงกำเนิดขึ้นมาจากทั้งพรสวรรค์และพรแสวง รวมถึงการทุ่มทุนมหาศาลและอำนาจในการก่อตั้งค่ายเพลงที่ใช้เวลาเพียงไม่กี่เดือน >>>

ไม่รู้ว่าฟ้าประทาน หรือถีบส่งให้สาวสวยมากความสามารถที่พกไอคิวสูงปรี๊ดพ่วงดีกรีมหาวิทยาลัยเมืองนอกที่เป็นทั้งผู้ช่วยและเป็นตัวภาระเขาในเวลาเดียวกัน ...

"หายหัวไปไหนมา หัดแหกตาดูเวลาบ้างว่านี่มันกี่โมงแล้ว..!" เสียงปลายสายพยายามข่มกลั้นความอดทน แต่เจ้าของโทรศัพท์กลับไม่ได้ดูเหมือนไม่รู้สึกผิดหรือสะทกสะท้าน ปล่อยให้ปลายสายเหน็บแนมอย่างที่เคยทำประจำ
"จะหยุดพูดกี่โมงค่ะ จิกเป็นไก่เชียว?"
"นี่! แล้วมันหน้าที่ผมไหมที่ต้องโทรตามลูกน้องอย่างคุณ?"

"ก็ใครใช้ให้โทรล่ะ" คนเป็นลูกน้องตอบหน้าตายขณะมองเล็บที่ดูเริ่มจะยาวเล็กน้อย หลังไม่ได้เข้าร้านทำเล็บมาอาทิตย์กว่า

"วันอะไรนะ ตัดเล็บได้รึเปล่า" เสียงเล็กพึมพำเบา ๆ ในลำคอเมื่อมันดูยาวขึ้นนิดหน่อย
"แพรวา!!" น้ำเสียงเหลืออดของปลายสายดังจนเพื่อนในกลุ่มต้องหันมามองกันเลิ่กลั่ก ไม่ต้องบอกชื่อก็รู้ว่าใคร มีคนเดียวเท่านั้นที่กล้าท้าทายความอดทนของซีอีโอตาสีน้ำข้าวจนหน้าเขียวคล้ำ

"ฉันรู้น่า อีกครึ่งชั่วโมงเดี๋ยวฉันไปรับ บ่นเป็นลุงแก่ไปได้" คนที่กล้าท้าทายชะตากรรมยังไม่ลืมเหน็บให้อีกหนึ่งดอก

"เดี๋ยวนี้และตอนนี้!"
"ไม่ได้" เสียงเล็กปฏิเสธทันควัน
"ต้องได้" เสียงทุ้มเน้นน้ำหนักคำสั่งที่เริ่มจะมีน้ำโหเล็กน้อย ในขณะที่เขาทำงานงก ๆ แต่เลขากลับหายหัวไปไหนก็ไม่รู้

"ไม่ได้ เพราะฉันกำลังจะนวดเท้า"

"นวดเท้า.!" แอรอนถึงกับต้องกัดฟันกรอดในคำตอบของแม่เลขาตัวดี นี่เขาฟังไม่ผิดใช่ไหม?

"ฟังนะแพรวา ผมไม่สนว่าคุณจะกำลังนวดหน้าเท้าหรือเอาเท้านวดหน้า แต่ผมเป็นเจ้านายลูกน้องอย่างคุณคือต้องปฏิบัติตามคำสั่งโดยไม่มีข้อแม้ และไม่มีลูกจ้างคนไหนกล้าปฏิเสธบอสแบบที่คุณกำลังทำหรอก"

"ก็เลขาแบบฉันไง!"
"แพรวา!!" คนเป็นบอสตวาดเสียงดังด้วยความโมโห รู้สึกเหมือนความดันจะขึ้นฉับพลัน


"ปากสวย ๆ นี่ใช่ไหมที่เถียงผมฉอด ๆ เมื่อกี้?" แอรอนแสยะยิ้มมุมปากขณะย่างสามขุมเหมือนนายพรานที่กำลังต้อนเหยื่อ แพรวาก้าวถอยหลัง ถอยหลัง จนแผ่นหลังชนกับฝาผนังเย็นเฉียบ

"หึ!"

"อย่า~"



นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายภาคต่อจาก คำสั่งรัก นายนักเลง

ฝากกดหัวใจและกดติดตามเป็นกำลังใจให้ Blackhoney_ ด้วยนะคะ ++