ใครว่าข้าเอาแต่ใจ

ชายหนุ่มหยิบจดหมายขึ้นมาด้วยมือที่สั่นระริก ข้างในเป็นลายมือของหลิวลี่เฟิ่ง
‘ท่านพี่…ที่ผ่านมารบกวนท่านแล้ว เป็นข้าที่ผิดต่อท่าน เป็นข้าที่ทำลายความสุขของท่าน ทั้งที่รู้ว่าในใจของท่านมีผู้อื่นครอบครองอยู่แล้ว แต่ข้าก็ยังดึงดันจะแต่งงานกับท่าน คิดว่าวันหนึ่งข้าจะทำให้ในใจของท่านจะมีข้าเข้าไปแทนที่ได้
แต่ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าใจคนเรายากจะเปลี่ยนแปลง จากนี้ไปถือว่านี่เป็นจดหมายหย่าระหว่างท่านกับข้า จากนี้ไปข้าขอคืนอิสระให้ท่าน ขอให้ท่านพี่มีความสุข’
ทันทีที่อ่านจบ มือแกร่งกำจดหมายแน่น หัวใจราวถูกบีบอัดอากาศรอบตัวเหมือนเหลือน้อยลงไปทุกขณะ เขารู้สึกเหมือนคนกำลังจะจมน้ำ ไม่มีหลักให้ยึดเกาะ ลอยเคว้งกลางห้วงมหาสมุทร น้ำตาหยดหนึ่งตกกระทบจดหมายขอหย่า เปรอะเปื้อนเป็นดวง
‘สายไปแล้วหรือ…’