ดร. ลูกทุ่ง

ดร. ลูกทุ่ง... มล. บุญเหลือ เทพยสุวรรณ
"ดร. ลูกทุ่ง" ชื่อที่ขัดแย้งและประสมประสาน ฉันคิดถึงอะไรหนอเมื่ออ่านเรื่องนี้
กลิ่นดอกส้มและเสียงพายกระทบน้ำ ที่ดังแผ่วอยู่ในห้องอบไอเย็นเฉียบ
ลำนำของคนทำขวัญนาคที่รำพันผ่านเครื่องส่งคลอเสียงดนตรีกระแทกกระทั้นจากสวนริมคลองกาญจนา
ตามลำน้ำนครไชยศรีที่ไหลเอื่อย เปี่ยมฝั่ง ร่มเย็นด้วยเงาไม้
สู่มหานคร ซึ่งสับสนวุ่นวายด้วยแวดวงของการแก่งแย่งทะเยอทะยาน
ฉันมองเห็นอะไรบ้าง จาก "ดร. ลูกทุ่ง"

ข้อเปรียบเทียบของ "ทวิลักษณ์" สภาพคู่ของชีวิต
"คน" กับ "สังคม" ความแตกแยกและความกลมกลืน
คนที่รักดี มีความรู้ เอาการเอางาน กับสังคมที่รวนเรเสแสร้ง
ความว้าเหว่โดดเดี่ยวในครอบครัวใหญ่พร้อมเครือญาติ พ่อตาแม่ยาย ลุงป้าน้าอา
คนเจ้าระเบียบและเปี่ยมด้วยเมตตา น่าเกรงใจ
ภรรยาที่เขารักและเพื่อนหญิงที่เขาหลง ทางเลือกที่น่าหลบหลีก
ผู้ดีชาวกรุงกับผู้ดีชาวสวน ผู้ดีไทย
เมืองนอกกับเมืองนา แหล่งความรู้อันเรืองรอง กับท้องถิ่นที่หยุดอยู่กับที่
ข้าราชการที่สามารถในวงราชการที่เฉื่อยชา
ความคิดของคนรุ่นแก่ กับความฝันของคนหนุ่มสาว
สภาพคู่อันขัดแย้งนี้ จะมีจุดพบกันบ้างไหม ณ ที่ใด
มีสิ ฉันมองเห็น ฉันพบจุดแห่งความเข้าใจและโอกาสที่นำไปสู่จุดนั้น
จาก "ดร. ลูกทุ่ง"

ฉันเห็นการพบปะพูดจากัน พบกัน ร่วมมือกันอย่างบริสุทธิ์ใจ
การเผชิญและการแก้ปัญหาอย่างเยือกเย็น มีสติอดทน แบบไทย
การปรับตัว ผ่อนสั้นผ่อนยาวแก่กันและกัน
ฉันเข้าใจลักษณะชีวิตและแนวคิดแบบไทย ๆ มากขึ้น
คนไทยที่ตัดใจจากกันไม่ขาด ขอให้ใจนั้นถึงกันเถิด
มิใยวาจาและท่าทางจะหมางเมิน
เมื่อถึงคราวอับจน คนไทยไม่ทิ้งกัน
คนไทยที่ถือดี เพราะรู้ตัวว่ามีดี แต่ไม่ชอบอวดดี
นี่คือสิ่งที่ฉันพอใจ

"ดร. ลูกทุ่ง" มิใช่น้ำเน่าหรือน้ำกลั่น
ฉันรู้แต่เพียงว่า เมื่อฉันอ่านหนังสือเล่มนี้
ฉันกำลังดื่มน้ำที่จืดสนิทตักจากโอ่งดินอันเย็นฉ่ำ
รสชาติไม่หวานชื่นซาบซ่าจนจับใจ และไร้กลิ่นกระตุ้นอันเร้าอารมณ์
ฉันสิ้นกระหาย ฉันอ่านแล้วอิ่ม เกิดความมั่นใจในการทำดีมากขึ้น
เธอเล่า จะไม่อ่านเป็นเพื่อนฉันบ้างหรือ ?



****ความบางตอน
ดิฉันปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาเป็นทางบนแก้มโดยไม่ต้องเช็ด เพราะอยู่คนเดียวไม่ต้องอายใคร รู้สึกว่าพอใจกับน้ำตานั้นอย่างประหลาด พลางก็ยิ้มกับลายมือนั้น ดิฉันลุกขึ้นไปหมุนโทรศัพท์ไปที่สำนักงานของกฤต บอกให้รู้ว่าได้รับจดหมายแล้ว และนัดให้ไปที่บ้านก่อนเวลาอาหารกลางวันที่บ้านในวันเสาร์

คืนนั้นเมื่อถึงเวลาคุณพ่อกับแม่เข้าห้องของท่านแล้ว ดิฉันก็ตามเข้าไปและส่งจดหมายกฤตให้ดู รู้สึกว่าหัวใจพองโตเมื่อเห็นแม่หัวเราะคิก และคุณพ่อหัวเราะในลำคอ"คนหนึ่งก็อย่างหนึ่ง"

คุณพ่อว่า "เออ ฉันบอกเธอเรื่องแต่งงานยังไงนะใจแก้ว"

"สมัยนี้เขาก็ว่าเชยที่สุด สมัยนั้นเขาว่าเปิ่น" แม่ตอบ แล้วหันมาพูดกับดิฉัน "ให้คุณพี่ประจิตนี่แหละมาบอก แล้วขอให้ช่วยเล้าโลม เอ้า จริง ๆ คุณพี่ประจิตใช้คำนี้จริง ๆ" แล้วแม่กับคุณพ่อก็หัวเราะกัน ต่อไปแทนที่จะให้ความ
สว่างในเรื่องของดิฉัน จนดิฉันถามขึ้นเสียงสั่น ๆ

"ลูกแก้วควรตอบเขาว่ายังไงจ๊ะ นัดให้เขามาฟังวันเสาร์"

"ให้เขามาฟังพ่อแม่ว่ายังไง หรือลูกแก้วจะว่ายังไง" คุณพ่อถาม

"ก็ให้ฟังคุณพ่อกับแม่จะแนะนำยังไงซิคะ" ดิฉันเรียนคุณพ่อ

"เฮ้อ" แม่ถอนใจยาว "นัดให้เขามาก็ดีแล้ว แล้วแม่จะปรึกษากับเขาเอง
เรื่องพิธีรีตรอง"