ห้วงรักสลักจิต

"สลักจิต... ฉันเอง"
เอ๊ะ! เสียงใครกัน?
เธอหยุดส่งเสียงแสบแก้วหู เปิดตาที่หลับปี๋ขณะร้องกรี๊ดๆ
"กลัวอะไรนัก ฉันพศวัตไงล่ะ"
เธอกะพริบตาปริบ
พศวัต... คุณชายพศวัต?
"เธอเป็นยังไงบ้าง?"
ทั้งสีหน้าและแววตาเขาบอกความเป็นห่วงแกมกังวล
"คุณชายคะ ผู้... ผู้ชายคนนั้น..."
พูดได้แค่นั้น ก็โผเข้าหาเขาพร้อมกับปล่อยโฮออกมาราวกับเด็กๆ ที่เสียขวัญอย่างหนัก ต้องการการปลอบประโลมจากผู้ใหญ่
"ไม่มีอะไรแล้ว... เธอไม่เป็นไรแล้ว"
เสียงปลอบของเขาช่างอ่อนโยนเหลือเกิน
อ้อมอกนั้นก็อบอุ่นจนเธอไม่อยากผละหนี
สลักจิตไม่เคยเกิดความรู้สึกอย่างนี้กับใคร
แต่ก็ยังไม่รู้ว่า นั่นคือสัญญาณความรักที่เธอมีต่อเขา... ผู้ชายที่เธอเคยพบหน้าเพียงไม่กี่ครั้งคนนี้หรือเปล่า
เธอถอนสะอื้นกับอกอุ่นของคุณชายหนุ่ม
สักครู่แหละกว่าจะผละออกจากอ้อมแขนแข็งแรงที่ตระกองกอดเธอเอาไว้
สีหน้าของหญิงสาวมีแววขัดเขินปิดไม่มิด
"ดิฉัน...ขอโทษค่ะที่บุกเข้ามาแบบนี้"
สีหน้าคุณชายหนุ่มเปลี่ยนจากอ่อนโยนเป็นขึ้งเครียด หลังจากแน่ใจแล้วว่าหญิงสาวที่เพิ่งผละจากอก ผละจากวงแขน ไม่เป็นอะไรมาก
ความหวาดวิตกแกมกังวลที่กำลังก่อความรูสึกรุ่มร้อนขึ้นในหัวใจเขานั้นเอง ทำให้อากัปกิริยาของเขาเปลี่ยนไป
ไม่กี่นาทีนี้เอง ที่เขาเกือบคลั่ง
หากเจ้าหล่อนเป็นอะไรไป...
เพียงแค่คิดหัวใจเขาก็วูบวับเสียแล้ว