พสุธาโอบนที

สี่ปีที่คบกันเขาเป็นแฟนที่ดี จนเธอวาดฝันไปไกล แต่แล้วภาพฝันเหล่านั้นก็แตกสลายไปพร้อมกับหัวใจที่พังยับเยินเมื่อได้รู้ว่าทั้งหมดที่เขาทำเป็นแค่คำลวงและตอนนี้กำลังมีอีกหนึ่งชีวิตน้อย ๆ ก่อเกิดขึ้น

"ถ้าไม่คิดจะรักกันตั้งแต่แรกพี่จะก้าวเข้ามาในชีวิตหนึ่งทำไม พี่จะมาขอหนึ่งแต่งงานทำไม พี่จะหลอกหนึ่งทำไม" กำปั้นเล็กระดมทุบลงบนอกแกร่งของคนตัวโตเต็มไม่ยั้งมือเพื่อให้เขารู้ว่าเธอเจ็บและเสียใจแค่ไหนกับสิ่งที่เขาทำ ซึ่งพสุธาก็ยืนนิ่งปล่อยให้เธอทุบตีอยู่อย่างนั้น ไม่ยอมปริปากเอ่ยคำแก้ตัวใดออกมา
"ก็จำใจแต่งงานเพราะโดนบังคับเหมือนกันไม่ใช่หรือไง หรือเธอจะบอกว่าแต่งเพราะรักทั้ง ๆ ที่ตอนนั้นเราเพิ่งคบกันแค่ปีเดียว ไม่ใจง่ายไปหน่อยหรือไง" ประโยคนั้นทำให้กำปั้นเล็กที่ระดมทุบอกเขาหยุดลง ก่อนที่ใบหน้าเปื้อนน้ำตาจะเงยหน้าขึ้นไปมองเขาอย่างไม่เชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน ที่ผ่านมาเธอให้เขาทั้งใจแต่เขากลับใช้คำว่าจำใจที่ต้องอยู่ด้วยกัน มิหนำซ้ำยังมองว่าเธอง่ายอีกอย่างนั้นเหรอ
เท้าเรียวถอยห่างออกมาจากคนเป็นสามีก่อนจะทรุดนั่งลงบนเตียงนุ่มด้วยสายตาที่คิดหาแต่ทางออก เธอจะทำอย่างไรต่อไปควรหย่าและถอยออกมาเริ่มต้นใหม่กับลูกกันแค่สองคนหรือทนเพื่อให้เขาไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ
"หย่าวันไหน" และแล้วหนึ่งนทีก็มีคำตอบให้กับใจตัวเองว่าเธอควรหย่า เพื่อตัวเองและอีกหนึ่งชีวิตเล็ก ๆ ที่กำลังจะลืมตาดูโลก ในเมื่อเขาไม่ได้รักกันเท่ากับว่าลูกคือความผิดพลาดของเขา ดังนั้นเธอจะเป็นฝ่ายรับผิดชอบเองทั้งหมด
"ยังไม่ใช่ตอนนี้" พสุธาบอกเสียงเรียบ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป แต่อีกประโยคที่ดังขึ้นทำให้เท้าหนาหยุดชะงักลง
"คิดดี ๆ ก่อนที่หนึ่งจะเปลี่ยนใจไม่ยอมหย่าให้พี่กับมันไปรักกัน" แม้จะเป็นน้ำเสียงโทนราบเรียบแต่ความเจ็บมันกัดกินใจคนพูดจนเจ็บในอก มีใครบ้างไม่เจ็บไม่เสียใจที่รู้ว่าสามีที่อยู่ด้วยกันมาสามปีมีคนรักอยู่แล้วแต่มาแต่งงานด้วยกันเพียงเพราะต้องการปลดพันธะจากครอบครัว
"ถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองดู" คนพูดหยักยิ้มมุมปากราวกับว่าไม่ทุกข์ร้อนกับคำขู่ของภรรยา ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป