ก็คนมันขาดเธอไม่ได้

ฝากพี่ครามพระเอกแสนร้ายเอาไว้ในอ้อมใจสักคนนะคะ
เพลงขอกราบขอบพระคุณที่ท่านนักอ่านเปิดใจเข้ามาอ่านค่ะ

บางช่วงตอน...

"ฉันจะไปกับใครมันก็เรื่องของฉัน อย่าคิดว่าแค่นอนด้วยกันครั้งเดียวจะมีสิทธิ์ก้าวก่าย" ผู้หญิงวันนั้นก็แค่เด็กเอ็นทั่วไปที่เพื่อนเขาจ้างมาให้ผ่อนคลาย แต่จะเข้าได้เข้าเข็มมากกว่านี้หากวันนั้นดวงดาราไม่เมาเละ
"อึก..ค่ะ แล้ววันนั้นหยากลับยังไงคะ ทำไมถึงอยู่กับคุณคราม"
"ถามมาก มีคนแบกเธอมาส่งหน้าบ้านตอนเช้าไง" กลับกัน เป็นเขานี่แหละไปแบกเธอกลับมาจากร้านเหล้า เมานอนเกลื่อนร้านขนาดนั้น ส่วนเพื่อนสาวของเธอเขาก็วานให้ราเชนทร์ไปส่ง ภาระจริงๆ แทนที่เขาจะได้หิ้วสาวกลับตามเคยกลับต้องมาแบกเธอ
"ค่ะ" คิดอยู่แล้วเชียว คนอย่างเขาหรือจะมาสนใจเธอ
"อย่าคิดว่าฉันไม่เห็นว่าเธอไปคุยกับผู้ชาย"
"คุณครามหวงเหรอคะ"
"ถามสิ้นคิด ฉันเนี่ยนะจะหวงเธอ ขนาดยกให้เพื่อนก็ทำมาแล้ว" พอเขาพูดขึ้นมาก็จี้ปมเธอทันที จริงสิเขาเคยแม้กระทั่งยกเธอให้คนอื่น เรื่องแค่นี้เขาจะมาสนใจทำไม
"ถ้าเพราะกลัวคุณศิวะเข้าใจผิด ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะหยาคุยเอง"
"เธอเห็นพ่อฉันโง่มากหรือไงมาหยา" ทั้งหลอกเอาเงิน ทั้งสวมเขาตั้งมากมาย
"คุณครามไม่รู้อะไรก็ไม่ต้องมาพูดก็ได้ค่ะ หากได้ร่างกายหยาไปแล้วยังไม่รักไม่หึงไม่หวงก็ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันดีกว่าค่ะ"
"เข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า ถ้าแค่ได้กันแล้วฉันต้องรักเธอป่านนี้ฉันคงรักผู้หญิงทั้งผับ และเธอคงถูกผู้ชายรักไม่ถ้วนหน้า"
เพี๊ยะ!
"มาหยา!" เขาจับไหล่บางเขย่า เธอกล้าตบเขาเชียวหรือ
"จำคำของคุณครามเอาไว้ด้วยนะคะ ไม่รักหยาก็อย่ามายุ่งกับหยาอีก" เธอเองก็เป็นคน มีความรู้สึกและความอดทนเช่นกัน และวันนี้ฟางเส้นสุดท้ายของเธอได้ขาดลงแล้วกับคำพูดแย่ๆของเขา และความรู้สึกที่ชัดเจนว่าเขาไม่ให้เกียรติเธอเลยสักนิด เธอก็จะไม่ยอมเขาอีกต่อไป รักได้ในตอนนี้เธอก็เชื่อว่าเธอจะทำใจได้อย่างแน่นอนเมื่อออกไปจากที่นี่
"เธอจะมาเรียกร้องให้ฉันรักเธอทำไม หรือว่าเธอรักฉัน"
"..." ดวงดาราหลบสายตาเขาและไม่ได้พูดอะไรออกมา ชัดเจน..เธอรักเขางั้นเหรอ? เพียงแค่เอากันครั้งเดียวเหรอ? หรือตอนนี้มันเป็นเพียงการเสแสร้งให้เขาหลงกล
"อย่าเอาความรักของเธอมายุ่งกับฉัน ขยะแขยง"

.................................................
"......" ครานี้เป็นดวงดาราที่ไม่มีคำตอบให้ เธอเงียบแล้วเหม่อมองดวงดาวบนท้องฟ้า ฅีระไม่ได้คาดคั้นอะไรต่อ พอเขาเลิกใช้อารมณ์ก็เป็นผู้ชายที่สงบนิ่งอยู่เหมือนกัน
"ทำไมเรียนหมอ"
"จะได้รักษาคนแบบคุณครามไงคะ ชอบเจ็บตัวอยู่เรื่อย"
"เอาดีๆ" เขาจริงจังเธอยังจะติดเล่นอีก ร่างหนาแสร้งบิดขี้เกียจเมื่อยตัวแล้วเอนหัวลงซบหน้าขาเธอ ดวงดาราแม้จะตกใจแต่ก็รู้สึกดี บางทีฅีระอาจจะมีมุมเป็นเด็กอยู่บ้างก็ได้

..................................................................
"คุณท่านอยู่ในห้องทำงานค่ะ" ไม่รอช้าเขารีบรนลุกขึ้นวิ่งขึ้นไปบนชั้นสองทันที เขาอยากจะไปถามพ่อให้ได้ยินกับหูตัวเองจริงๆ
"พ่อ! พ่อ!"
ปังๆ!ปัง!
"มีอะไร ประตูฉันจะพังไปหมดแล้วทุบขนาดนี้"
"พ่อ! พ่อเอาหยาไปไว้ที่ไหน" เขาเข้ามาจับไหล่ผู้เป็นพ่ออย่างต้องการคำตอบ พ่อเขาต้องบ้าไปแล้วแน่ที่ปล่อยเธอจากไป
"แล้วเกี่ยวอะไรกับแก" นั่นสิ แล้วการที่เธอหายไปมันเกี่ยวอะไรกับเขากัน
"ป้าญาบอกเธอกลับไปกับครอบครัว พ่อไม่คิดจะรั้งภรรยาตัวเองไว้เลยเหรอ" แม้จะกระดากปากนักแต่ก็ไม่รู้จะใช้ข้ออ้างไหนพูดออกไป ขอแค่เธออยู่ที่นี่ก็โอเคแล้วไม่ใช่เหรอ..
"เมียฉันหรือเมียแกฅีระ นิวัฒนวกูร?"