เทวีอโณณา

เมื่อเพื่อนของเธอหายไปในอุทยานแห่งหนึ่งอย่างไร้ร่องรอย
เธอที่เปรียบเหมือนเพื่อนที่สนิทก็แอบออกตามหา
จนกระทั่งหลงทางไปเจอกับอาณาจักรที่ไม่เคยถูกค้นพบ
จนนำพาเธอไปยังอาณาจักรแห่งนั้น..
ย้อนเวลามาหากเป็นคนปกติก็คงไม่เป็นไร
แต่เธอเกิดรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าว่าตัวเธอในร่างนี้กำลังจะตายในอีกสามวัน
เธอจะทำเช่นไร รอให้ถึงวันตายเพื่อได้กลับไป
หรือทำทุกทางเพื่อเอาชีวิตใหม่นี้ให้รอด...
"ด้วยเลือดแห่งขัตติยาเจ้าครั้งนี้
อาจต้องแลกมาด้วยเลือดเนื้อและความเสียสละ
หากแต่ตัวนางเล่าปรารถนาสิ่งใด
อำนาจหรือเพียงแค่คนที่นางรักผู้นั้น.."
"แม้จะต้องให้เลือกใหม่อีกร้อยครั้ง
กระหม่อมก็เลือกที่จะตายแทนพระนาง
ข้าไม่ได้ต้องการคนตายแทน
แต่ต้องการคนที่ตายไปพร้อมกัน"
ตัดตอน
อคิราห์จับจูงมือเจ้าหญิงอโณณาลงเรือคิดหมายจักแยกกันหนี แต่มือของเจ้าหญิงกลับไม่ยอมปล่อย “ลงเรือนี้เถอะพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจักล่อพวกมันไปอีกทาง”
“เยี่ยงไรข้าก็ไม่ปล่อย หากจักหนีก็หนีด้วยกัน หากจักรอดก็รอดด้วยกัน” เธอจะไม่มีวันปล่อยมือเขาแน่นอน
อคิราห์เห็นเช่นนั้นก็หันมองมโนที่รีบผลักเขาลงเรือ “ข้าจักต้านไว้ก่อน”
“ไม่ได้เจ้าก็ลงมาด้วย ข้าจักไม่ยอมให้ผู้ใดต้องเสียสละเพราะข้า”
มโนหันมองก็คิดว่าไม่ทันแล้วรีบกระโดดลงเรือไปด้วยกันจากนั้นก็พายเรือให้เร็วกว่าคนบนบก คราวนี้เสี่ยงกว่าคราวก่อนเพราะพวกเราล้วนอยู่ในน้ำ ส่วนพวกทหารกลับขี่ม้าวิ่งตามพวกเราอย่างรวดเร็ว
โชคดีที่แม่น้ำนี้ใหญ่พอสมควร แถมกระแสน้ำตอนนี้ก็เชียวมาก จนทำให้พวกเราพายเรือโอนเอนไปตามแรงน้ำจนเรือใกล้จักล้ม
“ขืนกระแสน้ำเชียวเช่นนี้เกรงว่าจักได้รับอันตราย”
อโณณาที่คิดหนีก็ไม่คิดกลับหันหลังไปแล้ว ยามนี้เธอต้องหาวิธีหนีให้รอดจากมือของเจ้าชายเทวกูล แต่ตอนนี้เรือที่เธออยู่นั้นเหมือนรับน้ำหนักสามคนไม่ไหว
“มีคนของเรารออยู่ที่ปากอ่าวอย่างไรก็ต้องเร่งมือให้ถึงให้ได้พ่ะย่ะค่ะ เจ้าหญิงโปรดวางพระทัย” สีหน้าอคิราห์นั้นมั่นใจว่าพวกเราจะรอดจากมือของเจ้าชายเทวกูลที่ขี่ม้าวิ่งเลียบตามแม่น้ำมองพวกเราอยู่ตอนนี้ แถมตอนนี้กำลังหยิบธนูขึ้นมาเล็งที่พวกเราอีก
“หมอบ”