พิศวาสรักสีคราม

“ขวัญข้าว จะไปไหน เราคุยกันยังไม่รู้เรื่องเลยนะ” เรนย์ตะโกนถาม
“ฉันจะไปเอา 9 มม. มายิงไอ้นั่นของคุณ!”
“เฮ้ย! ขวัญข้าว จะโหดไปไหมนี่”
“มาแล้วหรือนายเรนย์ คราวนี้นายไม่มีไอ้นั่นไว้สืบพันธุ์แน่” ขวัญข้าวเค้นเสียงลอดไรฟัน พร้อมกับเล็ง 9 มม. ไปยังเป้าหมาย ที่ตั้งใจจะลั่นไกเพื่อทำลายมัน
“ขวัญข้าว อย่าเล่นปืนสิ วางปืนลงแล้วมาคุยกันดีๆ”
เรนย์ยกมือห้าม พร้อมกับตะโกนบอกเสียงหลง ดวงตาสีฟ้าเพ่งมองที่ปลายกระบอกปืนเขม็งโดยไม่ประมาท เตรียมพร้อมสำหรับการกระโจนหนีในทุกเมื่อ เพราะปืนผาหน้าไม้ หากได้อยู่ในมือของผู้หญิงแล้ว ก็น่ากลัวด้วยกันทั้งนั้น
“ไม่มีอะไรจะคุยทั้งนั้น คุยภาษาคนกับนายไม่มีทางรู้เรื่องแน่ เพราะฉะนั้นต้องคุยด้วยภาษาปืนนี่แหละ”
“ขวัญข้าว ก็บอกแล้วยังไงล่ะว่าผมจะรับผิดชอบในเรื่องที่เกิดขึ้น”
“บอกแล้วว่าไม่ต้องการ” ขวัญข้าวตวาดสวนกลับ โกรธทั้งตัวเอง โกรธทั้งคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า จนตัวสั่นเทาไปหมด
“แต่ผมต้องการรับผิดชอบคุณจริงๆ”
“จะให้พูดกี่ครั้งว่าไม่ต้องการ! จะต้องให้พูดด้วยเจ้านี่ใช่ไหม ถึงจะเข้าใจ”
สิ้นคำพูด แม่สาวจอมดุก็ลั่นไกทันที ระยะความห่างเพียงแค่นี้ ยังไงๆ ก็ไม่มีพลาดเป้าที่ได้เล็งไว้
ปัง!!!