เมียที่ไม่น่ารัก

"นี่มันเรื่องอะไรเธียร แล้วนี่ใคร! ฉันถามว่าหล่อนเป็นใครห๊ะ! มานั่งสบตาอะไรผัวชาวบ้าน อยากตายเหรอ!" คนที่ปกติก็ขี้หวงอยู่แล้วออกอาการไปกันใหญ่ ไม่ทันได้ตั้งสติหรือฟังคำอธิบายจากใคร เธอก็พุ่งเข้าหาผู้หญิงคนที่ว่าเข้าไปแล้ว
"คุณนวลพอ!" เดือดร้อนเธียรที่ต้องรีบพาตัวเองมาห้าม เพราะไม่อยากให้ภรรยาอาละวาดคนอื่นไปทั่วเอาแบบนี้
"พอเหรอ พอบ้านแกน่ะสิ บอกมานะว่าแม่นี่เป็นใคร!" เมื่อคืนยังนอนกอดเธออยู่เลย แล้วตอนนี้มันเรื่องบ้าบออะไร!
หรือที่เธอจัดให้มันไม่พอ เขาถึงต้องออกมาหากินนอกบ้านแบบนี้ แล้วดูนั่นสิ หน้าเด็กปานนั้นไม่กลัวติดคุกรึยังไง!
"เขาเป็นนักเรียนของผม!"
"ยอมรับแล้วสินะ ว่ามันเป็นเป็นอะไรนะ!" หนนี้เป็นเธียรที่ได้แต่ลอบถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนที่ชายหนุ่มจะอธิบายถึงสถานะที่แท้จริงของหญิงสาวอีกคนให้ภรรยาได้เข้าใจและไม่ลืมบังคับให้เธอชดใช้สิ่งที่ตัวเองทำด้วยการขอโทษอีกฝ่าย พร้อมกับชดใช้ค่าทำแผลก้อนใหญ่ให้ด้วย
"ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะ เห็นนั่งใกล้จนแทบจะสิงกันแบบนั้น เป็นใครก็ต้องเข้าใจผิดไหม!" ต่อให้จะชดใช้ให้อีกคนไปแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นนวลนางก็อดไม่ได้ที่ต้องเอ่ยขึ้นอย่างคนเสียอาการ ยอมรับก็ได้ว่าเธออารมณ์ร้อนไปหน่อย แต่นั่นมันก็เป็นเพราะเขารึเปล่าที่ไม่เคยเล่าเรื่องราวในชีวิตของตัวเองให้เธอได้รู้ ทำให้เธอต้องมารู้ด้วยตัวเองจนอาละวาดแบบนี้
"ต่อให้ผมจะทำอย่างที่คุณว่าจริงๆ คุณก็ไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับชีวิตของผม!" และก็เป็นเสียงตวาดของเขาที่ทำให้เธอตกใจ เพราะไม่คิดว่าเรื่องแค่นี้จะทำให้หมอนี่โกรธกันได้ลงคอ
"นี่! นายพูดแรงเกินไปแล้วนะ!" เธอผิดเธอไม่เถียง แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่ควรพูดจาไม่รักษาน้ำใจกันแบบนี้รึเปล่า
"ผมแค่พูดความจริง คุณกับผมเราไม่ได้เป็นอะไรกัน!" หากเป็นปกติเธอคงเถียงกลับไปแล้ว แต่ครั้งนี้เธอกลับเลือกที่จะเงียบ เพราะคำพูดเมื่อครู่ของหมอนี่ มันแทงใจเข้าอย่างจัง
ไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วที่ผ่านมาล่ะ มันไม่สำคัญเลยรึไง
"เข้าใจแล้วฉันมันบ้าไปเอง!"
ถูกแล้วเขาเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน อีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้เธอก็ต้องหย่าให้เขาตามข้อตกลงแล้ว เพราะฉะนั้นทำไมเธอต้องโกรธด้วยเวลาเห็นเขาอยู่กับผู้หญิงอื่น หรืออาจจะเป็นเพราะรอยยิ้มนั่น ที่มันไม่เคยถูกมอบมาให้เธอเลย
กับคนอื่นเขามักจะทำดี พูดดีด้วยเสมอๆ แต่พอเป็นเธอ เขากลับเอาแต่พูดจาร้ายๆ ใส่ ซึ่งต่อให้จะเป็นคนเข้มแข็งสักแค่ไหนมันก็อดที่จะรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจกับสิ่งที่เขาทำไม่ได้อยู่ดี
"คุณนวล ผม"
"เอาเป็นว่าฉันขอโทษที่ทำตัวงี่เง่า นายกลับไปก่อนเถอะ ฉันมีธุระต้องไปทำ" ไม่รอให้เขาได้พูดอะไรออกมาเธอก็เลือกที่จะเดินหนี ไม่สนด้วยว่าอีกคนจะรู้สึกยังไงเรื่องนี้
ทางด้านเธียรเองตอนแรกเขาก็ตั้งใจจะเดินตามอีกคนไป แต่พอมานึกขึ้นได้ว่าเขาไม่ควรถลำลึกไปมากกว่านี้ชายหนุ่มจึงได้แต่หยุดนิ่ง พร้อมกับจ้องมองอีกคนจนหายลับตาไป
เขาพูดเกินไปรึเปล่า นี่คงคำถามที่คงไม่มีวันได้คำตอบ