เกิดใหม่เป็นคุณแม่ลูกติด Mpreg (จบ)

"น้องหลันค่ะ ช่วยเอาน้ำไปเสริฟคนในกองหน่อยค่ะ"
ตั้งแต่มาอยู่ในร่างนี้เวลานั่งก็แทบไม่มี ใช้จังเลยเหมือนทั้งกองมีแค่คนที่ชื่อหลัน ผมล่ะไม่แปลกใจทำไมเขาถึงจากไปโดยไม่ลาใครเลย ทุกคนก็ไม่มีใครรู้ว่าหลันตายไปแล้วเหลือแค่ผมที่เข้ามาแทนที่แถมยังจำอะไรเลยตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาอยู่อีกสถานที่หนึ่ง
"น้องหลันค่ะ ไปจัดเสื้อผ้าให้นักแสดงได้แล้วค่ะ"
เพิ่งยกน้ำไปเสริฟเองนะใช้อีกล่ะ พ่อจ๋าแม่จ๋าพนาอยากกลับบ้านไม่ก็ตายไปเลยจริงๆ
"เฮ้อ..."
"น้องหลันถอนหายใจหรอค่ะ??" หืม??เมื่อโดนทักมาแบบนี้มีหรอที่คนอย่างพนาจะไม่ส่งสายตาไปที่คนพูด
"นี่พี่ ถ้าผมไม่ถอนหายใจแล้วให้ผมทำอะไร สูดหายใจไหม ห๊ะๆๆๆหืมๆๆ"
"นี่เธอ เดี๋ยวนี้กล้าเถียงแล้วหรอ??"
"ทำไมจะไม่กล้า มีปากเหมือนกัน แล้วนี้อะไรนั่งได้แป๊บเดี๋ยวก็ลุกไปทำนู้นทำนี่ ให้พักเถอะแม่คุณทั้งกองมีผมคนเดียวหรือไงแล้วพวกที่นั่งกินข้าวอยู่ไม่ใช้ให้ลุกไปทำบ้าง มีอะไรจะใช้อีกไหม จะได้ทำให้มันจบๆ" พนาวีนฉ่ำอย่างที่ไม่เคยเป็นทุกคนที่ได้ฟังถึงกลับหยุดกิจกรรมทุกอย่างเพื่อหันมาฟังพนาในร่างของหลันที่ไม่เคยคิดจะลุกขึ้นมาต่อต้านการใช้งานจากทุกคน
"ทุกคนนักแสดงมาแล้วค่ะ เตรียมตัวๆๆ หลันดูแลคุณเจ้าป่าดีๆนะ"
"ใครคือคุณเจ้าป่าครับ??"
"ห๊ะ??ทำงานจนสมองกลับหรอ เจ้าป่าสามีเธอไง"
"อะไรนะ!!"
"หม่าหม้าาาาาฮะ" จู่ๆผมก็ถูกเด็กขาสั้นวิ่งพุ่งเข้ามากอดแล้วมองตาปริบๆ นี่ผมมาอยู่ไหนเนี่ยยยยแล้วใครมายืนจ้องผมอีก
"สิงโต ให้แม่ทำงานก่อน"
"ห๊ะ แม่ผมไปเป็นแม่ใคร ตั้งแต่เมื่อไร" คนตัวสูงดวงตาสีฟ้าจ้องมาที่ผมอย่างเอาเรื่อง ตายแน่ๆทำไมสายตาเหมือนจะฆ่ากันแบบนั้นไม่ได้

ซื้อในเว็บและแอนดรอยด์ ราคา29
ซื้อในระบบIOS ราคา35