la lay lose love

la lay lose love, anodetotheoldme




หากให้หาสิ่งใดเปรียบเหมือนความร้าวรานหลังการเลิกราระหว่างเราคงไม่พบ เขายกให้ครั้งนี้เป็นที่สุดของความขมขื่นที่ประสบตลอดการมีอยู่ของเขา เรื่องรักระหว่างเราลบล้างมากเพียงใดยังชัดแจ้งในใจเสมอ สลักไว้อย่างนี้เหมือนรอยแผลเป็นที่ไม่มีวันหาย ดึงดูดสายตาเฉกเช่นเสี้ยวพระจันทร์บนแก้มของเขาคนนั้น เลย์



เราเคยเป็นคนแปลกหน้าต่อกันก่อนผันแปรสู่เพื่อนสนิทและขยับความสัมพันธ์จนชิดใกล้ในระดับที่เรียกว่าคนรัก เพียงเพื่อลาจากกันอีกครั้งด้วยการเป็นคนแปลกหน้าที่เคยรู้จักกันดี



เมื่อหลายชั่วโมงก่อนท่ามกลางแสงไฟ ณ สถานที่อันคับคั่งไปด้วยผู้คน เขาสับสน ทุรนทุรายคล้ายกำลังแห้งตายอย่างเชื่องช้าเพียงสบตาใครคนนั้น ผู้ครอบครองจักรวาลที่กว้างใหญ่ เจ้าของดวงใจที่ธำรงไว้ซึ่งตำแหน่งเนิ่นนานหลายปี



เราโคจรรอบกันอีกหนในฐานะเพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งที่ร่วมงานวันเกิดเพื่อนในกลุ่มอีกคน ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาไร้ซึ่งการเคลื่อนไหวของใครคนนั้นในชีวิต เฉกเช่นที่ความเป็นเขามิได้ติดตรึงตามตัวใครคนนั้นไปแม้สักนิด เราต่างสละซึ่งทุกสิ่งหลังความสัมพันธ์จบลง ไม่มีเขา ไม่มีเรา ไม่มีนิยายรักหวานซึ้ง ไม่มีทุกอย่างรวมถึงความเป็นเพื่อนที่เคยเอื้อนเอ่ยต่อกันในวันเลิกรา



'งั้นก็เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม'



ประโยคนั้นถูกกล่าวโดยเขาและวันนี้รับรู้ซึ่งความจริงอันกระจ่างแจ้งแล้ว



เราเป็นเพื่อนกันไม่ได้หรอก ไม่ได้เลยสักนิด

แม้ในความคิดก็ไม่ได้ เขายอมตายดีกว่าต้องฝืนเป็นเพื่อนกับใครคนนี้ต่อไป



ทั้งที่วันนี้เป็นวันดี วันครบรอบวันเกิดปีที่ยี่สิบเอ็ดของเพื่อนคนหนึ่งทว่าเขากลับทำให้บรรยากาศแย่ลงด้วยความเงียบงัน ทั้งนี้เพราะไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรเมื่อใครอีกคนทิ้งตัวนั่งลงตรงข้ามกัน ดวงตาสีนิลคล้ายนภายามราตรีชวนให้หลงใหล โฉบเฉี่ยวดุจดวงเนตรของอินทรีและเขาหลงรักกว่าสิ่งใด ยากเหลือเกินที่ต้องฝืนทน เขาพับเก็บทุกความรู้สึกที่มี ซ่อนลึกสุดใจและไม่ปล่อยให้มันแพร่งพรายอีก อย่าให้คนนั่งตรงข้ามกันรับรู้แม้รักที่มีอยู่ล้นใจเหลือเกิน



'เป็นยังไงบ้าง'

'สบายดี'

'สบายดีเหมือนกัน'



บทสนทนาของเราดำเนินไปเช่นนั้น เพียงเท่านี้และไม่มีเพิ่มเติม



สบายดี เขาตอบกลับเช่นนั้นแม้คร่ำครวญร่ำไห้อยู่ภายในร้อยพันหน สบายดี เขายินคำนั้นแม้ไม่ได้เอ่ยถาม และเขาไม่สบายดีเอาเสียเลยที่รู้ว่าใครคนนั้น สบายดี ในวันที่ไม่มีเรา


หมื่นแสนหยดน้ำตาเขาร่ำร้องจนแทบผลัดเป็นสีแดง ร้อยล้านคราวรอยร้าวในดวงใจถูกกรีดลึก

ระทมเหลือเกิน ขมขื่นและกล้ำกลืน กระทั่งการลืมตาตื่นยังยากยิ่ง หากอ้อนวอนต่อพระเจ้าได้เขาคงขอให้เลือนหาย

ขอให้เรากลายเป็นเพียงเพื่อนเหมือนเคยและไม่ตัดสินใจเป็นอื่นใดเลยนอกจากนั้น

la lay lose love