ชายาของข้าเจ้าอย่าหมางเมิน

******อัพเดตไฟล์แก้คำผิด+เพิ่มบทส่งท้ายแล้วนะคะ
14-07-2024
*ขออภัยคุณนักอ่านด้วยนะคะ และขอขอบคุณทุกยอดโหลดค่ะ ^^
----------------------------
คำโปรย...
นางรักเขาหมดใจ แต่เขากลับมองไม่เห็นค่า ยังพอทำใจอดทน แต่เขากลับกินไม่เลือก แม้แต่สหายรักของนางเขาก็ไม่เว้น เห็นทีรักนี้คงต้องตัดใจ ในเมื่อรักมากไปแล้วไร้ตัวตน เช่นนั้นนางก็จะถอยมารักเพียงตนเองก็พอ!!!
"คุณหนู เราไปเช่นนี้มันดีแน่หรือเจ้าค่ะ?"
หลู่เจียวยังคงถามย้ำกับผู้เป็นนายของตนเอง พวกนางตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่จนถึงวันนี้ ไม่เคยต้องเดินทางโดยลำพัง หากจะไปท่องเที่ยวก็ล้วนมีนายท่านและนายหญิง กับคุณหนูรองหรือคุณชายใหญ่ที่บัดนี้คือไป๋ฮองเฮาและจากไปแล้วไปด้วยกันเสมอ
"ข้าเองก็ไม่รู้เช่นกัน หากแต่ก่อนพบหน้าคนผู้นั้นข้าเองก็มีความฝันเช่นนี้ ข้าจึงเลือกจะศึกษาวิชาแพทย์และการปรุงยา ข้าอยากจะเป็นหมอยา ที่ขายยาดี ด้วยราคาที่คนยากไร้ซื้อหาจับต้องได้ คนยากจนเขาก็คือคนเช่นกัน ไม่ใช่คนรวยที่มีสิทธิ์ ได้ยาดีและพบหมอเก่งได้ คราวนี้นับว่าเป็นช่วงเวลาที่ดียิ่ง ห่างกันไปสักพักข้าเองก็ได้รู้ใจตนเองด้วยว่าที่แท้ตลอดมาข้ารักเขาหรือเพียงหลงใหลไปชั่วคราวเท่านั้น"
ไป๋อวี้เกือบจะลืมอุดมการณ์นี้ของตนเองไปแล้วหลังจากตนเองพบหน้าของเฉินอี้หานเมื่อ2ปีก่อน นางรักจนกลายเป็นลุ่มหลง รักจนหน้ามืดตามัว อะไรเขาก็ต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง จนวันนี้ที่นางเจ็บปวดยากจะรับไหว จึงค่อยตาสว่าง ว่าแท้จริง ตนเองก็ไม่ได้สิ้นไร้ไม้ตอกเช่นนั้น นางเป็นถึงท่านหมอยาที่จบมาด้วยคะแนนสอบอันดับสองของสำนักการแพทย์หลวง หากจะเลือกเป็นขุนนางหญิงนางก็เป็นได้ แต่นางกลับเลือกจะเป็นสตรีไร้ค่าอยู่แค่ตำหนักหลังของชินอ๋อง คิดย้อนกลับไปก็สมเพชตนเองยิ่งนัก ดังนั้นคราวนี้ยังมีโอกาสนางจึงก้าวจากมา ขณะนี้ตระกูลไป๋กำลังสงบสุข พี่สาวก็กำลังเป็นที่รักของฮ่องเต้นางยังพอจะตามใจตนเองได้ จึงรีบร้อนจากมาเช่นนี้ ขอนางไปเปิดหูเปิดตาให้กว้างไกลสักหน่อยเถิด ความรักนางจะปล่อยวางเอาไว้ก่อน
"ข้าเอาแต่วิ่งตามบุรุษที่ไม่เคยเห็นคุณค่ามา2ปีกับ6เดือนแล้ว บัณฑิตอันดับ2อันใดกัน ข้ามันก็เพียงคนโง่หนึ่งคนเท่านั้นที่ยอมละทิ้งความใฝ่ฝันเพื่อบุรุษที่ไม่เคยมีข้าในสายตา อันที่จริงคงต้องขอบใจหลิ่วจื่ออิงที่ช่วยให้ข้าตัดสินใจได้เร็วขึ้น"
"คุณหนูท่านอย่าด่าตนเองอีกเลยเจ้าค่ะ"
"มันก็สมควรแล้วมิใช่หรือ ข้ามันคนโง่ แม้แต่สหายก็ยังมองไม่ออกว่านางจริงใจหรือเสแสร้ง ถูกนางหักหลังก็สมควรจริงๆ"
"คุณหนู..."
หลู่เจียวคิดว่านางพอจะเข้าใจคุณหนูของตนเอง ก็ใครเล่าจะรับไหว หากเป็นสตรีอื่นมันไม่เท่าไหร่ หากแต่พอเป็นสหายรักที่มีเรื่องใด บางครั้งคุณหนูของนางไม่ปรึกษาคุณหนูรองแต่กลับกล้าปรึกษาหลิ่วจื่ออิง พอเห็นภาพบาดตา ไม่เสียใจสิจึงแปลก
"แล้วเราไปเจียงหนานคราวนี้คุณหนูตั้งใจจะทำสิ่งใดเจ้าค่ะ"
หลู่เจียวเปลี่ยนเรื่องเพราะทราบว่าบาดแผลของคุณหนูสามไป๋ขณะนี้ยังสดใหม่นัก เลือดยังไหลรินไม่หยุด หลีกเลี่ยงหน่อยจึงดี
"ข้าเป็นหมอยาก็คงเปิดร้านขายยากระมัง สานต่อความฝันในวันเด็กให้เป็นจริงแต่ข้าก็อยากท่องเที่ยวเก็บเกี่ยวประสบการณ์ด้วย"
พอคิดว่าตนเองเคยมีความฝัน และกำลังจะทำมันให้เป็นความจริง ไป๋อวี้ก็รู้สึกว่าหัวใจที่เจ็บก็ไม่ได้สาหัสถึงเพียงนั้น รถม้าเคลื่อนไปข้างหน้า นำพานางห่างไกลจากคนใจร้ายใจดำเช่นเฉินอี้หาน และจากสหายทรยศไปทีละน้อย ถึงไม่รู้วันใดหัวใจจะเลิกรักเขาไปได้ แต่นางก็ไม่ได้ทุกข์สาหัสเช่นที่ผ่านมาแล้ว