ดาหวัน (หนังสือเสียง)

“เฮียไปเอาเด็กที่ไหนมาทำงานโคตรแจ่มเลยว่ะ” ลูกค้าหนุ่มคนหนึ่งถามขึ้นหลังจากจ้องดาหวันตาเป็นมันมาพักใหญ่

“ลูกหนี้กูเอง”

“อ๋อ มาทำงานใช้หนี้ แบบนี้ก็ขายด้วยสิ ว่าแต่เกินสิบห้าหรือยัง”

“มึงชอบเด็ก ๆ ไม่ใช่เหรอ”

“แหม ต่ำกว่าสิบห้าก็ไม่ไหวนะเฮีย แบบนั้นมันเด็กไปผมไม่ชอบ”

“เกินแล้ว แต่เกินมาเท่าไรกูไม่รู้ ถ้ามึงอยากหิ้วไปก็ตกลงกับเด็กมันเอง” ชาญพูดแล้วเดินไปนั่งประจำที่โต๊ะมุมเดิม เป็นมุมสูงคอยดูสถานการณ์ในบ่อน ลูกค้าหนุ่มตามขึ้นมานั่งด้วย

“เฮียเคยชิมแล้วดิ เป็นไงบ้าง” เขาทำหน้ากรุ้มกริ่มขณะถาม

“ก็ดี” มีเสียงตบเข่าฉาดดังขึ้นหลังคำตอบ

“ผมว่าแล้ว ดีลให้หน่อยดิเฮีย ถ้าเฮียสั่งรับรองเด็กมันไม่กล้าดื้อ”

ชาญฉุกคิด คล้ายจะมีเรื่องให้เล่นสนุกอีกแล้ว

“ไปบอกดาหวันยกเหล้ามาให้กูหน่อย” ชาญหันไปสั่งลูกน้องอีกคน

“ครับเฮีย”

ดาหวันยังอยู่ในชุดเดิมเดินยกถาดเครื่องดื่มขึ้นมา แล้วจัดการชงเหล้าให้ชาญหนึ่งแก้ว

“ฉันมีแขกไม่เห็นเหรอ เรื่องแค่นี้ต้องให้สอน”

“ขอโทษค่ะ” ดาหวันไม่กล้ามีปากเสียงได้แต่ก้มหน้าทำตามคำสั่ง กลัวสายตาหื่นกระหายของผู้ชายอีกคน แต่พอวางแก้วเหล้าลงตรงหน้ากลับถูกยึดข้อมือไว้แน่น

“มานั่งตักป้อนเหล้าพี่หน่อยสิคนสวย” ลูกค้าหนุ่มแสดงความต้องการชัดเจน

“ไม่” ดาหวันยื้อ พยายามดึงข้อมือจากการจับกุมของผู้ชายแปลกหน้า

“ไม่เล่นตัวน่า พี่ทิปหนักนะ ถ้าคืนนี้ไปด้วยกัน จ่ายให้สองเท่าเลย”

“ไม่เอา!! บอกว่าไม่เอาไง” ดาหวันเผลอขี้นเสียง ทั้งหันไปมอง หวังให้ชาญช่วย

“ไม่อยากได้เงินมาใช้หนี้เหรอ” ชาญกระดกเหล้าลงคอทำเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่

“อย่างเฮียไม่ยอมให้ดาใช้หนี้หมดง่าย ๆ หรอก” ดาหวันถลึงตาใส่คนพูดจาหลอกล่อ

ชาญตวัดสายตาดุเข้มกลับมาจนดาหวันหน้าซีด ชีวิตอันแสนลำบากทำให้เธอแข็งกระด้างไม่ค่อยหวาดกลัวต่อสิ่งใด แต่ตอนนี้กลับกลัวเขาสุดหัวใจ

“อายุเท่าไร” ชาญถามน้ำเสียงเรียบ

“ถามทำไม เกี่ยวอะไรกับเฮีย” ชาญจ้องหน้า ดาหวันจำต้องตอบเสียงสั่น “สิบแปด”

“โอ้ว อายุกำลังดีถูกใจพี่เลย แหม เฮียนี่เจ๋งจริง ๆ” ลูกค้าหนุ่มยังยึดมือเล็กไว้แสดงความหื่นกระหายออกทางสายตาอย่างเปิดเผย

“ฉันไม่ขายตัว!” ดาหวันสะบัดมือแต่ไม่หลุด พยายามดิ้นรนทั้งทุบและหยิก ได้ยินแต่เสียงหัวเราะชอบใจของอีกฝ่าย

“เอาน่า เด็กมันไม่ขายก็อย่าไปบังคับเลย เอาไม่มันหรอกเหมือนไม้กระดานแข็งทื่อ” ชาญพูดยิ้ม ๆ เรียบ ๆ ลูกค้าหนุ่มหัวเราะลั่นยอมปล่อยมือ ดาหวันตั้งท่าจะวิ่ง “ใครอนุญาตให้ไป!”

ถูกเขารู้ทันได้แต่สะอื้นในอกต้องยอมยืนนิ่ง

“ว้าย” ดาหวันร้องลั่นเมื่อถูกตวัดเอวขึ้นไปนั่งเกร็งบนตักเจ้าของบ่อน ชาญดื่มเหล้าคุยกับลูกค้าไปเรื่อยเปื่อย มีสายตาหื่นกระหายจากฝั่งตรงข้ามจ้องมองตลอดเวลา จนกระทั่งชาญโยนของบางอย่างให้ลูกค้าคนนั้น

“กระดาษทิชชู? เฮียให้ผมทำไม อย่าบอกนะว่าจะให้เช็ดน้ำลาย” เขาอ่านความคิดของชาญออก ยกยิ้มมุมปาก

“จะเช็ดน้ำตรงไหนก็เรื่องของมึง”