เว้าวอนอ้อนให้รัก

น้องมาร์คนมากมารยา กับพี่ลาวา เชฟรูปหล่อผู้น่าโดนจับกิน

บางช่วงบางตอนของคนคลั่งรัก

"ฉันชื่อมาร์" ลูกค้าสาวแนะนำตัวก่อนจะถามกลับ "แล้วเชฟล่ะ?"
"ลาวา" เขาตอบสั้น ๆ สีหน้ายังคงเรียบเฉย
"ชื่อร้อนแรงสมกับที่ขลุกอยู่หน้าเตาเป็นประจำ"
คราวนี้ลาวายิ้ม แต่ไม่ได้ตอบอะไร
"จริงสิ ที่ฉันเรียกเชฟมาก็เพื่อจะชมว่ามีฝีมือในการปรุงอาหารมากกกก" เธอลากเสียงก่อนจะกวาดมองเขาตั้งแต่ทรงผมจรดข้อเท้าด้วยสายตากึ่งโลมเล้าเล็กน้อย
"ขอบคุณครับ ผมยินดีรับคำชมเรื่องฝีมือ แต่ขอเว้นเรื่องที่หล่อไม่เหมือนเชฟคนอื่น"
"แต่ก็หล่อจริงนี่คะ เผื่อว่าเชฟยังไม่รู้ตัว" เธอเอ่ยย้ำด้วยน้ำเสียงเซ็กซี่
"เรื่องนั้นเกรงว่าจะมีคนบอกเยอะแล้ว" เขายิ้มสุภาพ "คุณไม่ใช่สุภาพสตรีคนแรกที่เดินเข้าร้านมาพร้อมกับมุกที่ชมว่าเชฟทำอาหารอร่อยและหล่อมาก บางคนบอกว่าผมเหมือนเชฟกอนดอร์ บางคนก็บอกว่าผมเหมือนเชฟเอียน ไอรอนเชฟประเทศไทย"
"แล้วมีคนเคยชวนให้ไปอยู่ที่บ้านด้วยไหมคะ เคยมีใครชวนให้ไปอยู่บ้านแล้วหรือยังเอ่ย"
ลาวาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม คำถามของเธอฟังดูกำกวมจนเขาไม่แน่ใจถึงจุดประสงค์ เพราะหากถามถึงคนที่ชวนไปค้างคืน ทั้งชั่วคราวหรือถาวรด้วยที่บ้าน เขาเคยปฏิเสธมามากมายนับไม่ถ้วน
"ฉันรู้ว่างานในครัวมันหนัก ฉันอยากเสนอให้คุณมาอยู่กับฉัน มาทำอาหารให้ฉันกินแค่คนเดียว"


................


“แย่จัง” เธอละสายตาจากลิปสติกที่ไปหยุดอยู่ที่ปลายเท้าของเขา ช้อนตาขึ้นมองด้วยแววตาเซ็กซี่ซุกซน แต่เมื่อพบว่าเขาไม่ได้มองนมเธอแม้แต่น้อย เธอจึงต้องข่มความโมโห ลุกเดินเข้าไปประชิดตัวแล้ว กระซิบเสียงเบาที่ข้างหู “ลิปสติกสีเรดวาเลนไทน์หล่น ช่วยเก็บให้มาร์หน่อยได้ไหมคะ”
ลาวาปรายตามองสบเข้ากับดวงตาหยาดเยิ้มของเธอ เขาไม่ได้พูดอะไร แต่ยอมก้มลงเก็บลิปสติกเจ้าปัญหานั้นมาถือเอาไว้ สัมผัสเย็นๆ ของแท่งขนาดเล็กที่อยู่ในมือทำให้เขาเกิดความรู้สึกบางอย่าง
“นี่ลิปของคุณ” เขาส่งคืนให้
“หลังเลิกงานมาดินเนอร์กันนะคะ ข้าวไข่เจียวสองจาน ฉันจะรอ” เธอกระซิบข้างหูของเขา ก่อนจะวางมือเรียวแสนนุ่มนิ่มที่ไม่เคยต้องหยิบจับอะไรหนักๆ ลงบนฝ่ามือของเขา สัมผัสแรกของแต่ละฝ่ายส่งกระแสพลังงานที่มองไม่เห็นไปสู่อีกฝ่าย เมื่อเธอรับรู้ได้ว่ามือของเขามีอุณภูมิที่สูงขึ้นจึงอมยิ้ม หันหลัง เดินสับขาบิดสะโพกกลับมานั่งที่เดิม แล้วจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เสนอให้ในทุกอย่าง
“คุณเป็นใคร ต้องการอะไรกันแน่” เขาถามอย่างจริงจัง ไม่มีทีเล่นทีจริงเหมือนตอนที่ต่อปากต่อคำกันก่อนหน้านั้น เพราะปฏิกิริยาทางกายที่มีต่อหญิงสาว ทำให้เขาไม่สามารถเพิกเฉยได้อีกต่อไป
ร่างกายของเขามันเริ่มตอบสนองต่อการยั่วยวนของเธอ