เอื้องปุษยา

เจ้าน้อยปุษยามองไปยังกล่องไม้ใต้ฐานพระประธานที่เก็บชิ้นส่วนศพของเธอไว้มานานกว่าหกสิบปี แล้วมันช่างน่าสมเพชที่ทุกคนในบ้านหลังนี้คิดว่าชิ้นส่วนศพนั้นคือ งากำจัด เครื่องรางของขลังล้ำค่าเพื่อเสริมอำนาจบารมี เพราะมันถูกตบแต่งแกะสลักจนสวยงามเพื่อกลบร่องรอยให้ไม่เหลือสภาพชิ้นส่วนศพ

แต่ใครเล่าจะรู้ ว่าของที่ใครๆ คิดว่าเป็นงาช้างป่า แท้ที่จริงมันคือ กระดูกปั้นเหน่งของข้า!

ปุษยายิ้มเหยียดให้กับอดีตที่ไม่มีใครรู้ เมื่อในเวลาที่เธอจวนเจียนจะสิ้นใจ เจ้าตะวันฉายกลับรีบฉวยโอกาสดึงแหวนหมั้นเพชรน้ำงามที่เจ้าอินทร์ถาหมั้นเธอไว้ออกจากนิ้วไป

แต่เจ้าตะวันฉายคงไม่รู้ว่าในเวลาลมหายใจสุดท้ายปลิวออกจากร่างนั้น วิญญาณเธอเห็นรอยยิ้มอันน่าขยะแขยงของมัน และยังจำสายตาที่มันใช้มองคนตายได้ไม่ลืม แล้วมือของมันที่แตะลงใบหน้าเธอก็แรงไม่ต่างจากการตบเลย

"ถ้าเจ้าน้องเลือกพี่เสียตั้งแต่แรก ก็คงไม่ต้องตายอย่างน่าสมเพสเวทนาเช่นนี้ ในเมื่อเจ้าตาต่ำ ต่อให้มียศมีศักดิ์เป็นถึงเจ้านาง ก็หาได้คู่ควรกับแหวนเพชรวงนี้ดอก!"