เจ้าหัวใจกาลเวฬา

คำโปรย..
ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงเดินตามน้องออกมาแต่พอเดินไปถึงที่น้องยืนอยู่...

"พี่ชอบเราอ่ะฟ้าใส"

มันคือประโยคที่สีที่คุยกันหลังจากที่เธอไม่อยากมาที่นี้ราว สองปีเลยก็ว่า มาแล้วเจอบุคคลนี้แกล้งตลอดจนรู้สึกว่าเห็นเงาร่างก็ยี้..

"พี่จะบ้าหรือหนูพึ่งจะ 14เองนะ"

"งั้นพี่ขอโทษนะครับพี่ผิดไปแล้ว" เวฬาเดินก้มหน้ากลับไปยังจุดเดินจากมา

เมื่อก่อนหนึ่งปีจะเจอกันแค่ครั้งเดียวเขาไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่ทำลงไปคือเกลียดหรือชอบน้องแต่เจอหน้าก็แค่อยากแกล้งพอไม่เจอ....เขาระลึกถึง

"บ้าบออะไรกันเนี่ย" ยืนมองคนโตที่เดินก้มหน้าไปแบบงง

"ว่าใครบ้าบอครับลูกสาว" วดีคุณแม่คนสวยโผล่มาได้จังหวะพอดีเลย...

"เห้ย..คุณแม่ขามาแล้วไม่ให้สุ่มด้วยเสียงเลย หนูตกใจ" ^_^ ไม่รู้จะตกใจอะไรก่อน

"ก็แม่มาตามฟ้าใสค่ะเขาจะถ่ายรูปแล้ว ปะไปกันเถอะ แต่ว่ามายืนทำมิวสิกวิดีโออะไรตรงนี้ค่ะลูก"

"โห้พูดซะไปไม่ถูกเลยค่ะ..เมื่อกี้หนูมารับโทรศัพท์ที่คานะค่ะ แต่อยู่ๆสัญญาณก็หายไปหนูก็เลยยืนช่วยดูว่าสัญญาณจะกลับมาไหมแค่นั้นเองค่ะ" ก่อนที่แอบถอนใจแรงๆ



#มาตามกันว่าคู่นี้เขาจะยอมลงเอยกันตอนไหนเขาจะได้เป็นแฟนกันได้อย่างไรเวฬาต้องใช้ความพยายามแค่ไหนในการจีบน้อง...

#เรื่องนี้อาจมีฟิวส์ญี่ปุ่นด้วยนะคะ...