Friend relations เพื่อนสำพันธุ์ (จบ)

โอ้ย!" ปริมกมลร้องเสียงหลง ไม่ต่างจากณภัทร ที่เบิกตาโพลง ไม่คิดว่าเอวาจะมาไม้นี้ คนหน้านิ่ง เทียบจอดรถข้างฟุตบาท คว้ามือคนรักมาดูอย่างเป็นห่วง

"ทำเกินไป ครั้งนี้"

ตาก็ดู ขณะที่ปากก็ปรามอีกคนไปพร้อมกัน

"เฮอะ!" เอวาเเค่นเสียง

"ก่อนจะว่าใคร สอนมารยาท หวานใจตัวเองก่อน พ่อแม่ไม่เคยสั่งสอนหรอ ว่าของคนอื่น อย่าไปอยากได้"

เธอว่าพรางกรีด เล็บเจลสีหวานที่ทำมาใหม่ขึ้นดู

ณภัทรยกยิ้ม

"รู้เหมือนกันหรอ ว่าของคนอื่น ไม่ควรอยากได้"

"ฉันก็เป็นของคนอื่น เผื่อเธอลืม"

เอวาสะอึก

ถามว่าเจ็บไหม ก็ไม่ แต่รู้ ว่าอีกฝ่ายก็รู้ ว่าอะไรเป็นอะไร แต่ทำไม ถึงมากล่าวโทษเธอมากกว่า

"ถ้าไม่มีปัญญาจะขัดขืน ก็อย่ามาวีน จำได้ว่าไม่เคยกราบขอร้องให้ต้องมารับ ถ้าทราบแล้ว วันหลังก็ไม่ต้องมา"

"แล้วกำไรนี่ มันปลอกคอหมา ไม่ใช่ของคน ป้ายก็มีบอกอยู่ ใครเห็น เขาจะหาว่า
เสล่อ"

พูดจบ ก็ปลดล็อคประตูลงไปด้านล่าง ไม่สนใจ สองคนข้างๆที่นั่งนิ่ง

ไม่ว่าณภัทรจะทำยังไง เอวา ก็ไม่เคยตายไมค์เลยสักที กลับกัน คนตัวเล็ก ตอบกลับเขาได้ถึงพริกถึงขึงทุกครั้ง เช่นครั้งนี้
ที่ตัวเขาแพ้ราบคาบ


“ความเป็นคนรวย ไม่ช่วยให้เทสเธอดีขึ้นมาเลยนะ”
“แต่งตัวเหมือน ไซด์ไลน์ ที่ยืนโบกขายข้างถนนเลย”

เสียงขรึมดังแว่ว มาพร้อมกับเจ้าของมัน ที่ไกล้เข้ามาเรื่อยๆ

เอวา เดินเลี่ยงเข้าไปในครัว ยกนำ้ขึ้นจิบ ขณะที่ณภัทร ก็เดินถามมาติดๆ
ลำแขนแกร่ง ล็อกคนร่างเล็กใว้แน่น โน้มใบหน้าเข้ามาไกล้ จนเอวา รู้สึกแปลกใจ

เขาไม่เคยทำ แค่เดินเฉียดยังนับครั้งได้
แล้ววันนี้ทำไม ถึงรุ่มร่าม

“ไกล้ไป”
“ของขาดหรือไง?”
“ถ้าใช่ ก็ไปหาไซด์ไลน์ ที่คุณพึ่งเอามาเปรียบเทียบกับเรา”

เอวา มองสบตาอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัวเหมือนทุกครั้ง และนั่นทำให้เธอมองเห็นประกายไฟที่ลุกโชนในตาของเขา

“โมโหเป็นรึไง?”
“นั่นเเหละ เราก็เคยรู้สึกแบบนั้น”